'En?' vroeg Yee. Ik wilde zeggen dat het niet werkte en dat we iets nieuws moesten verzinnen, tot ik een vreemde druk in mijn achterhoofd voelde.

'We moeten onder de planken kijken?' zei ik onzeker en ik vroeg me in hemelsnaam af hoe we überhaupt bij de planken zouden moeten komen als alles van vlees was. Yee deelde die gedachte niet en hen had hun handen in klauwen veranderd.

'Dat moet lukken,' zei hen en hen sloeg vol plezier de grond in. Vreemd genoeg haalde dat wel een reactie uit de levende kamer.

'Yee!' zei ik, maar het was een seconde te laat. Yee reageerde daarentegen geen seconde te vroeg. Een van de tentakels van de cocon kwam met een enorme snelheid naar mijn demon toe die hun menselijke vorm meteen losliet. Een kakelende lach kwam uit hen.

'Toch iets om te vechten!' zei hen blij verrast.

'Ik weet niet of dat slim is,' zei ik daarop en ik deed een stap naar achteren om uit het bereik van de nu ontwaakte tentakel te staan. 'Zometeen hakken we per ongeluk een arm van hem af.'

'En?'

'We moeten hem heel terug zien te krijgen.'

'Het is maar een arm.'

'De tyfus, Yee. Hem heel laten is het hele doel van deze opdracht. We moeten hem wakker maken, niet uit elkaar trekken!'

'Ik zie nog steeds het probleem niet,' zei Yee en hen ontweek zonder problemen de nieuwe tentakel aanval. Ik hield me in om mezelf in het gezicht te slaan, in plaats daarvan zuchtte ik gewoon heel diep.

'Focus je gewoon op de planken vinden,' zei ik en ik stak mijn zwaard de vlees vloer in in de hoop Yee enigszins te kunnen helpen.

'Je gooit echt roet in het eten,' gromde Yee, wat daarna wat treiterend werd. 'Hakken we dan niet zijn been af als we dit doen?'

'Ik denk niet dat-' wilde ik beginnen, maar wist dat Yee misschien gelijk zou kunnen hebben. 'En als dat wel het geval is, dan is dit noodzakelijk.' Ik hakte nog eens met mijn zwaard het vlees in, maar het lukte niet echt. Al moest ik toegeven dat de tentakel die rond mijn hoofd spookte niet hielp.

'Is het een idee om die tentakel in een houdgreep te houden?' vroeg ik Yee.

'Dat haalt alle plezier weg,' zei Yee met een irritante grijns. 'Daarnaast, moet je niet je zegels leren voor je volgende eeuw?'

'Begin jij hier nu ook al over?' zei ik wat gefrustreerd. De laatste tijd leek iedereen me eraan te herinneren -terwijl ik oprecht bezig was alles zo goed als ik kon te leren voor mijn uiteindelijke beoordeling die er steeds sneller aan kwam- dat ik nog veel niet onder de knie had. 

Yee gaf me enkel een nare lach en hen liet de tentakel door zich heen gaan waardoor die met een klap tegen mij aankwam. Ik werd van mijn zwaard weggehaald en ik voelde een scherpe steek door mijn longen trekken. 

Het werd wat zwart voor mijn ogen en ik krabbelde met de hulp van de muur weer omhoog. Yee klauwde rustig door in de vloer, waardoor de tentakel zich niet al te veel op mij meer focuste. Met een lichte irritatie trok ik een verse teug lucht naar binnen en pakte ik mijn andere zwaard van mijn heup. 

Een snelle beweging later had ik een wond op mijn arm gemaakt en maakte ik een zeer scheef pentagram op de vleesvloer. In mijn ooghoek zag ik een andere tentakel wakker worden, dus besloot ik nog sneller te werken. Het pentagram werd er niet beter op. Zolang het maar aan het einde van het ritueel werkte, was ik al blij. 

Ik zette de laatste streep en ik wist net uit de weg te springen van tentakel nummer twee. 'Bind,' riep ik in demonentong en er kwamen ketens het pentagram uit. Het was een zielige vertoning, de ketens waren niks bij die ik bij Killian wel eens had gezien, maar ze werkten... Voor nu... Ik liep snel terug naar mijn andere zwaard en ik begon weer vlees weg te snijden toen -jammer genoeg- de laatste twee tentakels ook wakker werden. Nu waren er vier die met spastische bewegingen zich uit de zwakke ketens probeerde te halen.

'Doorhakken, Ni,' zei Yee niet bepaald bemoedigend, maar ik moest het er maar mee doen.

'Yee, ik heb een idee.'

'Dat is nieuw. Heb je plots hersenen gekregen van je contract met Zis? Je had dat ook aan mij kunnen vragen, Ni.'

