'Muziek is net zoals onthoofdde hoofden ontspannend, ik kon de hoofden niet vinden, maar dit wel.' Ik lachte weer.

'Als je me waarschuwt wanneer het twee uur 's middags is, speel ik alles wat je wilt.' Yee knikte vrolijk als een klein kind.

'Afgesproken.'

Yee hield zich aan zijn woord en om precies twee uur zei hij teleurstellend dat het twee uur was. Ik maakte het laatste nummer af en kraakte mijn vingers. Het was alweer een tijdje geleden dat ik zo lang achter een piano had gezeten...

'Moet ik nog naar onthoofde hoofden zoeken? Of ben je nu ontspannen genoeg?' vroeg Yee.

'Ontspannen genoeg,' zei ik en pakte Yee's pols vast. 'Zie je waarschijnlijk later.'

'Waarschijnlijk wel,' zei Yee en loste in het niets op. Ik keek Zuchtend rond en begon een stel messen in mijn kleren te verstoppen. In de afgelopen maanden had De Dood me een nieuw trucje geleerd waardoor ik Yee niet meer nodig had om mijn zwaarden onzichtbaar te maken. Het was nu mijn kans om dat trucje uit te proberen. Met mijn volle concentratie focuste ik me op mijn zwaarden en voelde het maanzilver onder mijn aanraking warm worden. Langzaam maar zeker werden beide zwaarden een stuk kleiner tot ze de grote van een brievenopener bereikte.

'Hell yeah,' zei ik tevreden en nam ze in mijn handen. Ik verstopte ze in mijn jaszak en begon mijn reis naar de bioscoop.

Ik stapte de tram uit en spotte Linde meteen. Ongeduldig stond ze met haar voet op de straattegels te tikken en ze keek om de paar seconden op haar telefoon die ze in haar handen had liggen. Toen ze mij zag, zag ik een uitdrukking van opluchting op haar gezicht en ik zwaaide lachend.

'Jeetje, Nick. Een beetje op tijd zijn zou niet verkeerd zijn,' zei ze toen ik dicht bij genoeg was. Ik lachte en liet mijn blik over haar heen gaan, er was iets anders aan haar. Was het haar haar? Had ze het misschien geknipt? Misschien was ze afgevallen? Aangekomen? Andere kleren? Zonder dat ik het door had was naar haar aan het staren. 'Euhm, Nick?' vroeg ze.

'Hm?'

'Tis er?'

'Er is iets anders aan je, maar ik kan niet op komen wat...' zei ik mijn gedachten maar uitsprekend.

'Ik heb een vlechtje hier in mijn haar,' zei Linde en wees naar een klein vlechtje dat in het langste deel van haar haar zat. 'Misschien dat?' Ik haalde mijn schouders op.

'Dat zal het dan wel zijn,' zei ik en keek naar de bioscoop ingang. 'Zullen we naar binnen gaan?

'Ja, ik heb de kaartjes al,' zei ze vrolijk en wapperde de kaartje voor mijn neus.

'Cool,' zei ik lachend en we liepen het gebouw binnen.

De bioscoop, sjiek, had een rood tapijt op de vloer liggen en mijn ogen gingen langs een schilderij dat aan de muur hing.

'Wanneer begint de film precies?' vroeg ik terwijl mijn ogen zich te goed deden aan het interieur.

'Over vijf minuten en ik moet nog even naar de wc...'

'Oké, wil je popcorn?'

'Sure,' zei Linde. 'Zoet graag.'

'Komt goed, drinken?'

'Verzin maar iets leuks.'

'Je weet wat je vraagt hè?' Linde lachte en liet me achter. Schouderophalend liep ik naar de kassa toe en bestelde maar wat. Met twee bakken popcorn liep ik naar een tafeltje om ze daar neer te zetten. Twijfel nam bezit van mij en ik keek links en rechts, het was gelukkig rustig. Ik zette op elke hand een bak popcorn en sloot even mijn ogen. Slierten zwart gekleurde magie kronkelde over de bakken heen en ik schande de gepofte maïskorrels af. Opgelucht zette ik de bakken weer neer en zag Linde naar mij toe komen lopen.

'Ben je er klaar voor?' vroeg ik en gaf haar haar bak plus een raar drankje dat ik voor haar uit had gezocht.

'O, jeeh, wat is dit?' zei ze geschrokken terwijl ze het flesje bekeek. 'Ik hoop dat ik er klaar voor ben. Kom we mogen de zaal in.' Vrolijk liep ze naar de man toe die de kaartjes controleerde en ik keek naar haar nek. Want net iets boven de knobbel van haar ruggenwervel zat een rode streep. Was dat wat er anders was? Ik schudde mijn hoofd en zuchtte onhoorbaar. Gewoon van de film genieten, hield ik me zelf voor en liep met Linde de bioscoopzaal in.

Ik was absurd blij over het feit dat er niks raar was gebeurt tijdens de film, min dat er een man achter ons zat die de eerste helft van de film agressief op zijn natcho's kauwde... Het was al een tijd geleden dat ik überhaupt een film had gezien en ik was eindelijk weer eens mijn iets vrolijkere zelf. Maar die opwinding en vrolijkheid verdween bij het horen van de bedeltjes van mijn armband. Ze tikte zachtjes tegen elkaar en dat klopte niet. Het zou niet zo stil moeten zijn dat ik ze kon horen...

'Tjee, waar is iedereen?' zei Linde opeens en dat bevestigde mijn vermoeden.

'Het ligt dus niet aan mij dat ik het stil vond,' zei ik op gedempte toon en herinnerde mij een afschuwelijk detail van de bioscoop, het schilderij. Ik was er nu van overtuigd, er was een raaf op te zien... 'We moeten hier weg.'

'Huh, waarom?' vroeg Linde en ik zag Mike in mijn gezichtsveld verschijnen. Zijn gezicht verraadde dat dit niet zijn werk was. Zijn ogen spraken boekdelen.

'Linde,' zei ik en keek haar in haar ogen aan. 'Ga daar heen.' Ik wees naar de plek waar ik Mike had gezien. Ze keek me vragen aan. 'Alsjeblieft, het is voor je eigen veiligheid. Er is iets wat ik moet uitzoeken.' Verward knikte Linde en het moment dat ze bij Mike was wiste ik haar geheugen vanaf het punt dat we de film uit stapte. Mike knikte mijn kant op, hij wist dat ik nu niet op haar leven uit was en vertrouwde me voor het eerst. Linde was nu veilig en ik zette de tijd stil voor de niet bovennatuurlijke wezens. Ik zag Mike zijn zusje optillen en naar buiten lopen, nu was het mijn beurt. Ik voelde de bedeltjes aan mijn armband rinkelen en zocht met mijn nieuw geleerde magie de waarschijnlijk ondoden op...
Het was angstaanjagend hoe snel ik ze had gevonden...

-------------------------------------------------------
Hoi,
Ik ben de idioot die tot kwart voor vijf naar de openingsceremonie van de olympische spelen gaat kijken XD
En ik moet morgen om kwart voor zes op, omdat mijn vliegtuig rond negenen vertrekt 😂
Na ja, volgende week update ik uit Frankrijk, tenminste als ik wifi heb dan...

Toedeloe!