Redmar

'Avi! Redmar!' Jayka's stem klonk luid en duidelijk en haalde me uit mijn gedachten met m'n demon. Ik had verwacht dat we in een gevecht zouden belanden, maar in tegenstelling tot mijn beeld, zat iedereen met een hoopje dode gristers tanden te plukken. De ivieten achter ons waren nergens meer te bekennen. 'Pak een stel monsters en start met plukken.'

'Nir, je kan gaan,' zei ik dat moment zonder er een seconde over na te denken. Ik hoefde hun stem even niet meer te horen. Zeker niet als ik in de buurt van Nick was. Daaromheen waren mijn gedachten toch al een chaos en ik hoefte geen demon erbij te hebben die nog even olie op het vuur gooide.

'Je gaat me missen,' zei mijn demon me. Hen stak zonder pardon een klauw mijn buik in en daarna tork hen er nog een over mijn schouder. Bloed kwam bij me naar boven en stroomde over mijn lippen. Voor een moment sloot ik mijn ogen. Toen ik ze weer open had liep ik naar de monsters toe en pakte ik een stapeltje. Ik merkte hoe Jayka's ogen me even volgden.

'Had je dat niet even na het tanden verzamelen kunnen doen?'

'Nee,' zei ik bars terwijl ik alle pijn weg probeerde te drukken. Mijn ogen gingen even naar de rest, maar ik zag tot mijn teleurstelling dat de enige plek om te zitten die nog dichtbij de grister hoop was, naast Killian was. Nick was ingebouwd tussen hem en Avi waar Jayka nu net naast plaats nam. Ik keek naar de monsters in mijn handen en ik ging zitten. Alles deed pijn. 

Jayka had een goed punt gehad, maar ik had geen zin Nir langer aan te moeten horen dan nodig was. Nu kwam er overal bloed op. Ik merkte dat de demon van Nick en Avi in een gesprek met elkaar waren, maar veel kreeg ik er niet van mee. Met veel pijn was twee dingen tegelijk doen onmogelijk. Dus focuste ik me op mijn taak en plukte ik de ene na de andere tand uit de bekken van de gristers.

'Wat heb jij met je hand gedaan?' vroeg een bemoeizuchtige Killian na ik een tandloze grister aan de kant legde en een nieuwe pakte.

'Gaat je niks aan,' zei ik, plukte een tand los en legde die op de groeiende stapel.

'Vertel me niet dat je net zo dom als Nick was net,' zei hij en mijn greep verstevigde zich onbewust op de grister in mijn handen. 'Die pakte een levende grister zonder nadenken van een boom af.'

'Killian,' zei Nick beledigd en trok daarmee meteen mijn aandacht naar hem. Zijn wenkbrauwen stonden hopeloos dichtbij elkaar. 'Moet je dat nou vertellen?'

'Iedereen in de kerkers moet het horen,' was het antwoord terug en ik plukte weer een tand van een grister los, maar Killian was nog niet klaar met me lastig vallen. 'Dus, Red? Is jou dat ook overkomen?'

'Nee,' zei ik.

'Korte antwoorden vandaag?' Ik was een tand verwijderd hem in zijn neus te slaan, maar met Nick naast hem hield ik me in. Al hielp de pijn die Nir me had gegeven ook mee. Ik zou mijn arm niet eens zo ver op kunnen tillen.

'Killian, wees geen lul,' zei Nick en alles voelde even wat lichter aan. De moeilijke blik op mijn gezicht verzachtte toen ik een blik naar hem waagde. Hij gaf me een vriendelijke glimlach. Ik keek weer naar de grister in mijn handen met een sneller kloppend hart. Er was ook niks met mij te beginnen.

'Wat is het plan verder voor vandaag?' vroeg Avi Jayka en ik stond op om een nieuwe hoop monsters te pakken.

'Eerst deze tanden opbergen,' antwoordde ze.

'Daarna nog de judan achterna,' zei Killian.

'Weet je dat zeker?' vroeg ik met een lach die me iets te veel pijn deed. 'We hebben op dit moment allemaal al een betaling gehad. Denk je echt dat het slim is een judan achterna te gaan?'

