Ik kon me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst bij Querret langs was geweest. Waar ik de kasten herkende, vol met wapens en vreemde apparaten, kwam er geen herinnering bij me naar boven dat het toen ook zo stoffig was.

'Wie is daar?' hoorde ik een bekende stem vragen na ik mijn eerste stappen de wapenwinkel in had gezet.

'Leerling Moyra,' riep ik terug terwijl ik in mijn droge ogen wreef. Voetstappen kwamen mijn kant op en niet veel later stak Querret hun hoofd de hoek om.

'Ah, het is een tijd geleden dat je hier bent geweest,' zei hen. Hun gloeiende ogen keken me achter hun dikke jampotglazen bril aan. 'Wil je wat thee?'

'Ik heb niet al te veel tijd,' moest ik toegeven. Querret wuifde dat weg.

'Iedereen heeft tijd voor thee,' zei hen. 'Daarnaast gaat het waarschijnlijk wel even duren voor ik heb gemaakt wat je nodig hebt.' Ik wilde vragen hoe hen dat wist voor ik had gezegd wat er gemaakt moest worden, maar hield me stil. Het was nooit slim de wapenmaker te veel vragen te stellen. Het zou er voor zorgen dat hen langer zou praten dan nodig was. Ik kon dat hen niet kwalijk nemen, het was niet dat hier veel mensen over de vloer kwamen.

'Welke soort wapens zou je het liefst willen gebruiken?' werd mij gevraagd en ik glimlachte.

'Een wapen met een scherp blad,' zei ik. 'Ik gebruik vaak een zwaard.' Querret knikte.

'Ik moet zeggen dat het een tijd geleden is dat ik er een heb moeten maken die ook tegen demonen werkt,' zei hen. Ik trok een wenkbrauw op, want ik had hen ook niet verteld dat ik daarvoor kwam. 'Je zal een van de weinige worden met een engelen zwaard.' Mijn glimlach kwam weer terug en mijn hart klopte opgewonden. 

Ik had veel gehoord over de wapens van de engelen, een enkele keer had ik ze ook in werking gezien. Ze glansden als het zonlicht en ze waren brandend op ieders huid. De kracht was zowel mooi als onheilspellend. Om zo er een zelf in handen te mogen hebben, was bijna onwerkelijk. Querret wenkte me naar achterin de werkplek.

'Ik zal goed op het wapen passen,' zei ik terwijl ik hen volgde voor waarschijnlijk zowel thee als het wapen.

'Daar ga ik vanuit,' zei de wapenmaker en hen legde hier en daar wat spullen klaar. 'Zou ik het wapen kunnen zien wat je nu gebruikt?' Ik knikte en ik was blij dat ik die meegenomen had, niet zeker wetend of ik een nieuw wapen zou krijgen of dat die van mij gewoon verbeterd zou worden. Het was altijd beter om te veel voorbereid te zijn, dan niet.

'Je gebruikte naast dit zwaard ook een dolk, toch?' vroeg Querret verder. Hen pakte mijn zwaard aan en legde het op een houten tafel neer. Daarna liep hen naar een verdwaalde waterkoker om thee op de zetten terwijl ik ook mijn dolk tevoorschijn haalde. Hen knikte tevreden en hen pakte mijn andere wapen nu ook aan. Hen woog de dolk in hun handen en hen knikte weer. 'Het is altijd goed meerdere wapens op zak te hebben, zeker als je naar de tussenwereld gaat.' Neuriënd liep hen naar de werktafel toe en hen legde mijn dolk naast mijn zwaar neer. Hun ogen bleven daar even plakken, maar uiteindelijk keek hen op van de wapen.

'Hecht je veel waarde aan je wapens?' vroeg hen.

'Wel wat,' zei ik, wetend dat eerlijkheid me vaak verder bracht. 'Wat bent u er mee van plan?' Querret schonk mij een glimlach.

'Ik dacht het gevest te gebruiken zodat het nieuwe wapen goed in je hand ligt.'

