Het was al vijf minuten lang doodstil in het vertrek. Ik zou een baksteen tegen de saaie muur kunnen smijten en het zou lijken op een bom. Het plan leek me leuk, maar waar haalde ik een baksteen vandaan zonder dat het zou opvallen? Ik besloot dat ik volwassen genoeg was om me in te houden.

De stilte drukte al vijf minuten tegen mijn oren en dat gevoel beviel me totaal niet. Ik haatte stiltes, altijd al gehaten. Afgeleid keek ik rond. Hopend dat ik iemand anders zag die van plan was de stilte te verbreken. De best wel vieze, witte muur en geconcentreerde Soldars, zag ik, maar niemand die zich ergerde aan de stilte. Ik baalde een beetje, dan moest ik het maar doen. Een zacht gekuch ontsnapte uit mijn mond. Hard genoeg om de aandacht bij mij te leggen. Vijftien blikken keken me verstoord aan. Top gedaan, Lenna.

Ik schraapte ietwat ongemakkelijk mijn keel. 'Denken jullie dat het een goede keuze was? Om hem te sturen?' Ik kon er niets aan doen, de scherpe ondertoon kwam vanzelf.

'Wil je zeggen dat je hem niet vertrouwt?" zei een vrouw van rond de twintig fel. Ze zat tegenover mijn tafel en haar naam, gesneden in de tafel, vertelde ze Feren heette. Mijn favoriete vrouwelijke collega.

Ik zuchtte diep en voelde de ongeduldigheid opborrelen in mijn lichaam. "Nee, nee, dat bedoel ik ni-'

'Nee túúrlijk bedoel je het niet zo. Maar wie heeft hier een hekel aan Jayden? Oh ja, jij,' kapte Feren me sarcastisch af. Ze liep naar mijn tafel toe en ik volgde haar met mijn blik. Haar leren schoenen en de stenen vloer maakten een vervelend geluid. Gelukkig hield het geluid al snel op, toen ze op een meter of drie van me bleef staan. Haar knalpaarse ogen keken me zo giftig aan, dat ik het gevoel kreeg dat ze me bewusteloos wilde slaan. Waarschijnlijk was dat ook zo. Waarom bewaarde ze die blik toch altijd voor mij... Ik, de koningin van de bijnamen, heb haar zelfs een bijnaam gegeven door die blik. Gifpaarsoog.

'Feren, kalm es weer. Lenna bedoel da waarschijnlijk helemaal nie. Ik denk da zie zich meer zorgen maak over die vent. Da ventje is nieuw hier, net in di team,' verdedigde mijn beste vriend me.

'Bemoei je er niet mee, irritante driekwarts tong prater," siste Feren Gifpaarsoog kwaad. Maar daarmee ging ze te ver.

'There we go again,' grijnsde iemand in de kamer geamuseerd. Blijkbaar sprak mijn gezicht boekdelen. Ik reageerde niet op mijn 'Lenna is weer in zo'n bui' collega en zorgde ervoor dat ik kaarsrecht voor Feren stond. Plechtig schraapte ik mijn keel. Ze keek me vreemd aan.

'Beste Feren,' begon ik op een zeer kalme toon, alsof ik een brief voorlas. Dat deed ik vaker als ik een discussie of ruzie wilde afkappen, en dat wisten de meeste hier. Zenon begon te lachen. 'Ik wil graag een paar dingen zeggen. Allereerst wil ik graag vragen of u mijn vriend, Zenon, niet wilt kwetsen met die bijnaam. Als tweede. Ík ben hier van de bijnamen, niet jij. Als derde. Zenon heeft gelijk, ik maak me alleen zorgen. Ook al mag ik die vriend van je niet, zoals jij Zenon niet mag, we zijn en blijven collega's. Hopelijk begrijpt u nu dat u te snel boos bent geworden. Ik hoop spoedig op vrede. Met vriendelijke groeten, Lenna.' Ik sprak op alles op een enorm rustige toon, maar toch wist ik een dreigende ondertoon er aan toe te voegen.

De blik van Gifpaarsoog was nog nooit zo kwaad geweest. Ze haalde diep adem, liet de lucht weer gaan en snelde toen weer naar haar eigen tafel, waar ze verder ging met landkaarten bekijken. Ik wist dat ze op dit moment wilde ontploffen van woede, maar dat ontploffen mocht ze overlaten aan onze leuke, nieuwe Jayjaybom.

Ik grijnsde overdreven arrogant en keek Zenon aan. 'Bedankt' seinde ik. 'Geen dank' seinde hij grijnzend terug.

Nu de dagelijkse discussie weer was afgelopen, ging de rest ook weer verder. Kaarten bekijken, stippen zetten op plekken waar we heen moesten, informatie per duif vragen en magie oefenen in de trainingszaal. Meerdere postduiven, met klachten op papier geschreven aan hun pootjes, kwamen hier en daar binnenvliegen door de ramen. Ja, dit was een normale dag bij het Soldars hoofskwartier.

~☆~

Iemand haalde geschrokken adem. Nu was ík degene die verstoord opkeek van mijn werk. Samen met viertien andere. Onze blikken gleden naar degene die ons van ons werk haalde. Feren. 'Wat nu weer?' zei ik met mijn ogen rollend, ik werkte weer door. Ik had geen zin om te luisteren.

'Lenna!' snauwde ze. Ik keek op geïrriteerd op. "Hij is niet aangekomen,' zei Feren fronsend.

'Leuk voor je?' murmelde ik alweer geconcentreerd op de postduif waarmee ik bezig was, waardoor de boodschap laat tot me doordrong. "Wacht, wat? Sorry, wat zei je? Ik was net even bezig. Is er iets met Jayjaybom gebeurd?" besloot ik te zeggen, de waarheid, maar wel irriterend overgebracht.

Hield ze dan nooit op met die boze blik? 'Jayden is niet aangekomen.'

Ik keek verrast op. Ik had niet verwacht dat er echt iets was met hem. 'Ik zei het toch dat het niet slim was!' riep ik zelfvoldaan rondkijkend. Sommige moesten lachen om mijn blik, maar de meesten waren bezorgd aan het kijken.

Nee, ze zou dus echt nooit ophouden met die boze blik. 'Ja, ja, oke. Je had gelijk, maar het belangrijkste is dat we hem nu kijken of hij oké is!' siste ze fel.

Ik kon niet ontkennen dat dat niet zo was. Als een collega in moeilijkheden is, gaat dat voor een discussie met Gifpaarsoog. Veertien van het team waren het met Feren eens.

De diepste zucht van vandaag verliet mijn mond. "Oké, laten we polshoogte gaan nemen. Maar als hij naar de boemhemel is gegaan, ga ik niet als een heilige engel voor hem zingen bij zijn begravenis."

Hoera, een Glow-In-The-Dark- gloeiende Gifpaarsoog. 'Sorry, het was een grapje,' verontschuldigde ik me onschuldig.

'Team 29. Binnen tien minten, omgekleed en wel, buiten,' droeg het hoofd van ons team op. Ik trok mijn mond open om iets te zetten, maar ik werd op tijd gestopt. 'Lenna, ik weet het. We moeten nog een minder saaie teamnaam.' Ik knikte tevreden

Zestien Soldars knikten als een man en liepen naar de omkleedruimte. Waaronder ik. Ik wisselde blikken uit met Zenon en grijnsde.

Eindelijk weer wat actie.