Jongens!' riep ik en voelde de woedende ogen van Rea. 'En meisjes,' voegde ik er snel aan toe. 'Ik weet hoe we de eindbaas kunnen verslaan!'

Ik keek naar het monster en zag dat het beest vijf harten had. Het leek alsof zijn huid opeens doorschijnend was geworden en de harten in een soort chocoladepudding verborgen zaten. Yee, ik hou van je, zei ik om mijn dank aan Yee te betuigen.

Hehe, dat wist ik al, zei Yee droog terug en ik wist dat hij me het leven niet meer zuur wilde maken.

'Nickolas?' vroeg Rea.

'Hm?'

'Hoe verslaan we "de eindbaas"?' Rea keek me samen met Killian vragend aan. Haha, even vergeten dat zij niet zulke coole demonen hebben.

'Het beest heeft vijf harten, voor ieder in ieder geval een,' antwoordde ik.

'Waar zitten ze?' vroeg Rea en zette een hand in haar zij.

'Erh, op een rijtje van zijn kop tot zijn staart.'

'Zit er een in zijn hoofd?' vroeg Killian wenkbrauw ophalend, ik knikte. 'Die is dan voor mij!' Alsof het een wedstrijd was sprintte Killian van zijn plaats en sprong het beest op. Rea volgde hem, ik wilde meteen erna, maar zag iets wat mijn aandacht trok. Het uiteinde van het nu naaktslak-rupsachtige beest rekte verder uit en zwiepte over de grond heen, richting de randen van het gebouw. Als een malle rende ik erheen, het monster was namelijk zijn harten van zijn lichaam naar zijn staart aan het verplaatsen! Behendig sprong in over de bruine smurrie heen en maakte een salto waarbij ik met mijn zilveren lemmeten de Lutumus open sneed. De, tenminste dat denk ik dat het was, ingewanden vlogen in het rond, maar de staart vertraagde niet. Het schoot door en raakte een van de bijstanders in de club. Ik zuchtte gefrustreerd en viel het monster weer aan.

Na een paar hakken had ik het lichaam van de staart gescheiden die nu hopeloos op en neer kronkelde. Ik lachte voldaan en naderde de staart met een volmaakte grijns. Het Maanzilver schitterde in mijn handen en begon donker licht te geven. Getraind ontweek ik tijdens het in stukjes hakken van de bruine drek de stuiptrekkingen waardoor ik er zonder blauwe plekken vanaf kwam. De mensen die de staart bijna had geraakt keken vol afschuw naar het hart dat in de bruine rotzooi lag. Met mijn zwaard prikte ik speels in het ding en een van de toeschouwers begon te kokhalzen, mietje. Lachend spietste ik het hart in de grond en de man ging over zijn nek, hilarisch! Eén hart gehad, nog vier te gaan. Ik draaide me om en zag de overblijfselen van het poepmonster en Killian triomfantelijk zijn laatste kogel in de lucht schieten. Rea keek hem afkeurend aan, want hoe durfde hij een nog goede kogel te verspillen?

'Nou gelukt jongens!' riep Killian, Rea gaf hem de dodende blik die ze mij ook had gegeven, maar Killian stak alleen zijn tong naar haar uit.

'Dacht het niet,' zei een zware mannenstem achter mij en ik draaide me om. Daar stond de man die ons bij de ingang had tegen gehouden. Zijn ogen brandde van woede en ergernis en in zijn hand hield hij een meisje vast bij haar nek. Ik keek hem verbaast aan en daarna naar het meisje. Ze hing als een lappenpop in zijn hand en ik vroeg me af of ze eigenlijk nog wel leefde.

'En hoezo dacht je dat niet?' vroeg ik plagerig.

'Geef je over of ze gaat eraan,' zei de man.

'Hey, ik stelde een vraag hoor,' zei ik nep verontwaardigd. De man versterkte zijn grip op het meisje, als ze nog niet dood was, dan was ze in ieder geval buiten bewust zijn.

'Geef je over,' zei de man weer met op elkaar geklemde kaken. Deze man was irritant.

'Ik hoop dat je weet dat wij niet zulk soort mensen zijn,' zei ik en keek hem ijzig aan. Ik maakte me gereed om mijn zwaard door hem heen te steken, maar Rea was me voor. Een van haar werpmessen miste me op een haar na en landde in het voorhoofd van de man. De man, geschokt, zakte door zijn knieën en hij liet het meisje los. Meteen begon de hele mensenmassa weer eens te gillen en ze stormden met ze alle naar de deuren die meteen open sloegen.

'Hebben we dit weer,' zei Rea en slaakte een zucht.

'Rea, Killian?' vroeg ik. 'Regelen jullie dat? Dan regel ik dit.' Ik wees naar het meisje en ze knikte. Beide rende ze daarna achter de menigte aan, want er was geen mogelijkheid dat die mensen dit mochten onthouden.

Voorzichtig knielde ik neer naast het meisje en Yee verwijderde zich uit mijn gedachten. Mijn zwaarden stopte ik weer op mijn rug en Yee maakte ze, voor de betaling, nog even onzichtbaar. Ik beet op mijn lip. Het voelde alsof er twee klauwen in mijn rug werden geslagen en daarna mijn vlees open trokken. Mijn ogen begonnen te branden en ik beet bijna mijn lip stuk van de pijn. Ik kan me niet herinneren dat het ooit zo veel pijn deed, maar dat zegt niks, want mijn geheugen is namelijk een zooitje. Toen ik de pijn eindelijk weer aan kon knipperde ik een paar keer met mijn ogen om ze daarna over het meisje voor me heen te laten gaan. Ze had een best mooi lichaam, ze was niet super dun of zo, ze had ook niet een perfecte vorm, maar alles klopte met elkaar in verhouding. Ik keek verder omhoog, cup C gokte ik, ten minste haar borsten leken even groot als die van Rea. Best grappig verhaal hoe ik dat weet, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Oké Nick, even je pervy gedachten aan de kant... Want ze komt je bekend voor, te bekend... Nee! Ze was toch niet? Ik begon zacht in mezelf te lachen en haalde mijn capuchon van mijn hoofd. Nooit gedacht dat ik haar weer tegen zou komen.

--------------------------------

Hehe, 999 woorden XD

(Moest ik heel even kwijt)