Buiten viel de regen met bakken naar beneden, dat was iets wat ik merkte aan de natte voetstappen die ik in bijna elke gang vond en natuurlijk aan de doorweekte leerlingen die mij passeerden. Ikzelf was op weg naar de trainingshallen. 

Redmar had beloofd me een nieuwe manier te leren om anderen op een verkeerd spoor te zetten en ik keek er helemaal naar uit. Het beste was namelijk dat ik sinds ik met hem sparde mijn zeldzame sparsessies met Aleron nu een stuk minder deprimerender waren in hoe ver onze vaardigheden uit elkaar lagen. Kennelijk deed ik iets goed en ik wist dat het door mijn goede leermeester kwam.

'Je... bent op tijd?' zei Redmar wat verward toen ik binnenkwam en ik gaf hem meteen een brede glimlach.

'Misschien moet je me vaker nieuwsgierig maken naar wat voor nieuws je me wilt leren,' zei ik en hij rolde speels met zijn ogen.

'Ik zal het onthouden,' zei hij en zijn ogen waren zoals altijd even zwijgend op mij voor hij zich naar zijn eigen spullen toe trok. Ik vroeg me op dat soort momenten altijd af wat hij dacht, maar het lukte me niet om het voor hem in te vullen.

'Dus?' vroeg ik en ik ging naast hem staan terwijl ik in zijn tas spiekte.

'Jij houd toch van twee wapens?'

'Ben je vergeten waarom we ooit met deze sparsessie begonnen waren?'

'Zeker niet,' zei hij en hij gaf me een dolk aan die ik door zijn volgende vraag niet aanpakte. 'Of heb je er zelf ook nog een op zak?' Ik ging even snel mijn zakken langs en ik haalde trots een mes tevoorschijn.

'Werkt dit?'

'Ja.'

'Geweldig,' zei ik en ik draaide het wapen om in mijn handen wat uit hem een kleine lach losmaakte. 'Je zei twee wapens? Dus ook een zwaard?'

'Of een ander mes,' zei hij. 'Ligt eraan of je ermee wil gooien of niet.'

'Niet echt mijn expertise,' biegde ik op. 'Ik heb respect voor iedereen die een doel kan raken, want ik mis altijd.'

'Daar kan je ook gebruik van maken,' zei Redmar en hij gooide een mes mijn kant op. Geschrokken keek ik hoe het wapen straal langs mij schoot en daarna verbaasd naar Redmar die voor me stond met een mes tegen mijn keel aan. Ik merkte plots hoe dichtbij hij stond.

'Dat- Wauw- Oké, dat was echt indrukwekkend. Dus dat ga je me leren?' Redmar knikte en hij deed een stap naar achteren, maar hij kon me voor een moment niet aankijken. Dacht hij na? Waarschijnlijk? Ik kon alleen niet negeren dat de handeling mijn hart sneller had laten kloppen.

'Het is gewoon zorgen dat je de ander verrast. Het is een beetje... het tweede wapen zo duidelijk maken dat het eerste vergeten wordt.'

'Klinkt te doen?' zei ik. 'Al kom ik daar zo wel achter. Wie weet lukt het me voor geen meter.'

'Je bent zesde-eeuws, dus dat moet iets zeggen.'

'Je hebt gelijk,' zei ik nu met iets meer zekerheid. 'Het lijkt echt alsof je me er steeds aan moet helpen herinneren.'

'Dat moet ik mezelf ook,' zei hij wat zacht en zijn blik werd wat hard.

'Maar als ik dit onder de knie heb, moeten we een keer een opdracht samen doen.'

'Onze meester gaat dat nooit toe laten, Nick. Hoe graag ik het ook zou willen.'

'Niet geschoten is altijd mis. En hier niet gegooid is altijd -euhm-,' ik probeerde iets slims te bedenken, maar ik kwam niet op veel, 'is ook altijd mis,' maakte ik er uiteindelijk van. Redmar keek me wat vragend aan, maar de minuscule glimlach op zijn lippen liet zien dat hij de vreemde opmerking op een of andere manier waardeerde. 