'Bang dat je het niet aan kunt?' Ik wilde niet aan hem toegeven, maar mijn lichaam duidelijk wel. Nieuw bloed stroomde mijn mond uit wat ik met een duizelig hoofd wegveegde.

'Lijkt me duidelijk,' zei ik zonder te laten merken hoe ruk ik me voelde. Ik ging weer zitten met mijn nieuwe aanwinst aan gristers terwijl ik Nir in mijn hoofd vervloekte. Die demon gunde me ook niks. Of enkel hun aanwezigheid, dus dat was iets. Ik zuchtte vermoeid en focuste me weer op mijn taak.

Het duurde even tot alle tanden geplukt waren. Ik moest toegeven dat het drietal Nick, Killian en Jayka ze professioneel hadden afgemaakt. Geen één die een gebroken tand had. Iets wat mij vaak nog wel eens overkwam. 

De hoop aan tanden was een berg geworden en Jayka besloot dat we moesten beginnen met het verpulveren, anders waren we vanavond nog niet klaar. Het was een lang proces, maar wel een prettige. Ik merkte een onzichtbare glimlach op mijn gezicht te hebben terwijl de anderen met groot enthousiasme de doeken, waarin we de tanden hadden gestopt, tegen bomen begonnen te slaan.

'Ik vind dat Redmar ook wat mag doen,' zei Avi plots en ik zuchtte diep.

'Met bloedende ingewanden... kan ik niet veel voor je betekenen,' zei ik en keek die aan. Mijn blik ging naar de anderen, maar enkel Jayka had Avi's opmerking gehoord.

'Je mag ook rusten als je dat wil, Avi,' zei ze. Avi schudde het hoofd en pakte een nieuwe doek. Die liep naar Nick en Killian die elkaar aan het opjagen waren. Ik probeerde er niet te veel naar te kijken. Het deed me leeg voelen.

'Je demon had je wel goed te pakken,' zei Jayka, nu plots naast me en ik keek naar haar op, maar ook snel weer weg. 'Ik weet dat je niet al te goed verbaal bent, maar is het te veel gevraagd als ik je vraag iets beter te communiceren?'

'Ja,' zei ik, maar ik liet met een zucht horen dat ik het niet honderd procent meende. In de hoop dat ze dat opmerkte.

'Dat bedoel ik dus,' zei ze en ze ademde diep uit. 'Maar bij deze: wat denk je nog wel te kunnen doen?'

'Was het tanden plukken niet genoeg?'

'Dat is het niet,' zei Jayka. 'Ik heb het gevoel dat je wat afgezonderd bent. Ik probeer je hier bij de groep te betrekken.' Een glimlach kwam op haar lippen en ik merkte lichtelijk in paniek te raken.

'Doe geen moeite,' zei ik en ik drukte het gevoel naar achteren, maar het versterkte wel mijn misselijkheid.

'Dat is nou net wat ik aan het doen ben,' zei ze en het ontging mij niet dat ze met haar ogen rolde. 'Maar oké, dan niet.' Ze schudde haar hoofd en ze liep daarna met een grote glimlach naar de rest. Ik keek weer. Ik keek altijd. Ik hoefde niet betrokken te zijn. Het was goed zo. Ik drukte het gevoel onderin mijn maag weg. Een gevoel dat geen misselijkheid was. Een gevoel waar ik niet aan zou toegeven, want als ik dat wel deed zou ik het later berouwen.

Met de tanden verbrijzeld en klaar voor transport, begonnen we weer met lopen. Op zoek naar een plek waar we weer kamp op zouden kunnen zetten. Wegens mijn demon was ik traag en ik liep in stilte de groep achterna. Ik had hun gesprekken niet nodig. Ik had hun aanwezigheid niet nodig, hoewel mijn ogen op hun ruggen bleven plakken, vragend naar iets. 

