Jesteś jedyną rzeczą, której nie mam dosyć, którą nie mogę się nacieszyć. Więc coś ci powiem... To może być miłość, ponieważ to jest chwila mojego życia ...

Tatum

Wczoraj razem z Sergio odwiozłam mamę na lotnisko. Była zachwycona Alessandro, nie mniej niż jej własna córka i wierze, że gdyby mogła, zostałaby z nami na dłużej. Następnie odwiedziłam szpital i po wielu namowach i przekonaniach lekarza, pozbyłam się temblaka. Po drodze wstępując do sklepu i kupując produkty spożywcze. Wszystko wracało do normalności, a ja byłam z tego powodu szczęśliwa. Starałam się dużo nie myśleć i nie wracać wspomnieniami do tamtego wieczoru. Postanowiłam zostawić za sobą przeszłość i czekać na to co się wydarzy w przyszłości. 

Dopiero wypadek uświadomił mi, jakie jest życie. Że tak szybko jak się na nim pojawiliśmy, tak szybko i niespodziewanie możemy z niego odejść. Tak naprawdę nikt nie wiedział, co stanie się jutro, za tydzień, czy za rok. Uśmiechnęłam się do swoich wspomnień i do tego, jak jeszcze kilka miesięcy temu, miałam wszystko zaplanowane. Całe kolejne trzy lata i jak te wszystkie plany szlak trafił. Jak bardzo byłam naiwna i nieświadoma, a jak jestem teraz szczęśliwa. 

Obudziłam się. 

Wypadek i walka o oddech i swoje życie, pomogło mi zrozumieć i doceniać ludzi wokół siebie. Teraz jeszcze mocniej chciałam być komuś potrzebna, coś zmienić, cokolwiek osiągnąć jako kobieta i jako prawniczka. Stworzyć piękne wspomnienia i zapamiętać każdy moment. 

Przeżyć swoje życie najlepiej jak potrafię i niekiedy czerpać z niego garściami. Żyć tak, aby kiedyś ktoś powiedział - cholera brakuje mi jej. 

Żyć tak, aby pozostawić po sobie ślad, bo żyję się "po coś ".

Rano budzę się sama w łóżku. Przeciągam się i przecieram swoje zaspane oczy dłonią. Następnie stawiam swoje gołe stopy na puszystym, czarnym dywanie i kieruję się do łazienki. Jednak zanim tam docieram, najpierw spoglądam na obraz, który namalowałam, a który teraz wisiał nad naszym łóżkiem. Uśmiecham się, przypominając sobie Alessandra i wchodzę do garderoby. Na polecenie mojego chłopaka, Amelia przeniosła tutaj wszystkie moje rzeczy i ciuchy. Sięgam do jednej z szuflad i wyciągam swój podstawowy zestaw, czyli rurki, tym razem białe i czarny top. Sięgam po bieliznę i w końcu docieram do łazienki. Tym razem stawiam na gorącą kąpiel w wannie z dużą ilością piany. Zakręcam strumień wody i wracam do sypialni po swój telefon. Kładę do na niewielkiej półce obok wanny i załączam swoją ulubioną playlistę. Niestety, kiedy tylko zamykam swoje oczy, muzyka przestaję grać, a jej miejsce zajmuję sygnał przychodzącego połączenia. Wycieram dłonie w ręcznik i jednym zwinnym pociągnięciem odbieram połączenie od Emily.

- Jestem w ciąży, zaraz wracam ! - uśmiech schodzi z mojej twarzy, tak szybko, jak się na niej pojawił. Podrywam się i natychmiast siadam, plując pianą, która podeszła mi do ust.

- W-w czym jesteś ? - pytam ledwie słyszalnym głosem. Emily wybucha śmiechem

- Żartuję .. - oddycham z ulgą - .. myślałam, że jeszcze jesteś w łóżku - wyjaśnia - .. ta wiadomość miała Cię postawić na równe nogi 

- Prawię mnie zabiła - odpowiadam zgodnie z prawdą i ponownie się kładę, przecierajac swoje czoło dłonią

- Dobra, dobra ... tak sobie pomyślałam, że skoro już wracasz do zdrowia, to może wyskoczymy na babski wieczór , hmmm .. ? Tylko Ty i ja, no i oczywiście alkohole  .. - śmieje się 

- Em, jak tak dalej pójdzie, to skończysz na spotkaniu anonimowych alkoholików - wywracam oczami

- Człowiek nie wielbłąd, pić musi - niemal mogę wyobrazić sobie, że w tym momencie zezuje oczami 

- Ile Alessandro dał Ci wolnego ? - marszczę swoje czoło 

- Jestem przyjaciółką dziewczyny, którą pieprzy. Sama odpowiedz sobie na to pytanie Tat - śmieję się - .. To co ?, masz dziś wychodne ? 