'Als je nou even minder bijdehand doet en gewoon luistert,' zei ik en ik haalde mijn zwaard uit de vleesvloer om op het bed te springen. Diep van binnen had ik gehoopt dat de tentakels me dan niet achterna gingen, maar het viel enorm tegen.

'Kom met dat plan dan,' zei Yee. 'Ik word moe van steeds die dingen te ontwijken.'

'Je moet ze van me weg houden,' zei ik en sprong weer van het bed af.

'En dan?'

'Ga ik proberen een mooier pentagram te tekenen.' Yee liet met een snuif blijken dat hen niet onder de indruk was van mijn idee.

'Doe je best,' zei hen, maar vormde wel een beschermende koepel van zwarte materie om mij heen. De tentakels bonkte als een goede beat op de schelp wat mij enkel meer hielp te concentreren. Neuriënd begon ik te tekenen. 

Het was niet veel beter dan de vorige, maar ik was al blij dat mijn wond me nog steeds genoeg bloed gaf om het enigszins ergens op te laten lijken. Weer sprak ik het juiste woord en ik zag ketens tevoorschijn komen. Yee's koepel spatte op dat moment uiteen en de ketens bonden zich om de tentakels heen. Ze zagen er iets sterker dan de vorige uit en ik keek Yee aan.

'Neem me over,' zei ik en hen liet zich dan niet twee keer zeggen. Als een gek begon ik te hakken terwijl Yee's magie ervoor zorgde dat mijn zwaard nog dieper het vlees in kwam dat al redelijk verrot was van Yee's eerdere aanvallen. 

Plots voelde ik de houten vloer en ik slaakte een triomfantelijke kreet. In mijn ooghoeken zag ik de tentakels weer los komen, maar ik focuste Yee's en mijn kracht op het hout om het te versplinteren. Ik verwachtte bijna bij de onderburen terecht te komen, maar kwam in plaats daarvan een lege kruipruimte in.

'Wat de-' begon ik, maar ik maakte mijn vloeken niet af in verbijstering.

'We zijn nog wel even bezig,' zei Yee in de achterkant van mijn hoofd.

'Het zijn er echt tientallen, of honderd- of-'

'Niet te enthousiast zijn, Ni,' zei Yee kakelend.

'Hoe in helsnaam gaan we dit ooit allemaal weghalen? En welke tyfusleijer gebruikt er zo tyfus veel vloekzegels?'

'Onervaren demonen,' zei Yee. 'Die denken alles te verliezen als ze er maar één opzetten. Maar deze is echt te overdreven.' Ik zuchtte diep en ik begon een enorme mondvol aan breukwoorden op te dreunen. 

Er moest toch een snellere manier zijn dit te doen? Mijn hersenen deden pijn van het vele denken, terwijl ik nog steeds de goede woorden probeerde uit te spreken. Killian zou honderd procent iets recht uit de boeken weten en Rea zou zo iets kunnen verzinnen. Ik probeerde terug te denken naar wat De Dood me ooit geleerd had. Er was iets met de woorden en de zinnen die ik moest zeggen waardoor er een effect was in wat ik zei.

'Wat probeer je echt, Ni?' vroeg Yee als commentaar op mijn gedachtegang.

'Ik probeer vals te spelen,' zei ik en Yee lachte.

'Weet je het zeker?'

'Ja.' Yee snoof met een lach.

'Je weet dat demonen de beste valsspelers zijn?' Ik zuchtte.

'Wat is jouw plan dan?' Yee lachte tevreden.

'Veel pijn voor jou, veel plezier voor mij,' zei hen. 'Ik moet zeggen dat je voor ons contract mij aardig weinig om hulp vraagt.'

'En hoe zou dat komen?' vroeg ik.

'Geen idee,' zei Yee schijnheilig. 'Ik denk zelf dat het niet aan de schaafwonden ligt.' Er ging onbewust een rilling door me heen tot plezier van mijn demon.

'Maar je wil een volledige overname?'

'Wat dacht je anders?' vroeg Yee en stond nu naast me. 'Of wil je nog tien jaar breukwoorden prevelen?'

'Kom maar door,' zei ik met een kreun en ik stak mijn hand uit die Yee net iets te gretig aannam. Ik had nog steeds het voordeel dat ik al een wond had dus een pijn moment werd me bespaard. Yee keek me met een brede grijns aan terwijl hen aderen in hun lijf, gemaakt van mijn bloed, wit op liet gloeien. 

Niet veel later werd ik op de achterbank van mijn gedachten gegooid. Woorden die ik niet kende verlieten mijn lippen en ik voelde, hoewel ik geen zeggen meer over mijn lichaam had, dat ik een raar gevoel in mijn maag kreeg. 

