Wat doe je als je je demon niet meer op kan roepen? Natuurlijk, je gaat op zoek naar nieuwe activiteiten. Jammer genoeg was het makkelijker gezegd dan gedaan. Elke keer wanneer ik iets deed probeerde ik Yee op te roepen, in de hoop dat hen op zou komen dagen. Maar ik begon er een hard hoofd in te krijgen en ik vermoedde dat ik misschien weer een contract met Zis aan moest gaan. 

Ik was al blij dat ik wist dat mijn demon leefde. Al had Zis me gezegd dat het niet van harte was. Maar wat te doen? De Dood had me al wat missies gegeven die geen demon nodig hadden en ik was al een paar keer op sleeptouw meegenomen met Rea en Avi. Maar nu viel ik een beetje in een gat, een groter gat dan toen die keer dat ik versnipperd in de tussenwereld was. Toen kon ik tenminste nog slapen, maar daar had ik nu te veel energie voor. 

Mijn blik ging naar een prikbord in de woonkamer en ik besloot er een kijkje op te nemen, misschien dat er iets leuks op geprikt zat. Er was een briefje met de vraag van wie een blauwe linker schoen was, of er mensen waren die een eetgroepje wilden beginnen, of er een filmmarathon georganiseerd kon worden en- 

Ik trok een wenkbrauw omhoog, nou dat was even interessant. Het was een tijd geleden dat ik daaraan had meegedaan. Ik wist zelfs dat De Dood hier wel eens aan mee deed als hij tijd over had. Hoe meer ik erover nadacht hoe minder ik snapte dat ik al een paar jaar niet meer aan een toernooi mee had gedaan. 

Misschien dat het al wel richting de tientallen jaren zat. Ik zou niet weten wie er nu bovenaan zou staan bij de zwaardvechters. Vroeger was dat natuurlijk Aleron, maar wie weet had hij ook geen tijd en had iemand anders zijn plek ingenomen. Yu kon er namelijk ook wat van, ook al was het niet haar eerste keus wapen. Ik zag ook dat vandaag de laatste dag van inschrijven was dus besloot ik zo snel mogelijk naar de oude trainingshallen te gaan om daar mijn naam op te schrijven.

Er stonden veel namen op, iets wat te verwachten was, maar mij toch verbaasde. Veel kende ik er niet, maar ik zag ook dat er zoals gewoonlijk ook een stel leerlingen vanuit andere kerkers zouden komen. 

Hoe was ik vergeten dat het zo'n groot gebeuren was? Ik schreef snel mijn naam, eeuw, wapen, onder welke meester ik viel en mijn voorkeur voor voorronde data op, iets wat verdween zodat anderen zich niet strategisch op konden geven. Het voelde vreemd en het leek of ik vlinders in mijn buik had. Het was echt te lang geleden geweest. 

Mijn voeten konden niet meer stil staan en ik besloot mezelf voor te bereiden voor wat komen zou. Misschien dat ik zelfs iemand zou kunnen vinden om mee te sparren. Of niet, naast twee leerlingen die ik totaal niet kende, was er niemand. En ik was niet helemaal in de stemming nieuwe vrienden te maken, dat kwam wel bij het tournament. Dus begon ik met wat simpele slagen met een van mijn zwaarden in de lucht. Het voelde zeer onwennig.

'Jij gaat meedoen aan het toernooi?' hoorde ik plots een bekende stem zeggen en ik had niet gemerkt dat hij er was tot hij naast me stond. Killian zag er ondanks zijn glimlach vermoeid uit en ik veronderstelde dat hij een zware nacht had gehad. Alles in me zei hem een knuffel te geven, maar ik hield me in. Hij zou dat gebaar niet kunnen waarderen.

'Jij ook?' Hij schudde zijn hoofd.

'Zolang er geen schietgevechten zijn, doe ik niet mee,' zei hij.

'Jouw gemis.'

'Maar ik dacht dat je had afgezworen mee te doen?'

'Echt?' Ik stopte mijn zwaard in de schede en krabde mij op mijn hoofd. 'Zou goed kunnen, maar het is al zo lang geleden dat ik ben vergeten waarom.' Killian lachte.

'Je zei toen, en ik quote: ik ga nooit meer meedoen, het is me teveel moeite.'

'Dat was toen ik m'n demon nog op kon roepen,' zei ik met een zucht.

'Dat overkomt ook echt alleen jou,' lachte Killian. 'Je hebt een talent voor problemen opzoeken.'