- Em ... - wzdycham - .. chyba odpadam. Mam plany na dziś i muszę porozmawiać z Alessandro... To co się stało ... 

- Wiem. To istne gówno, ale musisz się rozerwać - prycham pod nosem 

- Jest cokolwiek, co bierzesz na serio Em ?

- Wychodzę z założenia, żeby nie brać życia na serio, bo i tak nie wyjdę z niego żywa 

- To jest jakiś pomysł - wzdycham 

- Uporządkuje ten rozpierdziel w swojej głowie i się odezwij.

Po niespełna dwóch godzinach wchodzę do kuchni, gdzie zastaję dziewczynę, która pierwszego dnia przyniosła mi ciuchy. Staję w progu i przyglądam się jej sylwetce, która jest pochylona w przód. Odchrząkuję, ale dziewczyna się nie odwraca.  Powoli kieruję się w jej stronę i zajmuję miejsce naprzeciw, za kuchenną wyspą. Nagle jej wzrok na mnie ląduję, a ona wyciąga z ucha jedną ze swoich słuchawek i wkłada następną obraną fasolkę do miski. 

- Cześć - uśmiecham się w jej stronę, ale ona nie odpowiada tym samym.

- Znam Cię - mówi jedynie i ponownie pochyla swoją głowę

- Mhymm , ja Ciebie nie - stwierdzam i otwieram pierwszą szafkę, w której schowałam wczorajsze zakupy. 

- Widocznie nie zaszła taka potrzeba - wzrusza ramionami

- Jesteś córką Amelii ? - nie daję za wygraną

- Nie chce mi się z Tobą gadać - zaciskam swoje usta. Słodziutka dziewczynka - zezuję oczami i biorę się za swoją prace. 

Alessandro

- Kilka lat temu, wyświadczyłem Ci przysługę ...

- Pamiętam. J-jestem Ci ....

- Wierze - przerywam mu twardym głosem - .. więc, teraz wróciłem, żebyś mógł spłacić swój dług - odpowiadam, rozsiadając się wygodnie w fotelu, w jego gabinecie

- Jeśli tylko będę mógł - cały się napina

- Gwarantuję Ci, że tak - mówię, uśmiechając się

- Co mam zrobić ?

- Odkupisz dla mnie wszystkie kluby, które Alec Zanelli wystawił na aukcję 

- To wszystko ? Myślałem, że ...

- Nie przeceniaj mnie ... - uśmiecham się - .. lubię Cię. Nie martw się, nie każę Ci nikogo zabijać - odpowiadam, widząc jak z mężczyzny schodzi całe wstrzymywane powietrzę - .. przynajmniej jeszcze nie teraz - dodaje znacznie ciszej 

Po godzinie opuszczam jego gabinet i kieruję się do domu. W połowię drogi odbieram połączenie od Lorenzo i delikatnie przyśpieszam. 

- Wszystko załatwione - mówi na wstępie

- Wspaniale - odpowiadam - .. miej na niego oko.

- Świetnie to sobie zaplanowałeś, bracie - śmieje się

- Jak zawsze - odpowiadam, czekając na to, aż brama się otworzy. 

- Nie czekajcie na mnie z kolacją, wieczór i mam nadzieję też noc, spędzić z Britney - prycham pod nosem

- Spałeś już z połową Nowego Yorku - stwierdzam 

- Nie doświadczyłem jeszcze tej przyjemności, ale jestem tutaj dopiero od kilku miesięcy - odpowiada - wszystko idzie w dobrą stronę

- Lepiej nic już nie mów - prycham pod nosem

- Nikt przy zdrowych zmysłach, nie potrafiłby pozostać wiernym jednej kobiecie - odpowiada

- Chyba, że tą kobietą jest Tatum.. - mówię pod nosem, przed oczami wyobrażając sobie jej promienny uśmiech. Następnie parkuję swój samochód i wyłączam silnik.

