'Verder nog iets?' Killian dacht diep na en leek zich plots iets te herinneren.

'Ja, maar het is niet al te leuk...'

'Hoe bedoel je?' Killian zuchtte en keek even om naar Rea.

'We hebben een grote missie voor de boeg,' zei hij.

'Oké, en?'

'Wanneer Rea weer herstelt is en weer kan vechten beginnen we met de voorbereidingen.' Killian zuchtte weer. 'Mijn senior gaat met ons mee...'

'Jouw senior? Je bedoelt toch niet?' zei ik vol ongeloof en werd super enthousiast.

'Jup, ik bedoel hem.' Killian zuchtte. Ik snapte hem niet, want als er nog iemand was waarmee ik het liefst in bed zou willen springen was het de senior van Killian wel. Hij was geweldig en had laatst de titel van De Dood gekregen. Wat nog geweldiger aan die gast was, was dat hij net zoals ik een zwaard gebruikte. Ik zuchtte van geluk, ik zou eindelijk de legende ontmoeten!

'Wanneer kan ik hem ontmoeten?' vroeg ik verheugd.

'Binnen twee weken, dan zal hij samen met onze Dood de wapens checken en evalueren.'

'Evalueren? Wat voor missie is het?'

'Een grote, meer weet ik ook niet...'

***

De volgende ochtend na goed uitgerust te zijn brachten mijn voeten mij naar een onverwachte situatie. Want uit het niets kwam Linde naar mij toe gerend en vloog me om de hals.

'Nickolas!' riep ze uit na een paar seconden van lichamelijk contact. 'Je leeft!' Ik lachte een beetje ongemakkelijk en wreef met mijn linker hand in mijn nek.

'Ja, sorry...' zei ik en wist niet echt wat ik nou wel en niet tegen haar kon zeggen.

'Iedereen maakte zich zorgen toen zelfs de docenten niet wisten waar je was,' zei ze en ik zag weer die bezorgde frons op haar gezicht. 'H-hoe gaat het met je vriend?'

'Hij leeft,' zei ik en zuchtte licht. 'Heb ik eigenlijk veel gemist?' Linde keek me even niet begrijpend aan. 'Van de colleges,' voegde ik er aan toe.

'Ja, best wel veel... Ik kan je het groot en deels wel uitleggen wat we hebben gehad... Heb je tijd na de les?' Ik schudde mijn hoofd.

'Niet vandaag, morgen misschien?' Linde knikte.

'Is goed. Weet je waar ik woon?'

'Vaag, het is al weer een tijdje geleden dat ik je na dat feest naar huis heb gebracht.' Linde lachte.

'O, ja, dat feest!' zei ze. 'Dat was ik al weer helemaal vergeten... Maar ik zie je morgen bij mijn huis dan?' Ik knikte. 'Gezellig, zullen we dan nu naar de les?' Ik lachte.

'Ja, want anders ben ik hier voor niks gekomen.'

----

Na het college liep ik rechtstreeks naar de plek waar ik met Erzo had afgesproken. Het bracht met terug, terug naar de dag dat ik hem had ontmoet, ik lachte. In mijn gedachte zag ik weer hoe Erzo tegen mij op was gebotst en ik hem uiteindelijk met een papieren zakdoekje probeerde schoon te maken. Dat waren mooie tijden, tijden die ik nu en dan wel eens miste.  Ik stond voor het cafeetje en zag Erzo op een drafje naar mij toe komen lopen.

'Nick!' zei hij toen hij nog maar een paar meter van mij verwijderd was met een grote glimlach. Ik lachte terug en wachtte tot hij voor mij tot stilstand kwam. 'Jeetje, ik maakte me echt zorgen toen je een dag niet reageerde, vroeger deed je dat nooit.' Ik lachte.

'Ja, sorry, ik had het heel erg druk en vergat gewoon mijn berichten te controleren.' Erzo lachte nu ook.

'Zin in koffie?'

----

We zaten aan een tafeltje bij het raam. Erzo had een medium cappuccino en ik had een grote kop latte macchiato. Dit bracht me helemaal terug naar de eerste keer dat ik hem op koffie had getrakteerd en aan Erzo's gezicht te zien dacht hij hetzelfde.

'Dus,' begon Erzo. 'Heb je nou nog natuurkunde gestudeerd?' Ik lachte en herinnerde mij dat ik dat ooit tegen hem had verteld.

'Ik studeer nu moleculaire levenswetenschappen,' antwoordde ik. 'Natuurkunde zit erin.' Erzo lachte.

'Mij zie je dat nooit doen, maar hoezo ben je weer gaan studeren?'

'Ik was mijn baan zat en wilde iets nieuws proberen.'

'Je bent nooit te oud om te leren, zei mijn moeder altijd,' zuchtte Erzo. 'Maar wat deed je ook al weer als baan?'

'Internationaal spion,' zei ik en Erzo lachte.

'Je neemt me in de maling.'

'Hè, je hebt me door!' En zo ging het gesprek verder. We praatte bij over wat we de afgelopen jaren hadden gedaan en ik voelde steeds een steek wanneer ik de waarheid niet kon vertellen. Want ja, hoe ga je in hemelsnaam vertellen dat je eigenlijk meer dan vijfhonderd jaar oud ben en een levensjaar uitspreid over honderd? Ik wist het niet, geen enkele leerling van De Dood wist het waarschijnlijk. Uiteindelijk werd onze gezelligheid verstoord door Erzo's verloofde.

'Hij is te jaloers soms,' lachte mijn ex-vriend.

'Ach, was jij dat vroeger dan niet?' Erzo's wangen werden een beetje rood en hij keek weg. Ik lachte. 'Ik zou maar naar hem terug gaan als ik jouw was.' Erzo knikte en zuchtte tevreden.

'Het was goed je weer te zien,' zei hij. 'Ik moet toegeven dat je niks bent veranderd.'

'Dat geld niet alleen voor jou.' Ik haalde Erzo's en mijn jas van de kapstok. Ik gaf Erzo die van hem en trok die van mij aan. Gepaard liepen we het café uit en stonden tegenover elkaar.

'Tot ooit,' zei Erzo en gaf mij een knuffel, kort, maar warm.

'Tot ooit,' zei ik, maar wist met een steek in mijn hart dat die ooit in de Tussenwereld zou zijn, het moment voordat zijn ziel naar de hemel zou stijgen en ik hem eindelijk de waarheid kon geven die hij verdiende.

-----------------------------------
Erzo!!! (;´^｀;)
Sorry voor het korte stukje (。-ω-)
Maar ey het is wel een update ;)
Er komt een nieuw personage aan, me exited!

En ik heb gewerkt aan een nieuwe cover! Wat vinden jullie er van?
Ik denk dat ik hem volgende week hier in ga veranderen :P