(Extra waarschuwing voor alcohol gebruik)

'Hulp nodig, Ni?' hoorde ik plots stem in mijn hoofd en voelde nieuwe energie door mijn lijf stromen.

'Ze hebben je vrijgelaten,' zei ik vrolijk en ik kon uit hun woordloze reactie op maken dat hen hun hoofd met een grijns wat afkeurend schudde.

'Nee, echt?' zei hen sarcastisch, terwijl ik weer naar mijn tegenstander uithaalde. 'Had het zelf nog niet echt door.' Ik ontweek een haal mijn kant op en ik voelde me meer op mijn gemak nu Yee bij me was.

'Enig idee hoe we deze uit kunnen schakelen?'

'Nou, je hebt twee zwaarden, dus als je die gebruikt-'

'Yee.' Mijn demon maakte een kakelende lach.

'Gebruik ze meer tegelijkertijd, Ni,' zei hen. 'Ik zorg wel dat ze afgeleid raken.' Hun duistere substantie begon zich over mijn armen heen te trekken en het moment dat ik uithaalde pakte hen mijn tegenstander vast. Het enige nadeel: dat we tegen een contract van bescherming aan het vechten waren. Yee zou nooit volle schade aan kunnen richten. Wat het wel kon, was mij de overhand geven. 

Ik was niet meer in het nadeel nu ik een demon aan mijn zijde had die ik met mijn ziel vertrouwde en ik wist het eerste bloed te trekken, als ik al mijn eigen wonden en blauwe plekken vergat. Mijn tegenstander probeerde afstand tussen ons te maken, maar Yee had hen stevig in de greep. Met een snelle beweging stopte ik het blad van mijn zwaard diens buik in en legde ik, nu die ineengedoken was, beide zwaarden tegen diens keel aan. De ogen doofden zich.

'Goed gedaan, zo met je demon,' zei die met een grijns en ik liet mijn wapens weer zakken. 'En ik zag dat je een stel pentagrammen gebruikte. Niet verkeerd.' Achter mij kwamen De Doods aangelopen. Ik was blij met Yee's aanwezigheid, anders was ik nu van de vermoeidheid door mijn knieën gezakt.

'Dank je voor deze vertoning,' zei De Dood met de witte ogen. 'We zullen nu het gevecht bespreken, morgen zal de uiteindelijke beslissing hierover vrijgegeven worden.' Ik knikte en ik keek langs De Doods om mijn meester met een strakke blik mijn kant op te zien kijken.

'En hoe deed ik het?' vroeg ik hem toen de zaal langzaam leegliep. Hij zuchtte diep en gaf daarna een kleine glimlach. Hij gaf een kleine glimlach! Het leek wel mijn verjaardag!

'Je hebt het goed gedaan Nick,' zei hij op een toon die me spontaan liet huilen van blijdschap en ik overviel hem met een knuffel. Wat ongemakkelijk klopte hij me een paar keer op mijn rug om daarna door mij met een enorme glimlach op mijn gezicht aangekeken te worden.

'Dus ik ben een zesde-eeuws nu?' zei ik, mijn tranen weg maar mijn blijdschap nog lang niet.

'Dat wordt nog besloten. Daarnaast heb je nog andere theorie die je moet laten zien.'

'Maar de kans is groot.' Ik wiebelde wat met mijn wenkbrauwen waardoor hij zuchtte en met zijn ogen rolde.

'Niet als je je zo gedraagt,' zei hij zonder enige emotie, maar dat kon mijn goede gemoedstand niet verpesten.

'Ach, meester, je mag best trots op me zijn,' zei ik. 'Het is niet vaak dat ik je niet teleurstel.' De Dood schudde zijn hoofd en ik verwachtte een opmerking die er niet kwam. Dit liet me alleen maar beter voelen en ik leek wel te gloeien.

-///-

'Op Nick!' riep Killian vrolijk en gooide bijna de drank uit zijn glas terwijl hij zijn hand in de lucht gooide.

'Die nu officieel een zesde-eeuws is!' zei Rea daarna en keek me stralend aan. Het leek bijna alsof ze mijn begeleider was geweest in plaats van andersom.

'En het voor een keer niet verpest heeft!' voegde Killian toe. Mijn ogen gingen meteen naar hem toe.

'Hé,' zei ik wat beledigd en kreeg een knipoog van hem terug.

'Dat hij veel deuren mag openen,' zei Aleron om de felicitatie mee aan te vullen.

'En niet opgegeten mag worden door planten,' zei Avi daarna.

'Houd ook van jou, Aaf,' zei ik en ze gaf me een geniepige grijns.

'En op dat hij niet vergeet op tijd aan te geven dat er iets mis is gegaan bij zijn missies,' zei Moyra die net op ons binnen liep.