- Nie kopulowałem jeszcze z Tatum .. - żartuję Lorenzo

- Wiem - odpowiadam zamykając drzwi - .. inaczej, już byś wąchał kwiatki od spodu - Lorenzo wybucha gromkim śmiechem, a ja kieruję się w stronę schodów.

- Zapamiętam to - stwierdza, po chwili  rozłączam się, czując zapach spaghetti. Kieruję się w stronę kuchni, skąd słychać cichą muzykę i staję w drzwiach, kiedy zauważam Tatum, kołyszącą się w rytm piosenki Bad Boys Blue. Opieram swoje ciało o futrynę i zakładam swoje dłonie na piersi, lekko się uśmiechając, kiedy do moich uszu zaczynają docierać słowa piosenki, przez nią śpiewanej i lekko zmodyfikowanej.

Ty jesteś mężczyzną .. 

Ja jestem kobietą ..

To jest więcej niż tylko gra..

Zdecydowanie sprawiła, że to było coś więcej niż gra. Próbuję się nie zdradzić i nie wybuchnąć gromkim śmiechem, kiedy Tatum chwyta za łyżkę i zaczyna coraz głośniej śpiewać, kręcąc przy tym swoją seksowną pupą.

Włosy związała w wysoki, niechlujny kok, co sprawiło, że jej figura była jeszcze bardziej idealna i smuklejsza. I cała moja. Pochylam swoją głowę i zaciskam usta, aby się nie zdradzić, jednak Tatum mi to uniemożliwia i sama odwraca się, sięgając po ścierkę. 

Mogę sprawić, że poczujesz się tak dobrze ... -  podtrzymuje się lady, intensywnie się we mnie wpatrując i lekko rumieniąc. 

- Yyy ... Długo tu stoisz ? - marszczy swoje czoło, razem z niewielkim noskiem i podpiera się dłonią o biodro, przechylając swoją głowę w prawą stronę.

W tym wydani wygląda przepięknie. Naturalnie, niczym marzenie, na które czekałeś całe życie. Nigdy nie marzyłem, że kiedyś wrócę do domu, a w nim będzie czekać moja kobieta. Gotując dla mnie kolację, no przynajmniej miałem taką nadzieję, że to dla mnie. To coś tak normalnego i zwyczajnego, coś co sprawia, że się uśmiechasz. 

-  Cholera, nie wiem co jest smaczniejsze .. - przechylam swoją głowę - .. To .. - wskazuję na garnek - .. czy Ty  - oblizuję swoje usta, gdy Tatum przygryza swoją górną wargę

- Miejmy nadzieję, że będziesz mógł skosztować obu tych rzeczy - mówi ochrypłym głosem, co sprawia, ze mój kolega od razu na nią reaguję. Uśmiecham się w jej stronę i cicho prycham pod nosem

- Chętnie zacznę od deseru .. - puszczam jej oczko i robię pierwszy krok w jej stronę

- Uuuu .. - mruga kilkukrotnie swoimi powiekami - .. okey .. - bierze głęboki wdech - .. wystarczy - odwraca się plecami do mnie - ... deser musi wystygnąć, a kolacja wręcz przeciwnie 

Wybucham śmiechem i podchodzę do niej w trzech krokach. Oplatam jej talię swoimi dłońmi i opieram swoją brodę na jej ramieniu. 

- Pięknie pachnie ... - szepcze do jej ucha

- Mam nadzieję .. - stwierdza Tatum - .. na pewno we Włoszech jadłeś lepszy makaron, ale ...

- Mówiłem o Tobie kochanie - przerywam jej i zaciągam się jej słodkim zapachem. Następnie składam szybki pocałunek na jej rozgrzanym policzku. 

- Mężczyzna ze świetnym gustem .. - śmieję się, mieszając danie na patelni. 

- Kobieta, która poskromiła diabła - odpowiadam. Tatum zastyga, a po chwili wpatrując się w moje oczy, odwraca się i oplata moją klatkę piersiową, lekko się odchylając. 

