Ik had besloten de volgende dag Avi mee te nemen naar de wapenkamer. Ze leek er iets beter uit te zien dan gisteren. Ik moet zeggen wat teleurgesteld te zijn geweest dat ze niet mee had gegeten. Ik had wat voor haar overgehouden, iets wat ik gezegd had te doen, maar ze had het niet gegeten. De kliekjes stonden nog steeds in de koelkast. Hoewel ik haar daar op wilde wijzen, vreesde ik dat het als te bemoeizuchtig zou overkomen.

'Hoe groot is je liefde voor wapens?' vroeg ik Avi. De vraag was eerder voor mezelf dan voor haar. Ik wilde mijn gedachten even ergens anders hebben en ik hoopte zo een beter gesprek met haar te krijgen dan gisteren.

'Gaan we naar de wapenkamer of zo?' vroeg ze me, het was maar half te verstaan. Al moest ik haar hier ook wat punten geven: het was beter te verstaan dan gisteren. Daarnaast was het feit dat ze reageerde, was überhaupt al beter.

'Goed geraden,' zei ik met een glimlach. 'Misschien kan ik beter vragen hoeveel Dood Vadalin van wapens houd.'

'Meh,' antwoordde ze en ze schudde haar hand wat heen en weer om de uitspraak te onderbouwen. 'Niet echt veel.'

'Dan hoeven we gelukkig niks te overtreffen,' zei ik en ik sloeg een gang in waardoor we meteen voor de goede deur stonden. Met een duw deed ik de deur open en we kwamen in een met satijn rood beklede kamer. Aan de wanden hingen rijen met verschillende soorten wapens gesorteerd op grootte en gebruik. Echter liep ik niet ver naar binnen en wat ik wilde zeggen was plots nergens meer op mijn tong te bekennen. Ik had gedacht dat de kamer leeg zou zijn, maar in het midden van de kamer bij een grote tafel stond Killian.

'Wat doe jij hier?' vroeg ik voor ik er erg in had en hij keek op. Zijn gouden ogen keken mij voor een lange seconde aan terwijl hij een wenkbrauw optrok.

'Kan ik dat niet beter aan jou vragen?' zei hij en zijn blik ging weer terug naar de tafel waar een collectie aan wapens lag. Ik stapte naar voren om er beter zicht op te krijgen, maar merkte dat Avi met grote ogen naast me stond. Het was geen blik van verbazing of bewondering die ze droeg. Nee, het leek of ze iets zag wat haar angstig maakte.

'Dat zijn- dat zijn Lewis'- dat zijn zijn messen,' wist ze uit te brengen met een hese stem. Killian keek nu naar haar op.

'Nick, wie is dit?' vroeg hij, niet lettend op hoe geschrokken ze eruit zag.

'Dit is Avi,' zei ik, maar keek hem niet aan. Mijn blik lag bezorgd op haar. 'Alles goed daar?' Ze knikte met nog steeds angst in haar ogen. 'Oké,' zei ik en mijn blik ging nu wel naar Killian. 'Dat is Killian trouwens.'

'Aangenaam,' zei hij en hij rekte zich wat uit voor hij zich weer over de wapens boog. 'Ben jij die derde-eeuws van Vadalin dan?' Avi was stil en ze antwoordde pas toen hij haar aankeek. Ze knikte.

'Ja,' zei ze daarna snel en ze keek even snel weer weg. Haar ogen gingen naar de tafel, mijn ogen volgden.

'Waar kijken we naar?' vroeg ik Kilian en ik leunde over de tafel.

'Sporen,' antwoordde hij.

'Sporen?'

'Nee, je oren, want je hoorde duidelijk niet wat ik zei,' zei hij en hij keek weer naar mij. Hoewel zijn ogen nog iets hadden van de oude bruine kleur die ze ooit hadden, kon ik niet laten te denken dat ik de dag zou betreuren wanneer het goud in geel veranderde.

'Maar?' vroeg ik, zijn opmerking negerend. 'Wat voor sporen?' Er kwam een grijns op zijn gezicht.

'Ah, dat is nog eens een vraag. Ik wist niet dat je het in je had,' zei hij en hij gebaarde daarna naar de messen. 'Ik ben op zoek naar sporen van bloed, gif, roest, magie, stof, zand, haar, huidschilfers, confetti, sperma, drugs, je weet maar nooit.'