'Dan ben ik er niet al te erg aan gehecht,' zei ik, snel een besluit maken dat een goed werkend wapen meer waarde had dan hoe gehecht ik er aan was. De wapenmaker knikte. Hen pakte wat gereedschap van een plank en hen legde die naast mijn wapens neer. Voor hen begon, drukte hen mij een kop thee in de handen.

'Ik ga ervanuit dat je zielen mee hebt om mij mee te betalen?'

'Natuurlijk,' zei ik, zette de thee neer en ik haalde de roze flesjes tevoorschijn.

'Goed, goed,' zei hen, bekeek de flesjes aandachtig en hen zette die ook op hun werktafel.

'Pak een stoel,' zei Querret. 'Het gaat even duren.' Ik knikte en ik nam plaats op een wat gammele rieten stoel. Daarna ging de wapenmaker te werk. Mijn wapens werden met veel voorzichtigheid uit elkaar gehaald. De gevesten werden netjes aan een uiteinde van de tafel gelegd terwijl het maanzilver in papier ingepakt werd.

Even verdween Querret in een andere kamer en ik blies in mijn thee, benieuwd hoe hen de nieuwe wapens zou maken. Ik wist dat maanzilver enkel in de nacht gemaakt kon worden in het maanlicht. Hoe engelen wapens gemaakt werden wist ik niet. Ik wist enkel dat het ook wel zonnegoud genoemd werd, maar geen zon nodig had om gesmeed te worden. 

Deze onwetendheid maakte me wat nerveus, maar ik wist dat het in Querrets handen een meer dan goed wapen zou worden. Hen kwam weer terug de kamer in. In hun handen had hen twee gloeiende veren die dezelfde gloed als hun ogen leken te hebben. Hen legde de punten van het verenmerg tegen de gevesten van mijn wapens aan en pakte een scherpe ijzeren staaf. 

Met de staaf begon hen in het merg te schrijven. Vreemde woorden verlieten hun lippen die ik herkende als de taal die de engelen spraken. Het waren woorden die leerlingen weinig hoorden en daarom ook niet spraken. Enkel dag werden we blootgesteld aan de demonentong, maar niet aan de klanken van de engelen.

'Zet deze op,' zei Querret. Hen had hun werktafel verlaten en hen stond nu met een bronzen bril in hun handen voor mij. Ik zette mijn thee even aan de kant en ik pakte de bril aan. 'We willen niet dat je blind wordt.' Hen liep weer terug naar hun werk en ik deed de bril op. Waar Querret mij een bril had gegeven deed hen die van henzelf af. 

Ik wist dat ik geen vragen moest gaan stellen, maar de vraagtekens brandden op mijn tong. Vraagtekens die gelukkig beantwoord werden toen Querrets ogen enkel oogwit werden en helder begonnen te branden. Barsten trokken vanuit hun ogen over hun wangen en begonnen in hun weg over Querrets gezicht te gloeien. De veren begonnen op te lichten terwijl klanken Querrets mond verlieten.

Het was een vreemde melodie en het was niet prettig om te horen. Ik haalde ongewild opgelucht adem toen hun gezang stopte. Hen haalde verschillende metaalpoeders uit potten die her en der op de tafel stonden en strooide het over de veren. De veren begonnen uit reactie te gloeien en ze trokken al het poeder naar zich toe. Het licht van de veren werd sterker. 

Het werd zo sterk dat ik niks meer kon zien. Ik kon enkel sissende geluiden horen en ik vormde het beeld in mijn hoofd dat Querret meer materialen toegevoegde. De wapenmaker begon weer te zingen hun stem zwol aan en het licht werd iets minder. Nu zag ik dat hen tekens boven de veren tekenden. Tekens die het licht gebruikten om te bestaan. 

Met ingehouden adem keek ik toe, meer licht bloeide op en ik was weer verblind. Querrets zingen hield op en het licht trok weg tot er enkel nog een gloed was waar de veren zouden moeten zitten. Ik kon weer ademen. Een glimlach stond op Querrets gezicht dat nog steeds gebarsten was. Een lach later nam hen voorzichtig de wapens wegend in hun handen en de barsten in hun gezicht trokken zich langzaam terug. Na een tevreden zucht legde hen de wapens weer neer en het zette hun bril weer op.

