Nick

'Nee,' zei Killian kort en krachtig.

'Maar ik heb je de vraag nog niet eens gesteld,' zei ik ongelovig.

'Als je de naam van mijn zoon niet genoemd had, had ik je aan willen horen, maar ik ga hem niet in gevaar brengen. Nooit niet.'

'Als je naar me wilt luisteren, kom je te weten dat hij niet in gevaar komt. Echt niet.'

'Ons leven is een en al gevaar.'

'En met zijn hulp komt het zijne juist niet in gevaar.' Killian zuchtte diep en gefrustreerd.

'Ik wil het niet horen, hij gaat niet iets voor ons doen. Dat hij zijn toekomstige huis aan ons open wil stellen vind ik al meer dan genoeg.'

'Het is echt iets heel kleins,' zei ik terwijl ik Killian na liep, die letterlijk van het gesprek wegliep. 'Hij hoeft alleen iemand op zijn uni in de gaten te houden.'

'Dus een stalker worden?'

'Nee,' zei ik. 'Rea zei dat hij diegene waarschijnlijk kent.'

'Als Rea dat zei, waarom is zij hier dan niet om mij hierover te vragen?'

'Nou ja... omdat ik had gezegd dat ik het jou wel kon vragen,' zei ik en verzweeg het feit dat ik hem eigenlijk gewoon weer graag wilde zien. Ergens voelde ik me namelijk verantwoordelijk voor de vreemde kloof die er tussen ons wat ontstaan door het verschijnen van mijn broer. Hij zuchtte diep.

'Waarom zou er iemand in de gaten moeten worden gehouden?'

'Er is iemand verdwenen, Thalia heet ze,' zei ik. 'Ze is als laatste waarschijnlijk in een club gezien met iemand die Dorian kent.'

'Dus? Waarom is het belangrijk of we weten of Thalia nog leeft of niet?'

'We moeten erachter komen of er een demon actief is of niet.'

'Waar komt deze missie vandaan?'

'De tussenwereld.'

'Heeft het te maken met een scheur?

'Ja.'

'Ah.'

'Ah?'

'Waarschijnlijk staat die dan te lang open,' zei Killian en iets zei me dat hij iets wist.

'Wat is er?'

'Hoe bedoel je?'

'Heeft Dorian je al iets verteld?' vroeg ik en ik herinnerde me plots dat hij afgelopen week opeens verdwenen was zonder dat iemand wist waar hij was. Wat twee dingen kon betekenen: hij had een geheime missie of hij was buiten de kerkers ergens op stap. Bij dat tweede was er de kans dat hij Dorian bezocht of dat er daarmee iets aan de hand was zoals die keer dat er een monster in Dorians kamer zat. Killian gaf mij een glimlach.

'Soms heb je wel hersenen,' zei hij en hij wreef mijn haren door de war. Ik haalde zijn hand uit mijn haar en ik keek hem aan.

'Ik moet ze soms gebruiken, anders verstoffen ze helemaal,' zei ik en hij schudde lachend zijn hoofd.

'Maar ja, ik heb hem recentelijk nog met een manifestatie geholpen.'

'Dus er is een scheur die nog steeds open is.'

'En je hersenen zijn weer uitgeschakeld,' zei hij. 'Nee, dat hoeft niet het geval te zijn. Alleen als hij niet mijn zoon was geweest.'

'Ook niet als hij die van mij was?'

'Heb jij er ooit een gehad?'

'Nee...'

'Nou dan.'

'Maar je bedoelt dat er geen scheuren hoeven te zijn in gevallen van kinderen van leerlingen.'

'Precies, je hersenen lijken weer wat te werken.'

'Maar, hij heeft iets buiten de manifestatie gezien, niet?'

'Ja,' zei Killian. 'Hij heeft meer gezien dan goed voor hem is. Ik ben al blij dat hij wat andere kinderen van leerlingen heeft gevonden om mee te praten. Dat zorgt ook voor minder werk voor mij.'

'Maar als hij dat dan al allemaal ziet, is het dan echt zo'n groot probleem als hij ons met deze missie helpt?'

'Ja,' zei Killian.

'Geef eens een goed argument,' zei ik nu wat geïrriteerd. Natuurlijk zou hij bij zijn standpunt blijven staan, ik had dat kunnen verwachten.

