Nadat Aleron weer was vertrokken ging de tijd snel. We kregen alleen nog wat kleinere missies. Natuurlijk was dit grotendeels voor Rea bedoeld, omdat ze pas net weer op beide benen stond. Maar deels was het ook omdat we alles de laatste tijd heel erg opgefock hadden waardoor onze meester weinig energie over had. En hoe los je dat op? Juist, door kleine missies te doen. Op het moment was ik bezig met zo'n missie. Het doel: een man vermoorden. Het probleem: zijn huis was tyfus goed beveiligd...

Ik stond op het moment door zijn raam te staren. Want ja hoe kwam ik in hemelsnaam binnen als geen enkel inbrekersgerei werkte? Ik krabde me achterop mijn hoofd en merkte het bijna niet toen de voordeur open ging.

'Wel heb je nou!' zei een boze mannen stem. Ik keek op. 'Jij rot jong!' schreeuwde de man. 'Mijn hortensia's verpesten!' Ik keek naar mijn voeten en zag dat ik op een van de blauw paarse bloemen was gaan staan. Ik lachte, maar zag dat de man mij woedend aankeek en een honkbal knuppel tevoorschijn had gehaald.

'O, shit,' zei ik hardop en begon te sprinten.

'Kom hier jij!' riep de man en zette de achtervolging in. Behendig sprong ik over een tuinhekje heen en hoorde de man vloeken terwijl hij het netjes open en dicht deed. Het viel mij op dat de man een goede conditie had en dat gaf mij een voordeel. Nu ik wist dat hij mij nog wel een tijd zou kunnen achtervolgen kon ik hem op de plek brengen waar hij moest zijn.

Eindelijk kwam ik op de bewuste plek en maakte een scherpe hoek naar rechts. Met behulp van Yee verdween ik in de schaduwen en wachtte af. De man stopte en keek de hoek om. Hij zag niks. Mompelend trok hij zich terug en ik wachtte op een dof geluid van een bloempot die naar beneden viel. De scherven vielen op de grond samen met de man en Yee kwam naast me staan.

'Laten we die ziel maar nemen,' zei hij. Ik knikte en haalde mijn zandloper tevoorschijn. De wereld begon weg te vagen en gedrieën kwamen we aan de rand van de Tussenwereld terecht. De geest van de man keek ons met grote ogen aan en een moment later begon hij te schreeuwen. Snel deed ik mijn handen over mijn oren en dat zag de ziel dat als een kans zag om te ontsnappen. Gelukkig had Yee dat door en verplaatste via de schaduwen naar de man toe. Natuurlijk schrok die en struikelde achteruit terwijl Yee hem angst aanjaagde met zijn demonische ogen. Daar viel mij iets op... Yee's demonen ogen leken zich meer uit te rekken dan vroeger en leken een rood gloeiende rand om zich heen te hebben... Zou dit te maken hebben met het feit dat hij gewond was geraakt door een demonen wapen? Ik schudde mijn hoofd en concentreerde me op het vangen van de ziel van deze vervelende man die iets te veel om zijn bloemen perkje gaf. Ik haalde een flesje tevoorschijn en de ziel van de man werd naar binnen getrokken waardoor er zilveren slierten achter het blauwe glas verschenen. Hoewel die man vervelend was, was zijn ziel mooi zo in het flesje en ik stopte de kurk erop.

'Zo,' zei ik. 'Dat is weer energie voor mijn meester.' Yee knikte.

'Heeft hij wel nodig,' zei hij en liet ons terug keren naar de gewone wereld.

'Het klopt dus dat wij de reden zijn dat hij steeds meer op een skelet is gaan lijken...' Yee knikte weer.

'Dus verpest die grote missie niet.'

'Waar zie je me voor aan?!'

'Een idioot,' zei Yee droog en ik keek hem beledigd aan.

'Thanks,' zei ik en zuchtte. 'O, kut...'

'Wat?'

'Het is al bijna twee uur! Ik had nog met Linde afgesproken vandaag!' Yee keek me een beetje afkeurend aan en nu was het mijn beurt om "wat" te zeggen. Yee zuchtte.

'Zorg gewoon niet dat je net zoals Kay eindigd,' zei hij.

'Wie is Kay?' vroeg ik, ik kende helemaal niemand met die naam.

'Een demon die een grote fout heeft gemaakt...' zei Yee met een frons alsof hij zich die fout net herinnerde. 'Doe gewoon geen domme dingen oké?'

'Ik ben geen demon, Yee,' zei ik. 'Bij mensen werkt het anders.'

'Daar ben ik het niet zo zeker van...' zei Yee duister en pakte mijn pols vast zodat hij terug naar de Tussenwereld kon keren. Ik zag dat als aanleiding om mijn oortjes in mijn oren te stoppen en naar de Bagels & Beans toe te lopen waar ik had afgesproken met Linde. Ik dacht terug aan de keer dat ik haar een kus op haar wang had gegeven. Het was al weer een tijdje geleden en ze had me daarna een beetje heel erg genegeerd. Al merkte ik het wel wanneer ze naar me keek en altijd rood werd wanneer ik haar kant opkeek. De reden om niet op te geven en haar keer op keer mee uit te vragen tot ze uiteindelijk wel eens tijd had. Ik lachte en zong vals met Titanium mee. Daarna ook nog een keer met Muse dat me nog meer aan haar deed deken. Dit was onze derde date deze maand. Maar zij ontkende altijd dat het er een was. Ik daarentegen niet en plaagde haar er continu mee. Waardoor vandaag ook volgens haar een date zou zijn. Ik sloeg af en herkende haar rug.