- Mówiłeś o sobie ? - dopytuje z błyskiem w oku 

- A o kim innym ? - pytam, jakby to było oczywiste i wywracam oczami. 

Tatum spogląda na mnie wzrokiem, którego nie jestem wstanie rozgryźć. Jest w nim jakaś magia, chociaż to idiotycznie brzmi, to tak właśnie jest. 

- Jutro jest dla nas tajemnicą, zrozumiałam to, kiedy o mało nie straciłam życia i .. - przygryza swoje wargi - .. i- i niczego nie żałuję .. - zakładam pojedyncze pasmo włosów za jej ucho - .. nie żałuję tego, że Cię poznałam .. - w jej oczach pojawiają się łzy - .. nie żałuję tego, że zmusiłeś mnie bym z Tobą zamieszkała, ani tego, że zawiesiłam studia .. - staje na palcach i szepcze wprost w moje usta - ... nigdy nie będę żałować - chwyta moją szczękę i z całą swoją siłą wpija się w moje usta. Mocniej oplatam jej talię i przyciągam do siebie, wciąż mając jej za mało. 

Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo czekałem na te słowa. To wyznanie, sprawiło, że  chciałem jej coraz bardziej, a to pragnienie nasilało się z każdą mijającą chwilą. Była mi niezbędna, dawała siłę i potrafiła wywołać szczery uśmiech na ustach. Była wszystkim. Cierpieniem, szczęściem, pragnieniem, czy nienawiścią. Była, a to wydawało się być cudem. 

- Cholera ... - szepcze, odrywając się od moich ust i natychmiast wyłącza rozgrzaną patelnię - .. zjemy nad basenem .. - spogląda na mnie przez ramię i podnosi naczynię. 

Wychodzę z pomieszczenie i kieruję się do naszej sypialni w celu zmienienia koszuli. Pierwsze co rzuca mi się w oczy, to obraz, który obydwoje tutaj zawiesiliśmy. Obraz, który tak dobrze obrazował i oddawał to co czułem, gdy była ze mną i to, jak się czułem gdy jej nie było. Pokazywał, kim Tatum dla mnie była. Pokazywał wszystko. 

Stawiam swoje stopy na jasnym kamieniu i spoglądam na stół, na którym znajdują się wysokie świece. Uśmiecham się, a następnie zauważam Tatum, która kładzie dwa pełne talerze jedzenia. Podchodzę w jej kierunku. Sięgam po butelkę wina i nalewam do kieliszków. Następnie obydwoje zajmujemy swoje miejsca.

- Chciałam jeszcze raz Ci podziękować, za ro co zrobiłeś .. - spoglądam na nią  z pytaniem wymalowanym na twarzy - .. Emily i mama mówiły, że znalazłeś dla mnie dawce - tłumaczy, lekko się uśmiechając. Moja szczęka mimo woli się napina. Sięgam po kieliszek czerwonego wina i biorę duży jego łyk. 

- Nie pozwoliłbym Ci umrzeć - odpowiadam - .. naprawdę świetna z Ciebie kucharka - mówię, wkładając kolejny widelec do buzi.

- Jestem Ci wdzięczna i cokolwiek się stanie, zawsze będę to pamiętać - spogląda na mnie twardym wzrokiem

- Nic się nie stanie - odpowiadam, jakbym był tego pewien, jak tego, że mam specjalne miejsce w piekle 

- To co się wydarzyło, nauczyło mnie, że nigdy nie można być niczego pewnym na sto procent. 

- Tak - przyznaję jej rację - .. ale Ciebie i mnie jestem pewien. A przynajmniej tego, że dopóki nie zechce, nic Cię ode mnie nie uwolni. Nawet śmierć  - mówię z całą powagą, jaką w sobie mam. 

Tatum posyła mi ciepły uśmiech i zanurza swoje pełne usta w trunku. Odstawia kieliszek na stół i chwyta za sztućce. 