'Lewis deed niet aan drugs,' zei Avi scherp en Killians gezicht was in een vingerknip naar haar gericht.

'Er kan altijd iemand anders zijn geweest die het wel deed,' zei hij. 'En zeg me niet dat jij nooit drugs hebt gebruikt.'

'Killian,' zei ik waarschuwend, al vermoedde ik dat het weinig effect ging hebben. Mijn vermoedde werd meteen bevestigd door een duivelse grijns.

'Is dat nu niet helemaal in voor de doorsnee tiener? Je eerst coma zuipen en daarna naar de kloten gaan aan de drugs? Het is dat ik me niet meer hoef te infiltreren in die leeftijd categorie, maar-'

'Killian,' zei ik nu iets meer klaar met zijn onzin, hij lachte.

'Ah, Nick, ik plaag haar maar. Je hoeft niet meteen een moederhen te spelen.'

'Ik ben niet-' Hij lachte nu nog harder en ik voelde mijn wangen branden van schaamte. 'Je bent echt een lul, wist je dat?'

'Ik doe mijn geslacht ere aan,' zei hij duidelijk trots en ik moest me inhouden mezelf niet in het gezicht te slaan. Al was er ook de mogelijkheid om hem in het gezicht te slaan... Wat een keuzes. Ik besloot de opmerking te negeren.

'Maar waar ben je nou echt naar op zoek?' vroeg ik.

'Wat ik zei: naar sporen van-' ik kapte hem af voor hij weer aan de waslijst kon beginnen.

'Ja, nee, je snapt wat ik bedoel.'

'Ja? Doe ik dat?' vroeg hij en hij keek me op een manier aan waarvan hij wist wat het met me deed. Hij maakte er misbruik van dat ik hem leuker vond dan ik ooit zou toegeven. Al was dat niet helemaal waar... Het was een keer zo ver gekomen dat hij me lachend had afgewezen. Je weet dat ik op vrouwen val, toch? had hij gezegd. Misschien moet je iemand zoeken die dat niet doet. Op mijn slechte dagen herinnerde ik me dat moment nog levendig. Ik wilde dat mijn slechte geheugen juist dat vergat, maar nee.

'Ik probeer hier interesse te tonen,' zei ik.

'Wat lief van je,' zei hij, maar ik zag dat hij -voor nu- zijn opmerkingen even op de achterbank zette. 'Ik ben aan het kijken naar de soorten magie die er achtergelaten zijn.'

'En?'

'Ik ben nog aan het afwegen wat ik er voor over heb,' hij pakte een van de messen vast en bekeek het van alle kanten. Ik merkte nu pas op dat hij leren handschoenen aan had. 'De sporen zijn te zwak om er soep van te maken.'

'Wat heb je al geprobeerd?'

'Wat niet?' zei hij met een zucht en hij legde het mes weer neer om daarna zijn handschoenen uit te trekken. Hij stopte in zijn bewegingen toen zijn hand boven een van zijn ringen lag. 'Of wil jij graag die van jou oproepen?'

'Ik genoot net van mijn demonloze dag,' zei ik, ik had geen zin in de raadsels van Yee.

'Dat jij die überhaupt hebt, verbaast me altijd,' zei hij daarop en hij raakte de ring aan om de naam van zijn demon te noemen.

'Ik heb er ook geen twee,' zei ik en ik keek toe hoe uit zijn schaduw een demon oprees. Dat Killian maar één naam noemde, liet mij weten dat er geen tweede zou volgen.

'Dat is jouw gemis.' Zijn hand verliet de ring en zijn demon zweefde naast hem zonder erkenning te krijgen. Ik herkende hen als Mad, Eeh zou namelijk hun mond al open hebben getrokken op dit moment. 'Maar laten we eens zien wat het mes te verbergen heeft.' 

Killian leek een mentaal bevel aan zijn demon te hebben gegeven die nu in zijn huid droop. Killians ogen gloeiden geel op en duistere magie lag in zijn handen. Ik keek naast me en ik zag dat Avi gespannen haar mouw vasthield terwijl een mes met magie in de lucht gehouden werd.

'En?' vroeg ik na een minuut.

'Geduld,' zei Killian en de andere messen kwamen ook onder de duistere magie te zitten. 'Dit is niet wat in een paar seconden gebeurt.'

