Ik snapte nog niet helemaal waarom beschermengel Mike het opeens toeliet mij in de buurt van Linde te laten komen, maar het had waarschijnlijk iets te maken met Linde die mij opzocht in plaats van andersom. Ik kon bijna zeggen dat we zowaar vrienden waren geworden enkel door elkaar op een willekeurige ochtend in de stad tegen te zijn gekomen. Een ontmoeting die mede mogelijk was gemaakt door mijn gestoorde ingeving dat ik op zoek moest gaan naar raven.

'Ik heb je broer al een tijd niet meer gezien,' zei Linde toen ze naast me was komen te zitten tijdens een college. Het leek wel alsof ze mijn gedachten had gelezen.

'Hij is gestopt met de studie,' loog ik.

'Echt? Maar hij was zo goed in alles.'

'Dat is mijn broer voor je,' zei ik met een wat zwakke lach. Ik wist nog steeds niet helemaal hoe ik met zijn afwezigheid om moest gaan. Waar ik Redmars verdwijning opgelost had, vreesde ik dat ik Yerras nooit meer terug zou vinden. De gedachten aan Redmar liet me wel iets kalmer voelen. Waar hij me eerst onweek, zocht hij mij nu steeds op. Niet alleen hij, maar ook mijn katten studiemaatje waardoor ik laats gezegend was door het zien van de twee slapend bij elkaar op de bank. Het was om in te lijsten.

'Jammer,' zei Linde. 'Ik maakte graag misbruik van zijn aantekeningen.' Ze waagde een blik in mijn schrift.

'Je gaat daar niks nuttigs vinden,' zei ik.

'Echt niet?'

'Ik heb niet de hersenen van de familie.'

'Dat is nou jammer,' zei ze. 'Nu moet ik alles zelf opschrijven. Ach, wie weet lukt dat wel. Ik moet toch op een manier mijn familie trots op me laten zijn.'

'Is dat tot nu toe nog niet gelukt dan?' vroeg ik.

'Alles behalve,' zei ze. 'Hadden ze maar een ander kind moeten adopteren.' Haar ogen gingen even naar mij om mijn gezicht af te lezen. Ik was te moe om enige reactie te tonen. 'Je lijkt niet verbaasd,' zei ze uiteindelijk.

'Hoezo?'

'Veel zeggen altijd: "oh ik wist niet dat je geadopteerd was", of iets in die richting. Sommige vragen me ook of ze dan dood zijn en dat zijn ze. Maar jij vraagt niet.'

'En?' vroeg ik alsof ik niet degene was die ervoor had gezorgd dat haar ouders niet meer leefde. Of eerder dat zij wel nog leefde. Dat haar ouders dood waren was eerder aan een demon te danken. Ik deed enkel mijn werk, ik voerde enkel de oprachten uit die de wereld in stand hielden.

'Het is wel een fijne afwisseling.' Ik gaf haar een glimlach, terwijl ik mezelf aan een ding moest helpen onthouden: ze hoorde hier niet te zijn. Hoe aardig ze ook was, haar ziel hoorde hier niet te zijn. Het maakte me wat misselijk en ik vroeg me af hoe erg ik in de problemen zou komen als ik haar ziel zou laten gaan. Ik duwde die gedachte al snel weg. Ik was degene die de zielen van haar ouders had verzameld, ik had geen recht dat te kunnen denken. Ik was praktisch een moordenaar. Dat was mijn taak. Mensen vermoorden, omdat anders de engelen boos werden. Om de orde te behouden. Soms wilde ik geloven dat ik niks veranderde door levens te nemen en me slecht voelen, maar er waren meerdere momenten in mijn leven geweest die duidelijk aangaven in wat voor wereld iedereen dan in zou belanden. Eén vol corrupte zielen. Eén met monsters die uit lichamen klommen. Eén die de tussenwereld de aarde in liet stromen. Dat er nog geen monster uit haar lijf geklommen was, was al een wonder, maar ik vermoedde dat ik haar beschermengel daarvoor te danken had. Alhoewel... Thalia's verdwijning... Dendra had Linde ernaar gevraagd wist ik en ik wist dat de twee elkaar niet hadden gekend, maar wat als Linde's corrupte ziel monsters aantrok? Wat als haar aanwezigheid ervoor gezorgd had dat Thalia verdwenen was en waarschijnlijk nog veel meer anderen... Ik liet mijn blik even op Linde vallen, het was wat nadenkend.

'Is er iets?' vroeg ze, natuurlijk was ik niet subtiel.

'Heb je zin om zo samen koffie te drinken?'

'Als in een date?' vroeg ze wat verward.

'Wat? Nee? Als in gewoon gezellig?' Ik kon zweren dat ik rood werd. Het was absoluut niet mijn bedoeling geweest het zo voor te stellen. Ik moest mijn theorie toch op een manier testen en haar in een plek vol mensen stoppen was de manier dat te doen.

'Oh gelukkig, jeetje ik wilde het niet ongemakkelijk maken,' zei ze nu ook wat rood in haar gezicht van schaamte. 'Ik bedoel het is niet dat ik er iets tegen zou hebben, maar ik heb eigenlijk al iemand anders waarmee ik liever op een date zou willen gaan. Niet dat jij niet aardig bent maar-'

'Oh, ja, nee, ik ook,' zei ik en een bekend gezicht vormde zich in mijn gedachten. Hij had er te schattig uit gezien met de kat. Ik hoopte ergens hem weer zo aan te treffen als ik terug naar de kerkers was gekeerd.