Ik moest toegeven dat het altijd fijn was geen vervelende opmerking terug te krijgen die ik altijd van Killian kreeg en waar Rea en Avi soms ook wel een paar goeie vanuit de kast trokken. Gelukkig wisten we er altijd wel om te lachen, maar het had er wel voor gezorgd dat het een beetje was wat ik verwachtte als ik een wat domme opmerking maakte.

'We kunnen het proberen, maar ik weet niet of hij de leerlingen die, volgens hem, het slechts presteren samen op een missie wil zetten.'

'Dan doen we een monster missie toch? Dan is het een iets minder groot probleem als we een ziel kwijt raken. Daarnaast, dat is toch jouw specialiteit.'

'Het is maar wat je een specialiteit noemt,' zei hij en hij keek wat beschaamd weg. 'Ik ben niet de beste.'

'Ik ook niet, maar ik ben gemiddeld wel beter met monsters. Dus dat gecombineerd zou toch iets moeten betekenen. We moeten gewoon met goede argumenten komen en dan kan hij geen nee zeggen.' Ik keek hem nu bijna smekend aan. 'Alsjeblieft?' 

Redmar observeerde me vanuit zijn ooghoeken en ik zag dat mijn smeken begon te werken. Had hij maar niet moeten zeggen dat hij het graag zou willen. Ik was nu van plan dit voor elkaar te krijgen. Voor mezelf dingen regelen was een hel, maar voor anderen nam ik vaak een extra stap.

'Oké,' zei hij uiteindelijk en ik keek hem glunderend aan.

'Geweldig, eerst dit leren dan en dan hopen dat onze lieve meester het toelaat.' Er kwam een glimlach op zijn gezicht en hij pakte zijn wapen vast als uitnodiging voor een zwaardendans. Een uitnodiging die ik maar al te graag aannam.

Ik weet nog steeds niet helemaal hoe, maar het was gelukt. Al was het niet met veel overtuiging. Onze meester had ons voor een paar seconden aangekeken en ik legde nog wat extra nadruk op dat het enkel een monster missie zou zijn en niets meer. Dat als het mis zou gaan -iets waarbij zijn gezicht vertrok- er niet al te veel verloren zou zijn. 

Een diepe zucht later gaf hij toch toestemming wegens ik een punt had dat mijn opdrachten de laatste tijd goed uit waren gevoerd. Redmar daarentegen vertrouwde hij niet. Er was een sterne blik zijn kant op die Redmar duidelijk probeerde te ontwijken. Ik probeerde de verantwoordelijkheid om mij te nemen, maar het was al snel duidelijk dat als het mis ging, we die beide zouden dragen. Misschien was dat wel beter.

'Verlaten plekken zijn toch wel altijd een favoriet van monsters blijkt maar weer,' zei ik toen we een deur door waren gestapt en een verlaten ruimte inkwamen. Het was een plek die vaker last had van zowel monsters als eerstegraads demonen. Hierdoor was er regelmatig een missie deze kant op om te controleren hoe het er voor stond. 

Zeker onder de recente vermeerdering van monster aanwezigheden was het geen slecht idee deze onrust magneet in de gaten te houden. Ik haalde de plattegrond van de fabriek tevoorschijn en draaide het wat rond voor ik snapte waar de oranje puntjes die erop brandden voor stonden.

'Tweede trap omhoog,' zei Redmar die over mijn schouder meekeek en een puntje aanwees. Ik was me er vreemd genoeg heel bewust van hoe dichtbij hij nu stond.

'Heb je deze controle eerder gedaan?'

'Een... tijdje geleden. De fabriek was toen net gesloten.'

'Laat me raden: minder spinnenwebben toen?'

'Minder stof... Minder planten.' Ik knikte en ik keek weer naar de kaart.