- Nie powiedziałeś mi kto był dawcą ... - natychmiast na nią spoglądam - .. chciałabym mu podziękować - Odkładam widelec i łyżkę na talerz i odchrząkuję 

- Nie ma takiej potrzeby - odpowiadam i w duchu modlę się, aby Tatum nie drążyła tego tematu 

- Przepraszam, ale ten człowiek uratował mi życie ... - zaciskam jedną ze swoich pięści - .. więc sądzę, że należy mu się przynajmniej podziękowanie

- Nic mu się nie należy - odpowiadam. Tatum bierze wdech, ale ją ubiegam i dodaje - .. i tak wziął to, co mu się nie należało

- Nie rozumiem .. - dziewczyna marszczy swoje czoło 

- Tatum ... - mówię twardym głosem - .. Nie - kiwam przecząco głową i na szczęście to wystarcza.  

Tatum

- Moja babcia zawsze powtarzała, że spadające gwiazdy, to tak naprawdę spadające anioły, które mają spełnić nasze wszystkie życzenia - jeszcze mocniej wtulam się z pierś Alessandro, gdy on naciąga na moje ramiona gruby koc. 

- Niech zgadnę .. - śmieje się - .. a Ty w to wierzyłaś ?

- Nadal wierzę - odpowiadam - .. nie masz pojęcia ile takich życzeń wypowiedziałam - przypominam sobie wszystkie chwilę, kiedy jako mała dziewczyną przyjeżdżałam do niej i razem oglądałyśmy noc spadających gwiazd na jej balkonie z kubkiem gorącej czekolady. 

- O czym marzyła mała Tatum ? - pyta ochrypłym głosem 

- Miała wiele marzeń .. - mówię bardziej do siebie. Próbuję powstrzymać łzy i na szczęście mi się to udaje. 

- Niech zgadnę .. książę na białym koniu .. - zastanawia się - ... może piesek, albo wymarzona lalka 

- Jak już marzyć to porządnie .. - śmieje się  - ... marzyłam o studiach i o tym abym mogła pomagać ludziom ... marzyłam o NY ... o kochającym ojcu

- A teraz ? - przerywa mi - .. o czym marzy dzisiejsza Tatum ? 

- O czymś nierealnym ... - szepcze

- Nie uznaję takiej odpowiedzi Tatum - odpowiada, całując mnie w skroń 

Marzę żebyś mnie pokochał ...

Marzę aby się nie zatracić w uczuciu do Ciebie, bo ono nigdy nie zostanie odwzajemnione ...

- C-chcę ... - podpieram się na łokciu i spoglądam w jego ciemne oczy - ... C-chcę .... chcę być szczęśliwa .. - wzruszam ramionami i ponownie przykładam policzek do jego piersi - ... z resztą jakoś sobie poradzę

- Jestem o tym przekonany - gładzi moją dłoń 

- A Ty ? O czym marzy Alessandro Argentero ? - pytam wesołym głosem 

- Nigdy się tego nie dowiesz - odpowiada 

- Dlaczego ?  - pytam ciekawa 

- Bo to jest coś, co wrogowie wykorzystają przeciwko Tobie. To słabość .. - wyjaśnia. Jego głos jest odległy - .. Nigdy nie dawaj nikomu takiej władzy i nie mów mu czego pragniesz i co jest dla Ciebie najcenniejsze - wyjaśnia 

- To musi być ciężkie ... - mówię - ... takie życie, kiedy nie możesz nikomu zaufać.

- Taki jest ten świat. A ja nauczyłem się sobie z nim radzić.

- Mi możesz zaufać ... - spoglądam w jego oczy - ... nigdy bym Cię nie zdradziła - mówię z cała powagą. Alessandro bacznie mi się przygląda i lekko uśmiecha. 

- A ty mi ufasz ? - pyta, mrożąc mnie swoim spojrzeniem 

- Bardziej niż sobie - odpowiadam zachrypłym głosem

- Nigdy tego nie rób - kiwa głową i łączy swoje usta w wąską kreskę - .. nikomu nie ufaj bardziej niż sobie i nikogo nie stawiaj na pierwszym miejscu 

- Nawet Ciebie ? - marszczę swoje czoło i wciąż wpatruję się w jego oczy. Alessandro prycha pod nosem

- Zwłaszcza mnie - mówi pewnie, jak gdyby składał przysięgę. 