'Goede middag,' zei ik vrolijk toen ik van achteren aan kwam lopen. Linde draaide zich om en leek niet echt op haar woorden te komen.

'Hey,' zei ze uiteindelijk en ik maakte een gebaar naar de ingang.

'Na u.'

Het duurde even voordat ik Linde aan de praat kreeg, maar op een of andere manier was het me gelukt. We hadden een plaats bij het raam weten te bemachtigen en ik kon Mike rustig in een boom zien zitten. Hij hield een oogje in het zeil, hoe kon het ook anders. Maar toch viel het op dat hij weinig oog voor ons had en vaak afgeleid werd door andere mensen en soms ook een vogel.

'Maar, Nick, hoe lang speel je al piano?' vroeg Linde mij uit mijn gedachten halend.

'Hoezo dat?' vroeg ik terug.

'Nou ja... Ik vroeg het me gewoon af...' zei ze en keek weg. Ik lachte.

'Ja, ja,' zei ik en rekte de a's uit. 'Is het niet meer dan dat?'

'Beantwoord mijn vraag nou gewoon,' zei ze half lachend en had een lichte blos op haar wangen.

'Ik weet niet,' zei ik eerlijk. 'Maar het is al aardig lang.'

'Heb je nog een favoriet stuk dat je altijd speelt?' vroeg ze onschuldig. Ik dacht diep na.

'Hm, ja... Eigenlijk wel... Zal ik het een keer voor je spelen?'

'O, ja, als je dat wilt doen,' zei Linde enthousiast en ik glimlachte gemeen.

'Dat is dan een date,' zei ik en ze rolde met haar ogen.

'Niet dit weer,' zei ze lachend.

'Hey, ik vind wel dat ik leuke meisjes mee uit mag vragen,' zei ik met een knipoog en zag dat Linde zich alles behalve gemakkelijk voelde. Waardoor ik er een schepje bovenop wilde doen, maar hield me in.

'Rekening delen of...?' vroeg Linde om het onderwerp te kunnen veranderen.

'Ik betaal wel, maak je maar geen zorgen.' Ik haalde geld te voorschijn en legde het bij de rekening neer.

'O, oké,' zei ze en stond op. 'Zullen we dan gaan?' Ik knikte en liep samen met haar naar buiten.

'Wanneer kan ik voor je spelen?' vroeg ik eenmaal op straat. 'Morgen?' Linde schudde haar hoofd.

'Dan moet ik inpakken en daarna ben ik een maand in Amerika.'

'Een maand?!' vroeg ik misschien iets te verbaast.

'Ja, ik ga naar een oude vriendin van me die daarheen is verhuist.'

'Aha, daarna dan? Want ik ben binnenkort ook op vakantie,' zei ik terwijl ik me herinnerde dat we ergens deze week aan de grote missie zouden beginnen. Misschien morgen zelfs al...

'Is goed,' zei Linde glimlachend. 'Waar ga jij heen?'

'Geen idee nog, dat weten mijn vrienden.'

'Spannend?'

'Zo kan je het zien.' Linde knikte.

'Nou ja, later dan,' zei ze en begon weg te lopen. Ik hield haar tegen door haar bij de arm te pakken.

'Linde,' zei ik en wist eigenlijk niet wat me bezielde. 'Denk alsjeblieft aan mij.' Ze keek me even niet begrijpend aan.

'Alsof ik aan iets anders kan denken,' zei ze zacht en ik had het waarschijnlijk niet mogen horen.

'Linde,' zei ik glimlachend en ze keek op. Haar grijze ogen brandde in de mijne en ze knipperde een paar keer mij proberend te ontcijferen. 'Ik hoop je nog een keer te zien.' Ik leunde naar voren en gaf haar een kus op haar mond. Geschrokken keek ze me aan toen ik me terugtrok en bleef me aankijken. Ik ademde diep uit. Ook als mijn meester sterft hoop ik je nog een keer te zien, dacht ik. Je bent speciaal, net zoals Erzo dat was voor mij.

-------------------------------
#langhoofdstuk :)
Maar ja, ik vond dat dat wel moest nu ik 1k votes heb xD
(En victuri canon is... (≧∇≦))

Wel een beetje zuur dat ik dit hoofdstuk helemaal moest herschrijven omdat wattpad het verwijderde op het moment dat ik het in een wordbestand wilde zetten... >.< Het eerste deel is daardoor minder dan eerst, maar gelukkig is het tweede deel van dit hoofdstuk wel beter verwoord :,)

Ben nu hard aan het leren voor een herkansing van biologie. Heb wel vertrouwen dat het nu wel een voldoende gaat worden :)

En muziek voor Luna9schrijf die Titanium aanvroeg ;P