Uiteindelijk nam ik afscheid van Linde en liep de kerkers al fluitend in.
Al snel liep ik iemand tegen het lijf. Mij bedenkend dat we waarschijnlijk ergens morgen al zouden vertrekken naar weet ik veel waar. Want niemand verteld mijn hier iets.

'Nick!' zei Rea. 'Jou moest ik hebben.'

'Huh, wat, mij?' zei ik verward en wees naar mezelf.

'Ja, ik heb een probleem en misschien kan je me helpen...'

'Vertel op,' zei ik, vouwde mijn handen over elkaar en leunde tegen een muur aan.

'Nou,' begon ze. 'Het punt is dat Mark de laatste tijd zich een beetje raar gedraagt. En nu dacht ik, jij bent een jongen dus misschien kan jij de reden achterhalen...'

Wie is Mark? dacht ik eerst, maar herinnerde me al snel de jongen met de bril die zich zwaar zorgen om haar had gemaakt toen ze in tijden niet meer was op komen dagen.

'Oké, waarschijnlijk,' zei ik. 'Maar wat versta je onder raar?'

'Nou, hij is opeens afstandelijker en kijkt steeds achterom als we erop uitgaan alsof hij door iemand achtervolgd wordt...'

'Heb je het hem gezegd dat je vindt dat hij raar doet?' vroeg ik om meer over de situatie te weten te komen. Alhoewel, ik had zo'n vermoeden.

'Ja, maar hij zei dat het niks was...' Ik maakte een gezicht alsof ik aan het nadenken was, maar had eigenlijk de vraag al paraat.

'Is dit eerder gebeurt?' vroeg ik na een paar seconden stilte.

'Hoe bedoel je?'

'Nou, dat andere jongens waarmee je omging hetzelfde gedrag vertoonde.' Rea dacht na.

'Hetzelfde gedrag zeg je...' ze plukte met haar vingers aan haar lip. 'Nu je het zegt... Er zijn wel meer jongens geweest die zich plots heel schuw gingen gedragen...' Ik lachte. 'Wat is er zo grappig?' vroeg ze.

'Ik heb zo'n gevoel dat ik de verklaring weet,' zei ik.

'En dat is?' Ik lachte duivels.

'Voor jou een vraag en voor mij een weet,' plaagde ik haar en kreeg een stomp tegen mijn arm aan.

'Nick,' zei ze beledigd. 'Zeg het gewoon.' Mijn glimlach maakte plaats voor wat meer serieusheid en ik keek haar aan.

'Het antwoord is dichterbij dan je denkt,' zei ik. 'Ik denk dat je het ook zonder mijn hulp kan vinden.'

'Kan je me dan in ieder geval een hint geven?'

'Er is iemand die er voor zorgt,' zei ik en zette me tegen de muur af. 'Meer zeg ik niet.' Ze keek me aan alsof ik chinees sprak en had zo te zien nog steeds geen idee wie ik bedoelde. Ik dacht toch echt dat het meer opviel, maar dat zou zeker weer aan mij liggen.

De tijd begon nu wel snel weg te tikken en ik wist dat ik nog moest slapen. Snel zocht ik mijn bed op en liet me erop vallen. Meteen viel ik weg met een glimlach denkend aan Linde en vroeg me af of de laatste keer dat ik het zo te pakken had inderdaad bij Erzo was...

***

De volgende dag werd ik wakker door de geur van ontbijt. Ik de keuken was Rea een ei aan het bakken.

'Ook voor mij?' vroeg ik, ze schudde haar hoofd.

'Had je gisteren moeten zeggen.' ik zuchtte en deed me maar te goed met een boterham.

'Waar is Killian?' vroeg ik en keek de kamer rond. Geen spoor van hem.

'Geen idee,' zei Rea. 'Hij zag er gisteren heel moe uit dus ik ben van plan hem pas een half uurtje voor we vertrekken wakker te maken zodat hij fit is.' Weer snapte ik niet hoe Rea steeds miste dat Killian voor haar gevallen was. Zeker nu ze weer kleine missies had gedaan en van mij te horen had gekregen dat hij bijna elke dag haar in de ziekenboeg had bezocht.

'Je geeft om hem,' zei ik zacht.

'Zei je iets?' Ik lachte.

'Niks bijzonders, bak dat ei gewoon maar.'

***

Rea had Killian wakker gemaakt, zei ze, maar ik had hem nog niet gezien. De kans was groot dat hij nu nog even aan het douchen was. Al moesten we bijna weg en liep ik voor de laatste keer naar mijn kamer toe. De 'N' die er op stond leek dof, maar weerhield mij er niet van naar binnen te gaan. Wat mij wel weerhield was een snikkend geluid dat uit een andere kamer kwam. Met mijn hand nog steeds aan de deur geplakt draaide ik me om en probeerde de richting van het geluid te detecteren. Waar kwam het vandaan? Het geluid veranderde in een half stinkend hoestend geluid. Er werd hard gehoest en het geluid ging daarna langzaam weer over naar het gesnik.