'Wil je ze proberen?' vroeg hen en hun ogen waren weer op mij. Het duurde even tot ik mijn woorden vond.

'Natuurlijk,' antwoordde ik en liep naar hen toe. De wapens waren adembenemend. De randen van de lemmeten leken net de lijnen van de veren. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ze zacht aan zouden voelen. Voorzichtig ik pakte het zwaard over en ik voelde dat het nog steeds het gewicht had wat ik gewend was, maar om een vreemde reden lichter in mijn handen lag. 'Het is prachtig,' zei ik vol bewondering en ik draaide het wapen zonder moeite een paar in mijn hand om. 

Querret glimlachte trots en hen gaf mij de dolk aan. Het zwaard legde ik neer op tafel en ik nam de dolk aan. Mijn hart leek even te zakken. Om een vreemde reden was de dolk mooier dan het zwaard en zwaarder dan ik gewend was. Maar hoewel er meer in gewicht aan het kleine wapen zat, lag het een stuk beter in mijn hand dan toen mijn dolk van maanzilver was.

'Ik wilde eerste een kleinere veer gebruiken om het lichter te maken,' zei Querret alsof hen mijn gedachten las. 'Maar dat heeft een lagere effectiviteit. Hein zou niet willen dat je met een half effectief wapen de tussenwereld in zou gaan.' Ik bekeek de dolk nog beter en ik zag onbekende tekens op elke riggel van het veerachtige lemmet staan. Ik kon niet laten te willen weten hoe het wapen het in een gevecht zou doen, maar wist ook dat ik liever niet in gevecht met een demon in de tussenwereld zou willen komen.

'Zorg er goed voor,' zei Querret. 'Ik hoop je weer levend terug te zien.' Ik knikte.

'Daar hoop ik ook op,' zei ik en ik verliet hun wapenwinkel.

-///-

Nu met twee nieuwe wapens in mijn bezit, kwam ik terug in de kerkers. Met mijn hart in mijn keel daalde ik de vele trappen af tot ik de juiste verdieping bereikte. Hier was een grote ruimte gemaakt om demonen op te roepen en in mijn geval naar de tussenwereld te gaan. Aan de muren hingen kaarsen en in de ruimte zelf stonden er vijf anderen. Die vijf stonden elk in een andere hoek van het enorme pentagram wat op de grond getekend stond. 

In tegenstelling tot de kaarsen aan de muur waren ze nog niet aangestoken. Dat was de taak voor degene die van het pentagram gebruik maakte. Ik sloot voor even mijn ogen en haalde diep adem voor ik de kaarsen een voor een aanstak. Het leek donkerder geworden en ik nam plaats in het midden van de tekens. Mijn hand ging naar een van de parels in mijn oren en ik riep mijn demon op.

'Nan,' zei ik en de genoemde demon rees uit mijn schaduw op. Hun ogen versmalde even wat vragend. 'Breng me naar de tussenwereld.'

'Weet je dat zeker?' vroeg hen en ik knikte. Mijn demon liet een spottende lach horen. 'Ik ben benieuwd waar je terecht komt.'

'Ik hoop dichtbij de opperdemon,' zei ik, maar wist dat niemand zoveel geluk bezat dat voor elkaar te krijgen. Er waren geen vaste plekken in de tussenwereld.

-----

It's been a while~

Ik heb zo veel geschrapt uit dit hoofdstuk holy moly, you don't even want to know

Ik weet niet helemaal zeker of het lukt weer over twee weken te updaten, het leven zit wat in de weg lol (met boek twee lol, dus weet niet helemaal waar nu de goede balans zit :/ Oh well)  maar jullie zien wel weer een hoofdstuk verschijnen wanneer ik er tijd voor heb het weer door te lezen :]