Zanim usnęłam, cały czas powtarzałam sobie jego słowa, aby nikomu nie ufać. Dlaczego to powiedział ? Czy nie chciał bym mu ufała, czy nie na tym polega prawdziwy związek ? Na zaufaniu. Dlaczego brzmiał tak, jakby mnie przed sobą ostrzegał. Dlaczego nie potrafił mi zaufać, przecież nigdy bym go nie zdradziła, czy On tego nie widział ?

Nie widział, że tak jak mówił, tak właśnie było. Nie widział tego, że naprawdę mnie zdobył i to było coś więcej, od pustych słów. Nie widział, że dla niego byłam gotowa zmienić całe swoje życie, wbrew swoich przekonaniom. 

Wbrew całemu światu... 

A to był zaledwie wierzchołek góry lodowej. 

Rano, gdy razem z Alessandro jemy śniadanie, przygotowane przez Amelię, a ja piję swoją ulubioną gorącą czekoladę, do pomieszczenie wchodzi wesoły Lorenzo. Bardziej niż zwykle. 

- Co sprawiło, że zachowujesz się dziwniej, niż zwykle ? - pyta Alessandro, opierając się na fotelu i upijając swoje espresso.

- Wypaliłem część naszego towaru .. - żartuję i zajmuje miejsce przede mną. Chwyta winogrono i wkłada do buzi - ... Po raz pierwszy zostałem wyrzucony z łóżka kobiety .. - mówi zdumiony i sięga po kolejne winogrono - .. niebywałe - dodaje

- Co zrobiłeś ? - pytam, powstrzymując śmiech 

- Przekroczyłem granice - odpowiada pewnym głosem i sięga po dzbanek z kawą 

- I dlatego jesteś z siebie taki zadowolony ? - odzywa się Alessandro 

- Nie - stwierdza Lorenzo i ociera dłoń o dłoń. Spogląda na mnie i na Alessandro i lekko się uśmiecha 

- Lorenzo, nie prowokuj mnie, bo ...

- Jasne - unosi dłoń - .. czaje - oblizuje swoje usta - .. odzyskaliśmy kluby !! - podnosi dłonie w geście zwycięstwa - .. ten kretyn niczego nie podejrzewa

- Cudownie - mówi zamyślonym głosem Alessandro. Marszczę swoje czoło i zwracam się w jego kierunku 

- Straciłeś kluby ? 

- Nie na długo - odpowiada 

- Dzięki mojemu sprytowi i jego .... pomocy, już jej odzyskaliśmy - żartuję Lorenzo 

- W takim razie, powinniśmy to uczcić ! - podnoszę głos 

- No nareszcie ! - odpowiada Lorenzo i przybija mi piątkę. 

Wieczorem szykuje się razem z Emily na imprezę w jednym z klubów Alessandro. Zakładam obcisłą czarną sukienkę z jednym rękawem i niebotycznie wysokie szpilki. Do tego z pomocą Emily przyklejam sobie sztuczne rzęsy i maluje powieki na kolor oczu Alessandro. Włosy lekko zakręcam i pozwalam im opadać na moje lekko odkryte plecy. 

Emily stawia na swoją ulubioną skórzaną spódniczkę i koronkowy top. Wygląda znakomicie w tym zestawie, a całości dopełniają jej krótkie, czarne włosy, które wyprostowała na szczotce. 

- Jasna cholera ... - mówi, gdy stajemy naprzeciw lustra w garderobie Alessandro - .. zostanę biseksualistką, w ten sposób podwoje swoje szansę - wybucham śmiechem. Pochylam się i poprawiam swoje usta, różowym błyszczykiem

- Thomas do nas nie dołączy ? - pytam, choć znam odpowiedź

- Nie - odpowiada Em, nie bardzo zmartwionym głosem. Odciskam górną wargę o dolną i chowam błyszczy do torebki - .. musiał zostać dziś w pracy. Idziemy ?

- Idziemy - odpowiadam. 

Kilka minut później wszyscy siedzimy już w loży i popijamy najlepsze drinki. Lorenzo przyszedł z jakąś blondynką, która ma czym oddychać, natomiast Em i Sergio sami. Przy każdym moim ruchu, czy to na parkiecie, czy w loży, czułam na sobie wygłodniały wzrok Alessandro. Oczywiście nie pozostawałam mu dłużna, bo co druga dziewczyna w klubie dawała mu dość oczywiste sygnały, na które ja nie mogłam sobie pozwolić. Kątem oka spoglądałam na Em, która ciągle rozmawiała i się śmiała z Sergio. Oczywiście, jak każda przyjaciółka chciałam dla niej tego co najlepsze, a tym "czymś" wydawał się być właśnie Sergio. 