Mijn ogen dwaalden naar beneden, naar mijn langzame stappen. Alles deed pijn, alles werkte tegen, maar ik kon hier in mijn eenzaamheid blijven. Ik dacht dat zo de hele weg zou zijn, maar iemand dacht daar anders over. Nick had zijn pas vertraagd tot hij op mijn tempo naast mij liep.

'Hoe gaat het?' vroeg hij. Ik probeerde hem met scherpe woorden van me af te duwen. Ik probeerde mezelf weer te isoleren, maar het lukte niet. De woorden die ik zei waren zacht.

'Het gaat...' wist ik uit te brengen en ik kon een onderbuik gevoel niet wegdrukken. Waarom moest hij nu de uitzondering zijn? Waarom was het zo moeilijk hem weg te duwen? Waarom wilde ik hem ondanks alles dichtbij laten komen?

'Weet je het zeker?' vroeg hij met een kleine lach. 'Je loopt het langzaamst dat ik je ooit heb zien doen.'

'Met dank aan mijn demon,' zei ik met een kreun en ik waagde een blik zijn kant op. Zijn ogen keken mij twinkelend aan. Het restant van zijn lach lag nog steeds op zijn lippen. Op zijn wangen, kleine donkere pigmentvlekken die overliepen in zijn nek, waarvan ik wist dat die ook her en der op zijn handen en armen te zien waren. Hoe zou ik hem weg willen hebben als ik elk detail van hem wilde onthouden?

'Geen demon die we niet kunnen bedanken,' zei hij en ik schudde in eensgezindheid mijn hoofd.

'Hoe... gaat het met jou? Beter dan,' ik gebaarde met mijn hand de lucht in, 'gister?'

'Iets,' zei hij met een zucht. 'Het is niet dat mijn zorgen opeens over waaien. Ik moet zeggen al blij te zijn dat Killian in een beter humeur is.' Killian hoorde duidelijk zijn naam en hij keek achter zich.

'Wat? Zei je iets over mij?' vroeg hij. 'Je hoeft niet iedereen te vertellen hoe aantrekkelijk je me vind.' Mijn maag kromp in een. Ik moest hem wegduwen. Ik moest mijn afstand behouden. Ik moest niet te dichtbij willen komen.

'In je dromen,' zei Nick terug, maar dat liet me niet beter voelen. Ik moest hem van me af zien te duwen. Ik had nooit moeten instemmen toen hij me vroeg of ik met hem zou willen sparren destijds. Het was een te grote fout geweest.

'Maar, Redmar,' Nick ogen waren weer op mij en ik kon niet laten erin te verdwalen. 'Avi vertelde me dat jullie een hele groep ivieten tegen waren gekomen? Dat is niet normaal, toch?' Ik schudde mijn hoofd terwijl ik voor de zoveelste keer de nare gevoelens in mijn lichaam negeerde.

'Het was... rustiger geworden,' zei ik. 'Het was een van de weinige plekken waar de monster activiteit af begon te nemen.'

'En nu neemt het weer toe?' Ik knikte.

'Maar enkel in ivieten. De rest lijkt niet meer te zijn geworden,' vertelde ik en ik kon het niet laten even om me heen te kijken om te zien of ik ergens monsters rond zag lopen. Niks ving mijn ogen en ik keek weer naar Nick. Ik verloor me al snel weer in zijn ogen. 'Terwijl dat een stuk voordeliger zou zijn geweest. Met een iviet kan je weinig.'

'Misschien moeten we proberen ze als koelkast te gebruiken.' Ik lachte, maar had daar meteen spijt van. Bloed droop weer mijn mond uit en ik veegde het vermoeid weg.

'Ik denk dat ze nog beter als vriezer werken.'

'Is zeker geen slecht idee,' zei hij en zijn ogen gingen even ergens anders het bos in. 'Hé, Jayka is dat niet een goede plek?'

'Heb je pijn in je voeten of zo?' vroeg ze terug en ze vertraagde haar pas iets zodat ze iets dichterbij ons liep. 'Ik dacht dat het fijner zou zijn niet tussen de dennennaalden te gaan liggen. Behalve als je dat heel graag zou willen.'