'Echt sorry, soms laat ik andermans woorden me teveel naar mijn hoofd stijgen. Iemand zei dus tegen me dat nou ja- Ik wilde het gewoon zeker weten voordat ik je af moest wijzen, maar ja, dat hoeft dus niet.'

'Nee, gelukkig niet,' zei ik in enige opluchting. 'Maar wie is het die ik duidelijk moet maken dat die totaal het verkeerde idee heeft?'

'Gewoon een willekeurige vriend van me, hij vond het iets te verdacht dat we samen op een onafgesproken plek elkaar tegen waren gekomen. Toen zei hij zo van: wacht maar, zometeen vraagt hij je nog op een date.'

'Wauw,' zei ik en ik schudde mijn hoofd, even helemaal vergeten waarom ik haar ook al weer gevraagd had samen koffie te gaan drinken. Als het niet was voor een date wat was het dan wel? Oh, natuurlijk, haar corrupte ziel. 'Sommige mensen.'

'Ja, maar oké, leuk, koffie.' Ik lachte. 'Gewoon na het college?'

'Als je tijd hebt, helemaal goed.'

'Maar het is echt alleen voor de gezellig?' vroeg ze, maar ik merkte dat haar twijfel niet van haarzelf kwam. Mike keek me met gloeiende ogen aan en ik was ervan overtuigd dat hij een rol gespeeld had in ons recente gesprek.

'En ook een beetje omdat Yerras veel over je praatte en me nieuwsgierig maakte,' zei ik met een lach.

'Kan je niet zorgen dat hij terug komt?'

'Jammer genoeg niet,' zei ik en ik voelde een stekende pijn in mijn hart. 'Als hij eenmaal weg is, is hij echt weg. Je wil me toch niet zeggen dat hij degene was waarmee je op date wilde?'

'Wie zal het zeggen,' zei ze, maar ik kon niet aflezen of ze diep vanbinnen ja of nee zei. Ik wist dat de charmes van Yerras soms iets te goed waren, maar wie weet was ze net zoals Killian immuun. 'Maar jij zei dat je ook iemand had.' Een grijns kwam op haar gezicht toen mijn wangen onbedoeld rood werden.

'Niet iemand die je kent,' zei ik terwijl mijn hoofd vol stroomde met aanrakingen en kleine glimlachen.

'Jammer, wie weet had ik je aan een date kunnen helpen.' Ik lachte, dat was iets wat ik niet snel zag gebeuren. Redmar had tijd nodig om te helen en ik had met al mijn eigen zorgen aan mijn hoofd geen probleem om te wachten. Daarnaast leek ik meer kans bij hem te hebben dan ik ooit bij Killian had, dus dat was al een voordeel.

Het college was niet al te interessant en ik was blij eindelijk aan een tafeltje in een koffietentje te zitten. Het was een andere plek dan de vorige keer. Deze was groter en ik wist dat het er gemiddeld drukker was dan de andere plekken die ik kende. Wat ook hielp was dat Dendra, sinds ze me hielp met deze opdracht, hier tijdelijk werkte waardoor ze ons met gemak een plaatsje wist te geven. Waar ik me even van excuseerde om met haar bij de balie te praten, terwijl ik Linde bij het raam achterliet.

'Er is één iemand die je niet in de gaten hoeft te houden,' zei ik, 'en dat is die gozer daar met het witte shirt. Dat is haar beschermengel. De rest: kijk of ze iets vreemds doen in woorden, bewegingen, wat je maar bedenken kan. We zijn waarschijnlijk op zoek naar een monster of andere vreemde manifestaties.'

'En dat is haar corrupte ziel uiting?' vroeg Dendra mij, verwijzend naar het eerste beetje informatie van de theorie die ik haar gegeven had en ik was blij dat ze de puzzelstukjes snel in elkaar legde.

'Ja, maar ik heb geen idee wat het precies is. Het kan vanalles manifesteren.'

'Begrepen,' zei ze met een knik en ik keerde weer terug naar Linde die het raam uitkeek. Mijn ogen deden een snelle scan door de ruimte heen en iets in me wilde Yee oproepen, maar ik vreesde dat ik dan nooit meer in de buurt van Linde zou kunnen komen. Mike zou dat nooit toelaten.

In de tijd dat we onze koffie dronken en wat over de colleges praatten, kon ik niet laten te denken dat er iets niet klopte. Voor iemand die een beschermengel had, was alles te onrustig, maar het was ook te rustig om echt mijn alarmbellen af te laten gaan. Ik ademde diep in en ik was blij om weer naar buiten te kunnen gaan. De koele lucht sloeg tegen mijn warme gezicht en ik wilde me naar Linde toekeren om haar gedag te zeggen, maar haar blik zei me dat er iets niet aan de haak was.

'Zie je weer een raaf?' vroeg ik voor de grap en ze keek naar me op.

'Zei je niet dat je broer weg was?' vroeg ze en ik fronste. 'Volgens mij zag ik hem daar.'

----

Ik moest echt lachen om mezelf omdat ik bij de zin "Ik wist dat de charmes van Yerras soms iets te goed waren, maar wie weet was ze net zoals Killian immuun" een opmerking had gezet met: "Het feit dat hij dat niet is, maakt dit echt zo hylarisch"

Laat vooral weer een ster achter :3 🌟