'Het had erger gekund?' zei ik met een zwakke glimlach, maar werd onverwacht door haar in een knuffel genomen.

'Gefeliciteerd,' zei ze en liet me met een glimlach los. 'Het is je vergeven.' Ik lachte wat ongemakkelijk terwijl ze wat voor zichzelf inschonk.

'Op Nick!'

'Op Nick!' werd er geëchood en iedereen proostte op mijn prestatie. Ondanks de opmerkingen die ik van mijn vrienden gekregen had, wist ik dat ze trots op me waren. Zolang we maar om mijn fouten konden lachen, dacht ik maar altijd.

Het was traditie voor de kerkers een feest te geven als er iemand over was gegaan naar een nieuwe eeuw. Waar we eerst in een besloten kring begonnen, was een lege kamer plots omgegooid tot een dansvloer. 

Bekende en onbekende gezichten sijpelden naar binnen en feliciteerden mij. Het leek oprecht alsof ik jarig was. Links en recht kreeg ik een klop op mijn schouder en keer op keer werden mij drankjes aangeboden die ik niet af kon slaan. 

In de menigte en in mijn beginnende dronkenschap zag ik Redmar de ruimte in lopen en mijn hoofd herinnerde mij eraan dat, van iedereen die hier was, ik hem moest bedanken. Zonder hem had ik het nooit zover geschopt. Of eerder, zonder hem was ik niks geweest het moment dat een van mijn zwaarden mijn hand had verlaten. 

Ik merkte dat de drank wat naar mijn hoofd was gestegen, maar dat ik nog net genoeg na kon denken om Rea te vragen om op mijn drankje te letten. Ze had het hoofdschuddend van me aangenomen terwijl ik mezelf naar de andere kant van de kamer probeerde te krijgen. Ik moest toegeven verbaasd te zijn dat er zoveel leerlingen in de kerkers waren. Maar wat me nog meer verbaasde was dat iedereen mij leek te herkennen. 

Links en rechts werd ik weer gefeliciteerd waardoor ik Redmar uit het oog begon te verliezen die langzaam maar zeker ook omringt werd door andere leerlingen. Ik excuseerde me van een leerling die me net aansprak, om Redmars naam te kunnen roepen. Mijn stem kwam nauwelijks over al het geluid uit.

'Redmar!' riep ik nog eens, maar gaf het na een diepe zucht op. Ik besloot het later nog eens te proberen.

'Nick,' hoorde ik plots, maar het kwam niet van de gewenste kant vandaan. Ik draaide me om naar Killian die me wat vragend aankeek. 'Wat ben je echt aan het roepen?'

'Ik probeer Redmar te bereiken,' zei ik en ik keek nog een keer achterom in de hoop zijn ogen te vangen, maar ik slaagde niet.

'Waarom zou je van alle leerlingen hem willen bereiken?' vroeg Killian met een blik die me vertelde dat ik gek in mijn hoofd was.

'Ik moet hem nog bedanken,' zei ik.

'En mij niet?' Zijn ogen leken plots goud te zijn en ik onderdrukte oude gevoelens, maar voornamelijk oude herinneringen. Waarom moest mijn hoofd daar nu per se heen gaan? 'Zonder mij was je niet eens voorbij je derde eeuw gekomen.'

'Bedankt, Killian,' zei ik wat sarcastisch, maar Killian had dat maar al te goed door.

'Is dat nu sarcasme dat ik hoor?' vroeg hij. 'Waar zijn alle eerbetuigingen? Alle lof die ik waard ben?'

'Dit is alles wat je gaat krijgen,' zei ik.

'Jammer,' zei hij bijna oprecht teleurgesteld en zijn blik ging naar de groep die we achtergelaten hadden. Wat oogcontact later, maakten we onze weg terug. Rea stopte mijn drankje weer in mijn handen, maar ik merkte dat ik me niet helemaal lekker meer voelde. Het was voornamelijk de schuld van die oude herinneringen en de ogen van Killian. Ik vervloekte mezelf, maar ik bleef mezelf voorhouden dat het weg zou zakken. 

Het was valse hoop, iets wat hoe later het werd steeds duidelijker werd door het nare gevoel dat mijn maag steeds meer aanwezig was. Killians aandacht hielp ook niet, want ondanks zijn opmerkingen was hij wel trots. 

Hij had ergens gelijk gehad dat ik een deel van mijn slagen aan hem te danken had. Hij had me vaak genoeg in de nesten gewerkt, maar hij had me ook vaak genoeg eruit gehaald. Weer deed ik een poging oude gevoelens te onderdrukken terwijl zijn hand op mijn schouder lag. 