'Nee,' zei hij. 'Maar hoe ver moeten we dan nog?'

'Zover ik weet niet al te ver meer,' zei ze en haar blik ging naar mij. 'Wat jij Redmar? Jij bent het vaakst in dit bos geweest.'

'Het is... inderdaad niet ver meer.'

'Je hoort het. Dus niet zeuren, Nick.' Hij zuchtte terwijl Jayka weer wat sneller liep om terug in het gesprek met Avi en Killian te komen.

Gelukkig voor Nick, duurde het niet te lang voordat we een plek vonden om weer een pentagram op te zetten. We hadden nu een bosgrond die iets minder naalden had dan de afgelopen paar meters, wat een pentagram tekenen überhaupt mogelijk maakte. 

Ik zat weer vast met Killian om het pentagram te controleren en ik besloot hem te negeren. Iets wat hij maar iets te leuk vond, maar ik wist dat hij bekend stond om vaak met de draak te steken. Aan de andere kant pakte ik hem wel terug het moment dat Jayka ons vroeg wie welke wacht wilde hebben. Natuurlijk zou ik hem de laatste wacht niet laten nemen. Daarnaast had ik de slaap ook hard nodig. Al was de drang groot om niet meteen na het eten te gaan slapen. 

Nick had de eerste wacht. Mijn hart klopte in mijn keel bij die gedachten. Waarom als ik iedereen van me weg probeerde te duwen, wilde ik hem juist dichterbij hebben? Een vraag die ik mezelf te vaak aan het stellen was. Ik wist het antwoord jammer genoeg, maar ik wilde er niet aan toegeven. Ik wilde niet weer- Ik moest slapen. Ik moest herstellen. Daarmee besloot ik te gaan liggen. Maar natuurlijk moest Killian de eerste twee uur naast me slapen. 

Waar hij in een paar seconden in slaap viel, was hij daarna niet uit te houden. Hij bleef zich omdraaien. Ik werd gek, maar bewegen wilde ik niet. De pijn was erger geworden, waardoor ik niet meer van mij zij wilde draaien. Hierdoor moest ik naar Killians rug staren. Een rug waar ik graag een mes in zou steken. Ik sloot mijn ogen en ik probeerde het aanzwellende gesnurk te negeren.

'Killian,' werd er plots gefluisterd en ik opende een van mijn ogen op een kier. Het duurde even voor ik de schaduw zag, maar ik herkende Nicks contouren meteen. 'Het is jouw beurt wacht te houden.' Er was duidelijk geen beweging in de slapende te zien en in mijn nog lichte irritatie, gaf ik hem een schop.

'Wat is er?' vroeg die nu in een slaapdikke stem. Ik rolde mijn ogen en ik draaide me met enige pijn om.

'Wacht houden,' zei Nick en ik voelde wat beweging naast me, wat me zei dat de snurker overeind was gekomen.

'Kut,' hoorde ik hem zeggen en ik hoorde niet veel later de tent ritselen. Het was even stil en ik draaide me op mijn rug, omdat de schouder waar ik naartoe was gedraaid nog steeds te veel pijn deed om er lang op te liggen.

'Bedankt daarvoor,' zei Nick terwijl hij naast mij ging liggen. Mijn hart voelde vreemd en ik sloot mijn ogen. Waarom moest hij zo dichtbij zijn, maar toch zo ver weg? Waarom moesten er zoveel tegenstrijdige gevoelens nu door mijn lichaam stromen.

'Geen dank,' zei ik en nog een stilte viel.

'Slaap lekker.' Ik gaf hem een klein geluid terug en ik draaide me weer terug op mijn goede schouder. Nicks ademhaling werd rustiger en voor een moment deed ik mijn ogen op een kiertje open om even te kijken. Het deed pijn om te kijken, maar het gaf me ook rust. Hij lag er ontspannen bij en ik was blij te weten dat ik niet meer wakker werd gehouden door Killians gesnurk.

---

Idk maar ik vond het zo grappig te schrijven dat Killian snurkt xD

Laat vooral weer een ster achter :]