Een misselijk gevoel trok door mijn lijf en ik werd wat licht in mijn hoofd. Als Yee niet de overhand had, was ik waarschijnlijk over mijn nek gegaan op dit moment. Tintelingen begonnen over mijn lichaam te trekken en ik was al het gevoel in mijn vingers kwijt. 

Of Yee forceerde mij niks meer in mijn lichaam te kunnen voelen of er was iets anders aan de hand. Nu begonnen mijn voeten ook raar te voelen en ik probeerde het te negeren, maar ik kon de lichte paniek niet onderdrukken. 

Ik herinnerde me plots weer waarom het niet slim was te vaak helemaal overgenomen te worden door een demon. Ja, ik vertrouwde die van mij op zekere hoogte, maar hen wist altijd de grenzen van dat vertrouwen op te zoeken. Ja, hen voerde altijd de taken uit, maar vaak ten kosten van mijn lichaam.

'Ik moet nog wel op mijn benen kunnen staan als we zijn zus weer onder ogen komen,' zei ik tegen Yee, maar mijn stem voelde klein in mijn eigen gedachten. Yee's aanwezigheid was als een storm en dwong steeds weer nieuwe woorden tussen mijn lippen door. 'Yee!' 

Mijn mond sloeg dicht en ik werd weer achter het stuur gegooid. Verward knipperde ik met mijn ogen en ik voelde Yee zich met een ruk mijn lichaam verlaten. Even was ik bang weer wit licht te zien, even was ik bang Yee te verliezen. Maar toen ik zag dat de zegels braken en Yee in rust naast me zweefde, haalde ik rustig adem.

'Ik ben benieuwd wat er van de cocon geworden is,' zei Yee kakelend blij, met een twinkeling in hun ogen, in hoeverre dat mogelijk was in de duistere dieptes die hun ogen hadden. Ik moest opeens lachen. Een diepe lach die uit mijn tenen kwam en door mijn hele lichaam te voelen was. Ik lachte lang en ik kreeg een vragende blik van mijn demon terug.

'Sorry,' zei ik en veegde de tranen uit mijn ogen weg. 'Ik denk gewoon iets te vaak dat ik dood ga de laatste tijd.' Yee keek me niet begrijpend aan en ik moest toegeven dat ik ook niet helemaal mijn eigen woorden snapte. 

'Laten we hier uitklimmen,' zei ik nu weer in demonentong en ik haalde mezelf uit de kruipruimte. De vleesmuren waren er nog steeds, maar de tentakels lieten geen intentie zien om te bewegen. 

Ik probeerde de houten vloer er minder verwoest uit te laten zien, maar het leek nog steeds alsof iemand er met pure woede een gat in geslagen had. Ik hoopte heel erg dat onze klant geen vragen zou stellen wanneer we alles opgelost hadden. 

Met een grote stap over een levenloze tentakel ging ik bij de cocon staan. Met enige voorzichtigheid legde ik mijn hand op het vlees. Het voelde warm aan en pulseerde nog steeds. Daarna bekeek ik het van alle kanten. Ik had geen idee wat ik zou kunnen doen om de man eruit te kunnen krijgen, maar met de zegels gebroken hoopte ik dat hij gewoon binnenkort zou ontpoppen.

'We zijn klaar,' zei ik tegen de dame en ze keek me hoopvol aan. 'Maar hij zal niet meteen opstaan.' Haar hoopvolle blik verdween.

'Als hij na een week nog niet wakker is, mag je terugkomen,' zei ik snel bij het zien van haar blik. 'Maar met wat we nu niet gebruikt hebben kan dan geen zekerheid geven dat hij levend terug komt.'

'Hij is nu toch bijna dood,' zei ze met tranen in haar ogen. 'Ik kan niet nog een week wachten.'

'Het is het beste,' zei ik. 'Maar als het goed is, wordt hij ergens deze week wakker.'

'Als het goed is,' echode Yee lachend in mijn hoofd. 'Niks om u zorgen over te maken,' zei hen daarna hardop. Ze knikte, maar ik kon de blik die ze in haar ogen had de rest van de dag niet meer van me afschudden. Ik hoopte met heel mijn hart voor haar dat hij wakker zou worden.

---

Euhm ik heb heel heel misschien het eind van hoofdstuk 26.2 en het begin van 28.1 aangepast?? Niet een heel grote verandering, maar wel het eind van 26.2 dat deels geschrapt is een korte scène die er plots bij is gekomen in 28.1 woeps "^^  en hier dacht ik de edit achter de rug te hebben lol

In het kort: Redmar spreekt Nick niet meer aan na het vechttoernooi, Nick doet dat op een later moment na hij eerst Aleron vraagt of die hem iets bij zou kunnen leren

Maar laat vooral een mooie ster achter! (ik heb nog steeds monsters die eten nodig hebben)