- Pije by paść ! ..  - Em podnosi swoją dupę z siedzenia i zaczyna krzyczeć - .. padam by wstać !, wstaję by pić !, piję by żyć !! - wznosi toast, a wszyscy wybuchają śmiechem i do niej dołączają. Nawet ludzie ze stolików obok. Spoglądam na nią, kiedy puszcza mi oczko i przychyla całego szota. A ja no cóż, jak zwykle za nią podążam. 

- Może na chwilę przystopujecie dziewczyny ? - pyta Lorenzo, paląc papierosa

- Zabrania się zabraniać !! - bełkocze Em i podrywa się na równe nogi, ciągnąc mnie za sobą na parkiet. Z głośników zaczyna lecieć tak dobrze, znany wszystkim utwór Ushera - Scream. Wszyscy zaczynają się o siebie ocierać, a kiedy rozbrzmiewa refren, cały klub podskakuję i zaczyna głośno krzyczeć, oczywiście na czele z nami. 

Jeśli chcesz krzyczeć "taak" , daj mi znać i zabiorę cię tam. Dam ci jak och och ... 

- Och Och ....!!! - wydzieramy się w swoją stronę i lekko zataczamy, uderzając się głowami, co tylko potęguje nasz rechot. 

Alessandro 

- Te dwie, zdecydowanie nie powinny razem świętować - mówię i odkładam szklankę na stół, podążając w stronę tańczącej Tatum. Moim oczom oczywiście, nie umknął fakt, że jej sukienka niebezpiecznie podsuwała się coraz wyżej.

Staję za jej ciałem i jednym mocnym i pewnym ruchem przyciągam ją do swojej gorącej klatki. Tatum odwraca lekko głowę w moją stronę i uśmiecha się, oblizując przy tym swoje błyszczące usta. Następnie obejmuje moją, wciąż zaciśniętą dłoń i zaczyna ocierać się o moje krocze, kiedy ja szepcze do jej ucha słowa piosenki. 

- Jesteś elektryczna .... , oczy diabła mówią mi chodź i weź to ....  Mam cię kochanie... - jeszcze mocniej ją przyciągam i sprawiam, że zostaje kilka sekund w tej pozycji - .. Dziewczyno dziś wieczorem jesteś ofiarą ... chcę zerwać twoje ubrania i położyć coś na tobie ...  Masz jedno życie, po prostu żyj nim  ... Zrelaksuj się - przygryzam płatek jej ucha i słyszę jej cichy jęk. To sprawia, ze mój chłopak staję się twardy i coraz mocniej napiera na mój rozporek. 

- Cholera kochanie .. - szepcze, mocniej oddychając, kiedy Tatum coraz mocniej się o mnie ociera. Czuję, że musze to przerwać, inaczej zaraz się na nią rzucę i pozbędę się tego skrawka materiału, który na siebie włożyła.

Boże ... 

Słyszę jej przeciągły jęki niemal mogę wyczuć jaka jest dla mnie mokra. Piosenka zbliża się do końca, a ja zatrzymuje jej ciało i odwracam w moją stronę. Nasze oddechy są przyśpieszone. Nachylam się w jej stronę i zatapiam swoje wargi w jej ustach. Jej język sam wdziera się do mojej buzi i zaczyna toczyć zacięta walkę o dominację. Nie wiem, jakim cholerstwem posmarowała sobie usta, ale smakuje wybornie. W końcu dziewczyna się ode mnie odrywa i opiera swoje czoło o moje. Dyszymy głośno, wpatrując się w swoje oczy.

- Powinniśmy wrócić do stołu ... - szepcze, przełykając ślinę - ... wystarczy przedstawienia, jak na jeden wieczór - puszcza mi oczko i chwyta moją dłoń. Rusza naprzód, jednak ja się nie ruszam. Tatum staję i odwraca się w moją stronę. Podchodzę do niej i rozplątuje nasze dłonie. Bacznie mi się przygląda, kiedy chwytam za koniec jej sukienki i ciągnę znacznie w dół. Wybucha śmiechem, kiedy widzi co się dzieję, a ja szybko ją całuję.