'Bedankt,' zei ik. 'Volgende keer mag je wel iets meelevendiger zijn.'

'Nah, geen zin in,' zei hij en hij keek achter zich de trainingshal in. 'Als je het niet erg vindt, ga ik nog even trainen.' Ik knikte en ik haalde mijn zwaard weer tevoorschijn terwijl ik in mijn ooghoek zag dat Killian aan een obstakel ronde was begonnen. 

Wat afgeleid volgde ik hoe behendig hij zich verplaatste en ik voelde een steek in mijn hart. Dacht ik nu echt over hem heen te zijn? Ik klemde mijn kaken op elkaar en ik focuste me weer op mijn houding. Het was echt vreemd met maar één zwaard te vechten als je er twee was gewend, maar regels waren regels. 

Je mocht maar één wapen bij het tournament gebruiken. Het ging daardoor nog een hele opgave worden een gevecht te winnen, dus hield ik me voor in ieder geval door de voorrondes proberen te komen. Dat moest toch lukken als een bijna zesde-eeuws?

-///-

Hoewel ik mijn best had gedaan zoveel mogelijk nog te trainen, was ik er niet van overtuigd dat het genoeg was. Hierdoor stond ik wat nerveus in de oude trainingszaal die omgebouwd was voor het toernooi. 

In het midden een lege ruimte waar leerlingen tegen elkaar konden vechten, daaromheen tribunes die akelig vol zaten. Ik was niet van plan me te bewijzen, maar met zoveel aanwezigen, begon dat gevoel toch in me naar boven te kruipen. 

Wie weet zou ik dan eindelijk als meer worden gezien dan degene die de meeste gefaalde missies had. Het was een onrealistische droom, maar toch een die me ertoe zou dwingen niet snel op te geven. Ik keek wat rond, in de hoop bekenden te vinden en ik spotte Rea in alle drukte.

'Nick! Doe jij ook mee?' vroeg ze toen ze verrast mijn kant op kwam. Daarna kwam er een enorme glimlach op haar gezicht. Achter haar liep Avi die me wat sceptisch aankeek.

'Ik moet toch iets te doen hebben zonder demon,' zei ik en ik keek langs haar naar de andere leerling. 'Maar jij hebt Avi meegesleurd?'

'Misschien,' zei Rea met een ondeugende glimlach.

'Heel misschien,' zei Avi met haar armen gekruist voor haar borst.

'Wacht, maar dan zit ik in dezelfde groep als jij,' zei ik tegen Avi en Rea knikte enthousiast.

'Wie weet moeten jullie wel tegen elkaar,' zei ze en ze gaf een zachte klop op mijn schouder.

'Denk het niet,' zei Avi. 'Maar zo wel, houd ik me niet in.' Ik lachte.

'Dat lijkt me de juiste instelling. Daarnaast is het makkelijk winnen van me, ik ben niet zo goed.'

'Je kwam nog best ver de vorige keer,' zei Rea bemoedigend.

'Door puur geluk,' mengde Moyra zich er opeens in. Ik draaide me naar haar om.

'En ik had toen meer tijd om te trainen,' zei ik, ondanks dat ik zelfs met minder training bereid was alles te geven wat ik had. 'Jij doet ook mee?' Ze lachte.

'Zeker,' zei ze. 'Al heb ik wat weinig tijd, dus heb ik afgesproken met de organisatoren dat ik zelfs als ik win niet door ga naar de volgende ronde.'

'Maar je tegenstander dan?'

'Iemand die dat wel kan hebben,' zei ze met een glimlach en wat ik dacht een lichte blos op haar wangen te spotten. 'En iemand waar ik misschien aan had beloofd dat mijn laatste gevecht tegen haar zou zijn.'

'Mag ik dan nog een avond sparren met je reserveren voor je je eigen kerkers in trekt?' vroeg Rea het was met een verlegen glimlach.

'Natuurlijk,' zei Moyra, 'dat moet zeker lukken.'

'Ah, ik ga je wel echt missen,' zei ik met de plotse realisatie dat haar afscheid nu echt dichtbij kwam. Een warme glimlach kwam op haar gezicht.

'Je kan me altijd opzoeken,' zei ze. 'M'n kerkers zitten niet al te ver van deze.'