'Die heb ik je al gegeven, Nick. Het is mijn zoon, punt.' Ik wilde op dit moment echt een schoen naar zijn hoofd gooien.

'Maar is hij niet oud genoeg om hier zelf over te beslissen?'

'Zeker, maar wat hem niet gevraagd wordt, hoeft hij niet te antwoorden.'

'Kan je dan tenminste hem vragen of hij iets geks rond heeft horen gaan bij zijn vrienden?'

'Ik vraag hem altijd of hij iets vreemds heeft gezien als ik hem tegenkom.'

'Oké, bedankt.'

'Ik heb niks toegezegd, Nick,' zei hij met een klik van zijn tong. 'Enkel dat ik weet dat er niks speelt op de universiteit. Misschien dat je eerst op zoek moet naar het lichaam van Thalia voor je mijn zoon gaat lastig vallen.'

Eerst op zoek naar het lichaam van Thalia, dat was het hele probleem hier. Het was niet te vinden. Het was de reden waarom deze missie er was. Er was de kans dat ze in een cocon van magie was beland en daardoor zo goed als niet te vinden. De enige vraag die nu beantwoord moest worden was of dat kwam door een scheur of niet. 

Als ik Killian, of eerder Dorian, zou moeten geloven, dan was dat niet het geval. Al geloofde ik Killians woorden hier niet. Natuurlijk wilde hij niet dat we zijn zoon lastig gingen vallen, dus loog hij. Wanneer loog hij niet, moest ik eerder zeggen. Naast zijn liegen, verzweeg hij dingen. Iets wat vaker voorkwam tot mijn frustratie toe. 

Hoe had ik hem vroeger altijd op een voetstuk gezet? Hij was alles behalve een goed voorbeeld. Al in sommige aspecten... Ik schudde mijn hoofd. Ik wist dat ik altijd een zwak voor hem zou houden, wat hij ook zou doen. Mijn ogen keerden altijd weer terug naar hem. Het enige waar ik nu wel mee zat, was dat ik Rea teleur moest stellen met de tegenwerking. 

Misschien was het beter als een van ons zich weer in de wereld buiten de kerkers zou begeven. Het was iets wat ik liever niet deed. Het deed me te veel pijn om de vrienden die ik maakte langzaam maar zeker weg te zien verteren terwijl ik gezond en fit bleef -als ik de aftakeling die mijn demon me leverde niet meerekende-.

Mijn gedachten gingen terug naar Erzo. De band die ik met hem had gevormd, de verhalen die ik met hem deelde en gedeeld had. Hij zou nu wel ergens in de veertig zijn, waar ik hem ontmoette toen hij net negentien was. Ik had hem nog wel eens gezien, maar met mijn masker op herkende hij mij niet. Dat was het leven van een leerling. Vergeten en vergeten worden. 

Het enige voordeel van dit alles was dat ik als hij dood zou gaan, zijn ziel van zijn lichaam los mocht maken. Behalve als ik zei dat niet te willen. Ik heb dat nooit gezegd. Elke ziel die ik kende heb ik van het lichaam gehaald. Elke ziel die ik kende liet ik voor de laatste keer mijn gezicht zien. Een gezicht van het verleden, een die nooit veranderde. 

Daarom bleef ik liever in de kerkers, hier was het niet gek dat gezichten niet veranderden. Wanneer dat wel gebeurde, had niemand het echt door. Het ging langzaam, net als het ouder worden. Elke honderd jaar werden we in theorie een jaar ouder. En dat alles omdat we voor onze vijftiende iemand hadden vermoord. Het was een straf, waar anderen het zagen als een zegen. Voor altijd jong blijven. Sommige sterfelijken zouden er een moord voor doen.

Over moorden gesproken; Thalia was nog steeds niet gevonden en ik begon te vermoeden dat ze door iemand -een mens of een demon, wie zou het zeggen- gedood was. Killian had gelijk, misschien moesten we eerst maar haar lichaam gaan zoeken, hoe onmogelijk het ook leek. Ik zuchtte diep en dacht voor een moment na. 

Het zou geen kwaad kunnen rond de club op zoek te gaan naar aanwijzingen. We hadden ons de vorige keer voornamelijk op de ondervragingen gefocust dus er waren plekken waar we nog konden kijken met een ander doel. 