'Kan je dan tenminste zeggen wat je doet?'

'Nee,' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Soms vroeg ik me af of Killian zelf geen demon was, want hij liet me, net als Yee, het liefst lijden. Plots gingen alle wapens weer terug naar de tafel en trok de demon zich terug uit Killians lichaam.

'Fijne betaling,' zei Mad en ik zag Avi in mijn ooghoeken rillen.

'Het wordt beter wanneer je ze kan verstaan,' zei ik tegen haar, ze keek op en ze leek te slikken.

'Dat zei Lewis ook altijd,' zei ze met een frons en ze beet op haar lip. Haar ogen waren naar de grond gericht, maar ik kon zweren dat ik een traan in haar oog zag glinsteren. Ik vroeg me af hoe goed het zou zijn haar hier te houden met de herinneringen aan haar vorige begeleider en ik hoopte met heel mijn hart dat ze het aan zou geven als het echt te veel zou worden. Killian vloekte plots en ik keek hoe hij met zijn nagels in het zachte fluweel, dat over de tafel lag, boorde.

'Weet je zeker dat je geen demon minder wil?' vroeg ik plagend en ik kreeg een vuile blik terug die daarna in een van zijn onheilspellende grijnzen veranderde.

'En dan zo zwak als jij zijn?' zei hij en hij liet zo duidelijk zien dat hij een leerling met een kracht contract was. 'Dacht het niet.' Hij siste nog een vloek terwijl hij even zijn ogen sloot. Daarna ademde hij diep in en keek met hernieuwde kracht naar de messen. 'Daarnaast ga ik het nodig hebben als we de moordenaar van die leerling achterna gaan.' Een rilling ging door me heen.

'Wat heb je gevonden?' vroeg ik gespannen.

'Niks,' zei hij. 'Helemaal niks. Dat kan maar een ding betekenen.' Mijn hart klopte vreemd in mijn keel terwijl ik nu ook naar de messen keek.

'Een vijfdegraads demon,' zei ik en er zou een zware stilte zijn gevallen als Killian niet meteen gesproken had.

'Of iets totaal anders,' zei hij. 'Ik hoop dat het niet een heks is, want dan moeten we de opperdemon de tussenwereld uitslepen.'

'Ik denk niet dat dat ons ooit gaat lukken.'

'Niet zo pessimistisch zijn, Nick.'

'Ik ben realistisch.'

'Als jij het zegt,' zei hij geniepig. 'Maar laten we hopen dat het geen heks is. De tussenwereld is momenteel stabiel.'

'In hoeverre dat kan.'

'Ja, precies,' zei hij. 'Maar laten we hopen dat de huidige opperdemon nog een tijdje op de troon blijft zitten en er geen andere komt die een gevecht met hen aan wil gaan. Ik heb echt geen zin in wat er vijftig jaar geleden gebeurde.'

'Maar toen gingen er geen leerlingen dood,' zei Avi bijna in een fluistering. Killian en ik keken haar aan.

'Daar heb je een punt,' zei hij. 'Wie weet is het geen heks, misschien is het iets anders.'

'Maar als het wel een vijfdegraads is...' zei ik.

'We gaan het aan onze meester voorleggen,' zei Killian daarop en hij stopte zijn handschoenen in zijn zak. De messen vouwde hij in een doek en stopte die in een andere zak. Daarna liep hij met grote passen naar de deur, maar draaide zich voor het verlaten naar ons om. 'Gaan jullie nog mee of zijn jullie van plan tussen de wapens te slapen?' Ik keek Avi vragend aan die van mij naar Killian keek.

'Kunnen we mee?' vroeg ze timide.

'Meegaan kan altijd, of De Dood jullie erbij wil houden is nog een ander, maar ik denk dat het hem niet zo veel uitmaakt.' Nu knikte ze en gedrieën liepen we de gangen door naar de vertrekken van De Dood.

'Oh, trouwens, Nick,' zei Killian opeens in een van de gangen toen we er bijna waren. 'Ik hoorde dat je bij de missie die je verkloot had, ook opgepakt was?'

'Wie heeft jou dat verteld?'

'Ik heb scherpe oren,' zei hij en ik zuchtte vermoeid en verslagen.

'Deze keer was het niet mijn schuld,' zei ik. 'Ik weet niet wat er gebeurde, maar het was buiten mijn of Yee's macht.'