Hoe moeilijk moest het zijn het te negeren? Hoe moeilijk moest het zijn zijn slechte kant weer te herinneren zodat al die gevoelens weer verdrongen waren? Kennelijk heel moeilijk met te veel alcohol op. Ik bleef terugdenken aan eeuwen geleden. Aan de blik in zijn ogen, de woorden, de pijn en elke afwijzing daarna. 

Gek genoeg was de alcohol wat uiteindelijk mijn redding was. Mijn maaginhoud kwam naar boven en op wonderbaarlijke wijs wist ik de wc te bereiken en mijn lichaam leeg te gooien. Ik ademde diep in en uit terwijl ik boven het toilet hing en ergens de energie vond door te trekken en op te staan. 

Bij de wasbak vond ik koud water om mijn gezicht in te gooien en een helderheid die me zei niet terug naar het feest te gaan. Met nog steeds een gal smaak in mijn mond, liep ik naar de woonkamer toe, die gelukkig niet al te ver was. Het was rustig hier. Ik hoorde nog vaag de muziek op de achtergrond, maar als ik dat negeerde, was het praktisch muisstil. 

Vermoeidheid trok mijn lijf in en ik zakte neer op de bank waar ik voor een moment mijn ogen sloot. Mijn hoofd tolde wat, maar leek duidelijk meer tot rust te zijn gekomen met Killians en de alcohols afwezigheid. 

Ik zuchtte diep en ik liet mijn nek op de bovenkant van de bankleuning rusten zodat ik naar het plafond kon kijken. Alle stress van de afgelopen dagen leek plots over me heen te wassen. Mijn lichaam voelde van beton gemaakt te zijn en ik vermoedde dat het me wat tijd ging kosten om hier weer weg te kunnen gaan. 

Ik sloot mijn ogen weer, maar waar ik ergens hoopte in slaap te kunnen vallen, maakten voetstappen achter mij mijn ogen weer open. Ik keek twee rode ogen in. Ik schrok, maar enkel het stilstaan van mijn hart liet dat merken.

'Oh, hé,' zei ik om mijzelf te redden. Ergens wilde ik me naar hem toe draaien, maar de zwaarte in mijn lichaam liet het niet toe.

'Nog gefeliciteerd met het halen van je eeuw,' zei Redmar met een kleine glimlach die ik al snel spiegelde.

'Zonder jou zou het nooit zijn gelukt,' zei ik en zijn wenkbrauwen gingen voor een moment omhoog, maar daarna verbreedde zijn glimlach. 'Dus bedankt.'

'Je hebt het zelf gedaan,' zei Redmar en hij liep om de bank heen om naast mij te komen zitten. Iets wat mijn nek prettig vond.

'Ja, maar toch. Zonder jouw hulp was ik er nooit gekomen. Ik was waarschijnlijk helemaal in paniek geraakt het moment dat ik mijn zwaard uit mijn handen had geslagen gekregen. Maar dat gebeurde niet.' Mijn ogen keken in die van hem en ik vroeg me plots af waarom ze op robijnen leken. Was het het licht? Of was het een vreemde twinkeling die ik er in had zien verschijnen?

'Dus kan ik verwachten dat jij volgend toernooi wint?' Ik lachte.

'Dat is wel iets te enthousiast,' zei ik. 'Misschien als ik mijn zevende eeuw ingegaan ben.'

'Met de vooruitgang die je gemaakt hebt... Zou het eerder kunnen.' Ik kon zijn blik niet lezen, maar ik wilde niet wegkijken alsof ik ergens hoopte ze uiteindelijk te kunnen ontcijferen.

'Wie weet,' zei ik, nog steeds niet er uit waarom hij me zo aankeek als hij deed. Wie weet was het wel het restje alcohol in mijn lijf dat het onmogelijk maakte voor mij om dat te doen. 'Maar waarschijnlijk alleen als jij nog met mij wil sparren.'

'Natuurlijk,' zei hij zonder er langer dan een seconde over na te denken en zijn ogen schoten plots weg alsof hij zichzelf had verbaasd zo snel te antwoorden. 'Ik... wil van jou ook wat leren over hoe beter twee zwaarden te gebruiken. Het is anders dan met zwaard en dolk.'

'Dat is het zeker,' zei ik blij naar het vooruitzicht dat ik hem ook iets zou kunnen leren. In mijn enthousiasme begon ik hem al klaar te maken voor de voordelen die een tweede zwaard met zich brachten. Dat hij dan nooit meer terug zou willen naar een. 

Enkel kreeg ik de kans niet hem het de volgende dag te leren, De Dood zadelde alle leerlingen van de zesde eeuw en daarboven op met een nieuwe opdracht. Een nieuwe aanwijzing naar Querret was eindelijk gevonden.

---

Volgende hoofdstuk laatste hoofdstuk van dit deel :00000

Also wees niet zo als Nick en drink gewoon niet. Alcohol is practisch een legale hard drug

Maar laat wel een ster achter ;P