- Idealnie - mówię i chwytam jej dłoń, kierując nas w stronę ludzi. 

-  Nie mam nic przeciwko ruchom kobiet, byle by były rytmiczne - stwierdza Lorenzo, zwracając się do Sergio, kiedy my zajmujemy swoje miejsca 

- Niezły występ nam zaprezentowaliście - zwraca się w naszą stronę - ... twoje ruchy Tatum, na pewno były rytmiczne - puszcza jej oczko. Tatum cicho się śmieję i spogląda na niego

- Mnie nikt z łóżka nie wygonił - puszcza mu oczko, a my wszyscy krzyczymy, bijąc jej brawo. 

- Zabolało siostro - łapię się za serce, a po chwili podnosi kieliszek do ust. 

- Albo te ludzie szczają kolorowo, albo ja wypiłam za dużo .. - stwierdza Emily, zajmując swoje miejsce i czka cichutko. 

- Myślę, że to drugie Em - podpowiada jej Tatum 

- Tak, żem myślała - opiera swoją głowę na dłoniach i zamyka swoje oczy. 

Zegarek wskazuję godzinę drugą w nocy, kiedy razem z Tatum stawiamy swoje stopy na Time Square. To dziwne, że o tej godzinie wciąż ktoś tu jest i gra na gitarze. Zakładam na ramiona Tatum swoją marynarkę i ponownie zaplatam nasze palce. Brunetka wdycha świeże powietrzem na tyle świeże, na ile pozwala na to NY i spogląda w niebo. 

- To był świetny wieczór - zwraca się w moją stronę

- To prawda - przyznaję i odwracam ją w swoją stronę - .. Ty jesteś świetna Tatum - mówię z pełną powagą i łącze nasz usta. 

- Mówisz tak, tylko dlatego, że z Tobą tańczyłam ? - droczy się 

- Myym .... - przeczę, przyciągając jej ciało, za dłonie w swoją stronę.

- Dziękuje - szepcze - ... to najlepszy wieczór w moim życiu. Ty, Emily ..... - uśmiecha się

- Jeśli wszystko nam sprzyja, to najlepsze dopiero przed nami ... - mówię i łącze nasze usta. 

Z chwila, kiedy mężczyzna zaczyna grać na swojej gitarze - Time of my Life, tracę Tatum, ze swoich ramion. 

- Choć !! - krzyczy, cofając się i stając na samym środku Time Square. Kiwam tylko przecząco głową i uśmiechając się, wkładam swoje dłonie do kieszonek spodni. 

Tatum zaczyna swój taniec, zadzierając swoje głowę w stronę nieba, rozkładając ręce i kręcąc się dookoła.

- To jest chwila mojego życia, nigdy przedtem się tak nie czułem. Przysięgam, że to prawda ... - śpiewa i wskazuje na mnie swoją dłonią -...  i zawdzięczam to wszystko Tobie  - wybucha śmiechem i zaczyna podskakiwać w miejscu.

Jestem nią oczarowany. Szczerze ją uwielbiam i podziwiam. Do tego stopnia, że zaczynam się zastanawiać, jak udawało mi się bez niej funkcjonować. Zdecydowani to była chwila naszego życia, a mimo to wciąż miałem nadzieję na więcej i więcej. Gdzieś w tym wszystkim się zagubiłem, zapomniałem o tym, co tak naprawdę było moim priorytetem. Zapominałem o zemście i traktowałem, każdy dzień jak coś, co mi się należało, jak coś prawdziwego. 

Z czasem wspólnych, świetnych i najlepszych wieczorów było co raz więcej, a jednak to nie pomogło nam uniknąć tych złych ...

_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Padł absolutny rekord, jeśli chodzi o długości rozdziałów 🙈🙉 Ten liczy 4438 słów ! 
Nie mogę uwierzyć, że właśnie podzieliłam sie z wami 25 rozdziałem, a wciąż, jeszcze tyle przed nami ♡☆♡
Ściskam Was wszystkich i dziękuję, że jesteście ♡😘