'Klinkt als een slecht excuus.'

'Ik zweer het,' zei ik, maar Killian lachte het weg.

'Blijf jezelf dat maar vertellen,' zei hij en we waren bij de deur van De Dood gekomen. Killian klopte op de deur, maar wachtte niet op antwoord.

'Goede ochtend, meester,' zei hij nonchalant.

'Goede ochtend Killian,' zei De Dood en hij keek van het papier in zijn handen op. 'Waaraan het genoegen? Heb je iets gevonden?'

'Niks,' zei Killian en hij leunde met een hand op het bureau. 'Dus we hebben met iets interessants te maken.' Hij wees met zijn duim naar mij. 'Nick zei dat het misschien een heks zou kunnen zijn.' De Dood trok zijn wenkbrauw op, maar verder was er geen emotie van zijn gezicht af te lezen.

'Een heks?' vroeg hij en hij keek langs Killian naar mij.

'Als zelfs een demon niks kan detecteren is het of een vijfdegraads, of een hele hoge engel,' zei ik. 'Maar die tweede is het minst logisch, dus vermoed ik dat er een heks in het spel is.'

'Je hebt geleerd hoor ik,' zei mijn meester en ik kon niet laten een beetje trots te zijn, want ja ik had het inderdaad recentelijk nog door genomen. Binnenkort zou ik mijn zesde eeuw ingaan. Ik had deze kennis nodig om dat te kunnen. Al zou ik niemand verbazen met zakken voor de test, zeker sinds ik de vorige eeuw overgang maar net gehaald had. 'Een andere optie is dat de wapens niet in contact zijn gekomen met de magie die het leven van de leerling genomen heeft.'

'Of er was geen magie,' zei Killian.

'Het was magie,' zei Avi met een rand van frustratie in haar stem en alle hoofden keerden naar haar toe. 'Lewis zou anders niet zomaar neergevallen zijn.'

'Dan is de kans groot dat het een heks was,' concludeerde De Dood. 'Ik zal Moyra naar de hogere raad sturen, dit is enkel slecht nieuws.' Er viel even een stilte terwijl hij een stevige frons op zijn gezicht had. 'Avi?' Avi keek hem aan. 'Weet je of iemand weet of Lewis' demon nog in de tussenwereld is?'

'Ik- Ik heb geen idee, Dood Hein,' zei ze plots heel bescheiden en ze keek weg.

'Dat is dan ook nog wat om uit te zoeken,' zei hij en zijn blik ging naar Killian. 'Killian, heb jij tijd om langs Dood Vadalin te gaan en dat te vragen? Het zou de eerste stap naar de moordenaar kunnen zijn. Dan vraag ik Moyra dit ook aan de hogere raad te vragen.' Killian knikte.

'Ik heb nog een andere opdracht op het programma, maar dit kan er makkelijk bij.' De Dood leek tevreden met het antwoord. Zijn blik ging weer terug naar Avi.

'Denk jij een opdracht aan te kunnen?' vroeg hij haar en ze keek verbaasd.

'Ik weet het niet... zeker,' zei ze twijfelend.

'Dan komt dat later,' zei De Dood en uiteindelijk gingen zijn ogen naar mij. Hij zei niks en gaf me enkel een blik die zei dat ik niks geks uit moest halen. Een blik die ik misschien iets te vaak van hem kreeg. 'Jullie kunnen gaan.' We knikten, maar ik kon een onheilspellend gevoel niet van me afschudden. Er was iets vreemds gaande, maar wat het was... Zoals Avi het zei: Lewis was zomaar neergevallen. Waarom waren er geen sporen? Een vijfdegraads demon was het enige logische antwoord, maar waarom voelde het alsof er meer was?

'Je ziet eruit alsof je hoofdpijn hebt,' merkte Killian op. 'Misschien moet je stoppen met denken. Anders ontploffen je hersenen nog.'

'Ik doe mijn best,' zei ik en drukte het nare gevoel voor nu van me af.

______

Killian is echt een bitch ahahahah, maar ik houd van hem (ik heb ook echt het gevoel dat hij erger is geworden dan in de vorige versie oeps)

Also, het wordt nu eens in de twee weken een update, is wat beter voor mij te doen (weet alleen niet hoe dat in november gaat met nanowrimo, maar we gaan het zien :P)