'Dan gaan we naar boven,' zei ik vrolijk en ik zette de eerste stappen die richting op. De trap was al goed verroest en kraakte bij elk gewicht dat zich erop zette en zich daarna verplaastse. 'Weet jij wat je met lozes aanmoet?'

'Niet... doorprikken, dacht ik.'

'Hm, laten we hopen dat die er dan vandaag niet zijn.'

'Eentje waar je wel op hoopt?' Ik dacht diep na.

'Vinaten hebben altijd wel wat, maar ik heb niet al te veel zin om weer een lokmiddel te moeten zijn.'

'Dat is te begrijpen.'

'Op welke hoop jij?'

'Elkers of een gade is altijd wel goed.'

'Liever geen gade, ik ben al twee keer door een opgegeten.'

'Twee keer?'

'Ik heb geen groene vingers,' zei ik met een zucht en ik merkte blij te zijn dat de krakende trap nu eindelijk achter me was.

'Ik haal je er wel uit als je er voor de derde keer in een terecht komt.' Ik lachte.

'Dat wordt gewaardeerd. Nu naar rechts toch?'

'Wat zegt de kaart?'

'Dat, dus gaat goed.' We liepen wat verder en de aangegeven kamer bleek al snel leeg waardoor we onze weg doorzetten naar het volgende punt. Voor we het punt konden bereiken hoorden we een vreemd geluid en we keken elkaar vragend aan. 

Het duurde niet lang voor ik de kaart in mijn broekzak had en we beide wapens in onze handen hadden. Ik had mijn twee zwaarden -die nog altijd prettiger in mijn handen lagen dan één- en Redmar had zijn handen vol werpmessen. Het geluid werd sterker en we bleven even in een gang staan voor we sluipend verder gingen. Eenmaal bij de goede kamer stonden we beide aan een kant van de deur en ik waagde een blik naar binnen.

'Loses,' zei ik zonder te spreken en ik hoopte dat Redmar goed was in liplezen. Gelukkig knikte hij en hij legde een van zijn werpmessen tegen zijn huid aan. Een bloeddruppel verscheen al snel bij de rand van het schrepe wapen, klaar om voor een zegel gebruikt te worden.

'Leid het af,' zei hij ook zonder geluid te maken en ik knikte. Met een grote stap liep ik de kamer in.

'Sorry loses,' zei ik met luide stem, 'maar we willen de vloer graag weer schoon hebben.' Het beest maakte een gorgelend geluid en kwam omhoog uit zijn groene derrie. Vier dikke pootjes kwamen los en mijn richting op. 

Het lichaam van de loses was als een ballon die op knappen stond. Ik keek snel rond. De ruimte was jammerlijk klein en er was niet al te veel ruimte om rond te lopen, maar wie zei dat ik geen gebruik kon maken van de muren? Mijn hand ging naar mijn armband en ik riep mijn demon op.

'Plak me aan het plafond, Yee.' Mijn demon schaterde.

'Weet je het zeker?' vroeg hen, maar deed meteen wat ik hen had gevraagd. Het was iets te snel voor mijn doen en de snelle stroomverandering van mijn bloed deed me even wat duizelig voelen. 'Misschien moet die ballon ook opstijgen.'

'Niet nu, Yee.'

'Is het leven dan niet een feestje?'

'Alleen moet je zelf de slingers ophangen,' maakte ik hen af, maar Yee snapte er duidelijk niet veel van.

'Slingers?' vroeg hen mij. 'Ni, was dat niet voor zo'n mensen geloof?'

'Je bedoelt kerst?'

'Dat weet ik niet,' zei Yee.

'Je hangt ook slingers op bij verjaardagsfeestjes. Bij kerst stop je het in de boom, het heet nu eenmaal het kerst-feest.'

'Dan heb je inderdaad slingers nodig,' zei hen bedenkelijk en ik vroeg me af wat Redmar zou denken van het halve gesprek wat hij nu van mijn kant hoorde wegens Yee in mijn hoofd alles beantwoordde. Het zorgde er gelukkig wel voor dat de loses mijn kant op gericht bleef alsof het net zoals Yee niet snapte waarom je slingers op zou moeten hangen om er een feest van te maken.

