Kailani kantelde haar gezicht en bestudeerde de vreemde jongen tegenover haar. Op zijn hand balanceerde een bordje appeltaart.

Als reactie begon Kailani's maag te protesteren, ten teken dat ook zij honger had. Dat was niet zo gek, aangezien ze nu al twee dagen niks had gehad. Twee dagen. Het was alweer twee dagen geleden dat ze door deze twee benige wezens gevangen was genomen.

"Heb je honger?" de man zette zijn bordje op een tafel en veegde zijn handen af aan zijn blouse.

"Waarom ben ik hier?"

"Weet je dat niet?"

Ze schudde haar hoofd, waardoor haar lange blonde haren door het water golfden.

"Roem. Geld voornamelijk. Mensen zullen veel geven om een zeemeermin als jij te kunnen bekijken."

Hij liet zich nonchalant op de grond zakken en bestudeerde haar aandachtig. Zijn blik wist haar te vleien en met trots toonde ze haar witkleurige staart.

"Waarom doe jij dit?" vroeg Kailani zacht en legde haar hand op het raam.

De man haalde zijn schouders op, alsof zijn antwoord er niet echt toe deed. Met zijn duim en wijsvinger pulkte hij aan een loszittend draadje van zijn broek. Kailani vond hem er niet knap uitzien. Zijn zwarte haren waren te lang en zijn baard was op sommige plekken niet volgroeid.

"Niets heldhaftigs. Ik wilde mijn thuis ontvluchten, nadat ik erachter was gekomen dat de vrouw die ik liefhad van een ander hield."

Kailani fronste haar wenkbrauwen, niet goed begrijpend wat daar zo erg aan was. Zij was gewend dat de mannen van de een naar de ander gingen. Sterker nog, dit werd zelfs van hen verwacht, aangezien ze voor goed nageslacht moesten zorgen. Desondanks probeerde de zeemeermin sympathie voor hem te voelen: "Wat erg voor je."

De man knikte en hief eindelijk zijn hoofd naar haar op. Om zijn lippen lag een grimmige trek: "ik heb dit nooit gewild. Wezens vangen alsof het vijanden zijn."

Hij stond op en legde zijn hand op het raam, alsof hij haar kon aanraken: "ik ga je bevrijden."

Met die belofte vertrok hij, om drie dagen later weer terug te keren. In zijn ogen lag een gehaaste blik, terwijl hij met een stevig uitziende voorwerp naar haar toerende.

"Sorry," schreeuwde hij, voor hij het glas aan diggelen sloeg.

Het water duwde Kailani met al haar kracht tegen de vloer en verschrikt drukte ze haar lichaam via haar ellebogen omhoog. De man gaf haar echter geen uitleg en kroop door de ravage naar haar toe. Zijn gezicht betrok, maar verder zei hij niks. In een vloeiende beweging tilde hij haar op en hield haar dicht tegen zich aan. Hij rende met haar in zijn armen naar het dek en keek over de reling.

"Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?"

"Slaapmiddel."

Kailani knikte, pakte zijn gezicht en drukte een kus op zijn lippen: "Dank je."

De man knikte en gooide haar de zee in. Als dank voor zijn hulp gaf de zeemeermin hem rijkdom in overvloed, zodat hij de meest begeerde man van het land werd.