What the fack, dacht ik en mijn hand verbrak het contact met de deur. Ik begon de kant op te lopen waar ik vandaan was gekomen, maar merkte al snel dat het geluid daar niet vandaan kwam waardoor ik me omdraaide. Verward stopte ik voor Killians kamer en merkte dat mijn hersenen de logica er niet in konden vinden. Want van alle mensen...
Ik zuchtte zacht en zag dat de deur op een kier stond. Met een naar gevoel in mijn maag duwde ik de deur verder open en het licht uit de gang viel de donkere kamer in. Het licht werd weerkaatst door een gebroken fles en twee ringen die op de grond lagen, ik fronste. Wat doet die daar? En wat doen- Mijn gedachten stopten het moment dat mijn ogen het bloed waarnamen. Mijn adem stokte in mijn keel en ik durfde bijna niet verder te kijken. Langzaam merkte ik dat er een stilte was gevallen en ik keek op. Twee gouden ogen vingen de mijne, maar ik herkende ze bijna niet.

'Killian?' vroeg ik en de twee gouden cirkels keken weg. 'Killian?' vroeg ik weer, nu meer bezorgd en ik zorgde ervoor dat de deur nu helemaal geopend was. Maar wat het licht onthulde schokte mij. Ik ademde zwaar in en hield de ingeademde lucht een paar seconden vast. Voor mijn zag ik Killian, geen twijfel mogelijk, maar hoe hij eruit zag... Zijn ogen waren samengeknepen door het licht, zijn haar was nog warriger dan normaal, zijn kleren waren slordig en onverzorgd. Maar dat was niet dat mij schokte, nee, wat mij schokte waren zijn handen en zijn onderarmen die rood waren van het bloed. Zijn opgestroopte mouwen waren ermee doordrenkt en de rode vloeistof baande zich een weg door zijn andere kleren. Op de grond lag meer bloed en in dat bloed een mes. Ik sloot mijn ogen.

'Waarom?' vroeg ik en verwachtte geen antwoord.

'Ik kan niet dood,' zei hij met een gebroken stem. 'Hoe graag ik het ook wil, dat vervloekte contract weerhoudt mij ervan.' Een traan viel uit zijn rechter oog en leek een deel van het bloed weg te wassen, maar de schade was al gedaan... 'Ik kan niet dood, Nick,' zei hij. 'Jij van alle mensen zou dat moeten weten!' Ik staarde Killian aan.

'Maar dit is toch niet de manier?' vroeg ik zacht.

'Heb jij een betere dan?! Een manier die mijn mentale pijn kan compenseren? Vertel het me?! Vertel het me, Nickolas!' schreeuwde hij en weer gleden er tranen over zijn wangen.

'Maar waarom dan?'

'Ze houdt niet van me, oké? Weet je niet hoeveel pijn dat doet?!' Hij sloeg met zijn linker hand op zijn borst. 'Je wordt gebroken, aan de zijkant geschoven en er is niks wat je eraan kan doen! En haar steeds met een ander zien... Ik ben dood van binnen, Nick! Dat je dat nog niet hebt gezien...' Zijn stem brak weer en hij begroef zijn gezicht in zijn handen. 'Ik kan het niet meer aan, Nick. Ik trek het niet. Het is te veel. Ik-' Killians stem viel langzaam weg. 'Het doet gewoon te veel pijn...' Meer tranen stroomden over zijn gezicht en vielen naar de grond toe. Zijn gesnik nam toe en ik stond daar maar. Wat kon ik doen? Niks wat ik kon zeggen om hem beter te laten voelen.
'Het doet gewoon zo veel pijn,' zei Killian hikkend.

'Nick?' vroeg een bekende stem en Killians gezicht vulde zich met een verscheurde uitdrukking. 'Nick? Heb je-' Rea stopte met praten het moment dat ze naast me stond. 'Killian!' zei ze geschokt en rende zo wat naar hem toe. Killian ontweek haar blik en duwde zichzelf verder de muur in. 'Wat...?' zei ze en leek tranen in haar ogen te krijgen. 'Waarom...?' Killian bleef stil en zijn tranen waren gestopt met stromen. Hij knipperde met zijn ogen en het leek alsof hij een muur had opgetrokken die al zijn emoties naar binnen werkte.

'Te veel...' zei hij en wees naar de gebroken fles.

'Sukkel!' zei Rea en hielp hem overeind. 'Ga je wassen, ik zeg Aleron wel dat je wat later bent.' Even later liep ze de kamer uit en ik stond tegenover mijn vriend.

'Wat was dat?' vroeg ik.

'Ze... Ze is er niet klaar voor,' zei hij en ik zag zijn muur afbrokkelen.

'Doe wat ze zei, ga je wassen...' Killian knikte vermoeid en ik zag nog een traan zijn wimpers ontsnappen... En ik kon niks anders dan medelijden met hem hebben...

--------------------------------
Dat moment dat je bijna huilt om iets wat je zelf hebt geschreven... Het spijt met Killian...