De loses stond net onder mij, kraalogen mijn kant op gericht toen het gebeurde. Mijn voeten kwamen plots los van het plafond. De magie die het voorheen vast had gehouden, was weg en ik voelde hoe mijn connectie met Yee voor een seconde weg was. Die seconde zorgde ervoor dat ik viel.

'Nick!' hoorde ik Redmar roepen en ik zag hem mijn kant op rennen terwijl mijn hoofd nog sneller de grond raakte, of eerder de loses. Wat er toen gebeurde was me een ervaring. Redmar wist ervoor te zorgen dat ik niet met mijn hoofd het monster als eerst raakte door mij net een duw tegen mijn schouder aan te geven. Alleen kwamen we daarbij beide tegen de loses terecht. 

Het beest gorgelde verrast en hun ballonnen lichaam begaf het onder vooral mijn gewicht. Een knal en groene gelei vloog de lucht door en bedekte ons beide. Er was een moment van stilte. Ik keek Redmar aan, we zaten helemaal onder de groene drek en we zagen er niet uit. Ik proestte het uit en Redmar kon ook zijn lach niet inhouden.

'Ben je nog helemaal heel?' vroeg Redmar nog steeds met een lach in zijn stem.

'Ja, jij?'

'Ik viel niet van het plafond af, dus ja. Wat gebeurde er?' Yee verscheen bij die vraag naast me met een donderwolk van losse lichaamsdelen om zich heen.

'Die heksen is wat er gebeurd,' zei hen sissend. 'Want natuurlijk kunnen ze niet even stoppen met de tussenwereld in de war brengen.'

'Hoe lang is het al gaande?' vroeg ik mijn demon.

'Te lang, zelfs voor demonen standaarden,' antwoordde hen mij tierend. 'Hoe durven ze mijn magie tegen me te laten keren, die imbecielen! Als ik het kon, zou ik ze uit elkaar scheuren!' Mijn aandacht ging weer naar Redmar.

'Zullen we proberen de andere loses niet te laten ontploffen?' Hij lachte.

'Geen fan van de groene smurrie?'

'Hoe raad je het,' zei ik en ik aanvaardde zijn hulp om weer omhoog te komen. 'Je hebt trouwens nog wat groen in je haar zitten.' Ik gebaarde naar zijn hoofd.

'Jij ook,' zei hij en hij leek zijn glimlach nog niet te kunnen verliezen. 'Maar misschien moeten we eerst alle loses uitgeschakeld hebben voor we ons daar zorgen over gaan maken.'

'Vergeet de andere monsters niet, wie weet zijn die er ook.'

'Ik hoop van niet, deze derrie is al erg genoeg.' Hij tilde een hand op en schudde wat van het groene slijm ervanaf wat me deed lachen. Even later haalde ik de kaart uit mijn broekzak en zocht naar het volgende punt wat iets minder helder brandde dan voorheen door de lichte slijmlaag die er nu op lag.

'Oké, dus denk je dat we in de volgende kamer weer een loses vinden of gok je op iets anders.'

'Loses,' zei Redmar. 'Meest voorkomend hier, dus grootste kans.'

'Ik wed dat er hier nog ergens een vinaat is.'

'Wil je een weddenschap sluiten?' vroeg Redmar wat verbaasd.

'Valt er dan iets goeds te winnen?'

'Dat vraag ik jou. Het is jouw idee.' Ik dacht voor een moment na.

'Is gelijk hebben een groot genoege winst?' Hij liet een glimlach zien.

'Goed genoeg.'

---

Fun fact: ik wilde eerst dit hoofdstuk eruit halen, maar toen ik het doornam voor de edit moest ik steeds om deze twee lachen dat ik het er daarom in heb gelaten xD

En zoals altijd: laat vooral een ster achter ;P