Wie weet zouden we haar kunnen vinden. Ik zou Rea vragen of ze met me mee zou willen en Yerras zat praktisch gezien aan mij vast, dus die ging ook mee. Met z'n drieën zouden we toch iets moeten kunnen vinden? Ik zuchtte diep, knikte om mezelf wat meer zekerheid in mijn plan te geven en ging op zoek naar mijn broer en Rea.

Ik had niet verwacht ze samen in de woonkamer te vinden diep in een discussie. Het kostte me een paar zinnen om door te hebben dat het ging over een boek, maar welke was mij een mysterie en ik vermoedde dat ik het nooit gelezen had. 

Wanneer Yerras het dan wel gelezen moest hebben was ook nog de vraag, maar ik had hem een paar keer in de kerkers bij anderen achtergelaten dus de kans was er dat iemand hem een keer de bibliotheek had laten zien. Gelukkig hoefde ik niet tot het eind van de discussie te wachten om hun aandacht te trekken. Yerras had me toen ik binnenliep al een blik van herkenning gegeven en Rea had hem daarin al snel gevolgd.

'Heb je nog een opdracht staan vandaag?' vroeg ik haar.

'Hoezo? Wil je me er bij eentje hebben?'

'Nou Killian wil niet dat we Dorian in alles gaan betrekken en zei dat we misschien eerst maar op zoek moesten gaan naar Thalia's lichaam. Dus of je mee wil?'

'Moet te doen zijn,' zei ze met een glimlach. 'Gaat Yerras dan ook mee?' Ik kreeg nu een vragende blik van zowel haar en Yerras.

'Iemand moet hem in de gaten houden,' zei ik en ik zag gelukkig een glimlach op zijn gezicht. Het zou maar een verkeerd gevallen opmerking kunnen zijn, maar nu ik een paar dagen met hem opgetrokken had, wist ik dat dat niet zo snel bij hem kon gebeuren.

'Ik vind het zeker niet erg om mee te helpen zoeken naar een lichaam,' zei hij. 'Daarnaast is de buitenlucht weer kunnen zien geen slecht vooruitzicht.'

'Oké, dan is dat geregeld,' zei ik maar wat opgelucht en niet veel later waren we weer terug waar we de vorige keer waren geëindigd. Overdag was het bij de club een stuk rustiger, maar het hielp zeker ook dat de deuren nog dicht waren.

'Eerst een rondje lopen en daarna kijken wat het beste plan van aanpak is?' vroeg Rea en ik knikte.

'Dat lijkt me wel,' zei ik en stak mijn hoofd al snel een zijstraat in. Ik weet niet helemaal wat ik verwachtte, maar ik had kunnen bedenken dat het er vol met vuilnis zou staan. 'Het ziet hier niet al te opmerkelijk uit.'

'Ik zal wel een kleine zegel opzetten,' zei ze en haalde een papiertje uit haar zak. Als ik enigszins goed was in zegels tekenen had ik dat misschien ook op zak gehad, maar ik was duidelijk meer gewend mijn demon op te roepen.

'Mag ik vragen wat voor zegel het wordt?' vroeg Yerras nieuwsgierig en hij kreeg een glimlach van Rea.

'Een die hopelijk enige delen van Thalia's lichaam vind,' zei ze. 'Dit kan van lichaamsdelen tot haren zijn, maar nagels en tanden zijn hier ook mee te vinden.'

'Zeer praktisch,' zei Yerras duidelijk blij met het antwoord wat hij gekregen had. 'Maar er waren ook vermoedens dat ze met een demon in contact was geweest, betekent dat dat we ook op zoek moeten naar magie? Is dat ook met een zegel op te zoeken?' Rea knikte.

'Je bent me voor,' zei ze. 'Maar magie sporen plakken zich langer aan organisch materiaal als de spreuk niet meer werkende is. Dus het is altijd goed om daar eerst naar op zoek te gaan in plaats van onbepaalde magie sporen te volgen.' Yerras knikte.

'Daar ben ik het volstrekt mee eens,' zei hij en zijn blik ging naar mij. 'Jij ook, Nick? Of heb jij een beter plan?'