'Beste vechtgraage Doods en hun leerlingen!' werd er plots geroepen en alle aandacht was naar een stevig gebouwde jongen die zijn dreadlocks stevig vastgebonden achter zijn hoofd had. Ik herkende hem als Bojan, de leerling die al jaren de toernooien organiseerde. 'De tegenstanders zijn bekend, de voorrondes beginnen nu!' 

Er werd gejoeld en ik voelde een glimlach op mijn gezicht kruipen. Al het geluid en enthousiasme liet me even al mijn problemen vergeten. Het liet me vergeten dat ik Yee niet meer op kon roepen, dat mijn laatste grote missie ervoor had gezorgd dat ik in stukken gescheurd in de tussenwereld beland was. 

Het liet me de steeds vaker voorkomende nachtmerries vergeten, de herinneringen die me gesloopt wakker deden worden. Alles deed er nu niet toe. Dit was een ander moment; een andere plek zonder tijd voor mijn zorgen.

'De eerste strijders mogen de ring in!' werd er geroepen.

'O kut,' vloekte Avi. 'Ik ben terug na dit gevecht.'

'Doe je best,' riepen zowel Rea als ik haar na. Moyra gaf enkel een bemoedigende glimlach.

'Komt goed!' riep ze terug en ze maakte zich uit de voeten. Met z'n drieën namen we plaats in de tribunes. Nu met een ander perspectief dan beneden, moest ik toegeven dat ze de trainingshal goed omgebouwd hadden tot een vechtclub. Daarnaast leek je van elke hoek een goede blik op de ring te hebben. 

Avi hield het goed uit en ik zag dat haar technieken duidelijk beter waren geworden in contrast met de eerste keren dat ik met haar getraind had. Gevechten werden verloren, gevechten werden gewonnen. Nieuwe vriendschappen werden gevormd, anderen vonden nieuwe vijanden. 

Over de week dat de voorrondes plaatsnamen leek de sfeer steeds beter te worden. Waarschijnlijk was dat deels omdat er gewed werd wie er zou winnen en de gevechten die er waren steeds veel minder eenzijdig werden. 

Moyra's gevecht was daar een van. Ik moest zeggen dat ik haar nooit eerder een zeis had zien gebruiken, maar zowel zij als haar gevechtspartner waren er enorm geleerd in. Het was bijna eng te zien hoeveel kracht er achter elke aanval zat en ze elkaar zowat de schedels insloegen als ze raakten. 

Ze waren als hogere-eeuws duidelijk op een ander niveau en toen het gevecht ten einde was, werd er gejuicht en gejoeld. Rea schopte het net zoals ik tot de kwartfinales van volgende week en Avi redde het net tot de tweede voorronde waar ze op een haar na verloor van haar tegenstander.

'Ik had moeten bukken,' zei ze verbitterd na het gevecht terwijl Rea haar hielp het bloed uit haar gezicht te krijgen.

'Volgend jaar beter,' zei Rea met een kleine bijna onzichtbare glimlach. 'Ik kwam de eerste paar keer ook niet door de voorrondes heen.'

'Dat is vreemd fijn om te horen,' zei Avi en ze vertrok wat toen Rea per ongeluk een wond op haar gezicht aanraakte. 'Hoe gaan jullie je voor de kwartfinales voorbereiden?'

'Bijna niet,' zei Rea en ze kreeg twee vragende blikken op haar gericht. 'Ik heb te veel missies tussen nu en aankomend gevecht.'

'Zo lang ze nog een beetje intensief zijn, heb je gratis training,' zei ik.

'Dat is het probleem ook niet,' zei ze en ze gaf met een knikje aan dat Avi er weer redelijk uitzag. 'Het probleem zit hem in het slaaptekort wat ik er altijd van krijg.'

'We gaan het zien. Al vecht jij altijd een stuk beter met slaaptekort dan ik,' zei ik, proberend haar wat beter te laten voelen.

'Het voordeel van een precisie contract,' zei ze met een knipoog en haar blik ging naar een van de laatste gevechten van de voorrondes vandaag. Degene die daar won nam lachend de overwinning in handen en hij leek ook veel fans te hebben. Een week later bleek die mijn mijn tegenstander, maar waar die de vorige keer hun kracht uit wist te halen, was dat nu niet aanwezig. Ik had zowaar gewonnen. Betekende dit dat ik een kans had? Zou ik in de finale kunnen komen?

--

Ja, ik heb een tournament arc geschreven en ik heb geen spijt xD

Laat vooral weer een stem achter (m'n huisdieren hebben nog steeds trek in sterren) en een comment als je het leuk vind :P