'Nee, de ogen gloeiden nog niet,' zei ik en voelde mijn ademhaling in mijn keel schuren. 'Blijf kijken, wat zie je?' Ik draaide de dolk verder het monster in en de oze maakte een gorgelend geluid.

'Het prikt,' zei Dorian plots in paniek. 'Het prikt.'

'Blijf kijken, Dorian,' zei ik en stak het wapen nog dieper het wezen in. Mijn hand werd deels opgeslokt, maar ik moest weten hoe erg de manifestatie was.

'Het brand,' zei hij schel en tranen begonnen over zijn wangen te glijden.

'Blijf kijken,' zei ik met een bezorgdheid en ernst. Ik haalde mijn dolk de oze uit en ik stak het monster weer. Als mijn zoon niet zo reageerde als hij nu deed, had ik van de steken kunnen hebben genieten. 'Wat zie je?'

'Het is te fel,' zei Dorian snikkend.

'Avi, Nick, roep jullie demonen op,' zei ik en stak nog een keer doelgericht mijn dolk het monster in. 'Nick, houd je blik op het monster.' Ik zag hem beschaamd zijn ogen weer terug op de oze richten. Gelukkig voor mij was Avi nog wel gefocust en bezig haar demon op te roepen.

'Pap?' vroeg Dorian plots en ik keek zijn kant op. 'Waar is alle kleur?' Mijn hart zakte in mijn lichaam, dit was niet goed.

'Blijf kijken,' zei ik, maar het voelde steeds meer als een vraag dan dat het me lukte om het als een opdracht te geven. De aanwezigheid van een demon deed me iets minder gespannen zijn. Het aura dat Avi's demon afgaf was sterk en ik wist dat er een grote kans was dat het door hen snel afgehandeld zou kunnen worden.

'Oh, wat is dit voor wonder,' zei Avi's demon, er was een grijns verstopt achter die woorden. 'Deze hebben we nog niet gehad, toch, Vi'tje?'

'Avi,' zei Avi met een zucht.

'Vind je het niet aandoenlijk dan?' zei de demon met een lach. 'Maar juist, wat moeten we met dit mormel?'

'Laat het lijden,' zei ik, de ogen van de demon gingen naar mij.

'Oh, ik mag jou wel,' zei hen. 'Want dat klinkt als een goed idee.' Hun lichaam vervormde en hen begon allemaal ogen te creëren om voor elk oog van de oze een tegenstander te hebben.

'Wat in duivelse name is dat?' vroeg Yee die nu naast Nick verscheen.

'Een manifestatie,' antwoordde hij.

'Wat een verafschuwing,' zei de demon en ik zag dat hen met hun vorm Zis nadeed.

'Kan je het aan?' vroeg Nick en Yee snoof beledigd.

'Natuurlijk, wat denk je,' zei hen en hen leek wat met Zis te communiceren door enkel oogcontact. 'Mag het dood?'

'Nee,' zei ik scherp en ik haalde mijn dolk uit de oze. 'Dorian, wat zie je?' Het was even stil en ik keek hem gespannen aan.

'Weer kleur?' zei hij wat verward, maar in zijn gezicht verscheen een doodsangst. 'Oh, God. Nee!' Hij ging op zijn bed staan en hij drukte zich tegen de muur aan. Ik keek achter me en ik zag dat de manifestatie zich over de muur aan het verspreiden was. De demonen kolkten dichter naar het wezen toe.

'Dorian, blijf me vertellen wat je ziet,' zei ik en hij knikte. Mijn hart klopte meedogenloos in mijn borst.

'Het is weer fel,' zei hij. 'H-het... Het praat...' Ik fronste en maakte oogcontact met Nick die diezelfde frons droeg.

'Wat zegt het?' vroeg ik Dorian.

'Het vraagt me om zijn ogen te zijn,' zei hij in paniek. 'Het vraagt me mijn ogen te geven.' Ik zag in mijn ooghoeken dat Nick niet helemaal goed werd en dat zijn demon er duidelijk iets over te zeggen had.

'Als we het niet mogen doden, moeten we het aanstaren tot de nacht weer valt,' zei hen nu plots naar iedereen gericht. Al merkte ik dat het vooral naar mij gericht was.

'Als je stopt met praten en ogen vormt,' zei Avi's demon met een grom.

'Niet iedereen is een derdegraads, Zis,' spoot Yee terug.

'Het wil me pakken,' zei Dorian plots en ik focuste mijn aandacht weer naar hem, weg van de demonen. Hij drukte zich nog meer tegen de muur aan en ik maakte een beslissing, een die mij voor altijd zou blijven achtervolgen als het de verkeerde was.

'Dood het,' zei ik zonder enige emotie terwijl mijn blik op mijn zoon bleef, op zijn gezicht volledige pijn. Ik hoorde de demonen vrolijk achter mij kakelen. Ik hoopte met elk deel van mijn lichaam dat dit de goede keuze was, dat ik geen spijt voor de rest van mijn leven zou hebben dat- Dorian schreeuwde het uit. 

Als bevroren keek ik hem aan. Zijn schreeuw ebde weg, maar het lukte me niet naar hem toe te gaan. Zijn lichaam zakte in elkaar en mijn één derde ziel leek plots mijn lichaam te willen verlaten. Iets liet me bewegen en naar hem toe gaan. Hij ademde nog, zijn ogen gingen langzaam open. Ik nam hem in een stevige omhelzing.

'Het is voorbij,' zei ik zacht en ik voelde hoe hij zich aan mij vastklampte. 'Het is voorbij.'

Niet veel later zaten we samen op de bank in de woonkamer die me, zelfs met de lichte herinrichting, vele herinneringen gaf. Nick en Avi had ik terug naar de kerkers gestuurd, dit was iets tussen mij en Dorian. Ik keek hem aan en ik zag dat hij naar zijn handen staarde. Hij was gegroeid, merkte ik plots op.

'Ik hoopte dit nog niet te hoeven vertellen,' begon ik. 'Ik had gehoopt dat je nooit die wezens zou hoeven te zien. Maar je komt steeds dichterbij de 18, dus misschien is dit wel het beste moment.' Hij keek me aan, ogen vol vragen.

'Waarom zie ik ze dan? De monsters?' Ik zuchtte.

'Je hebt een gesplinterde ziel,' zei ik. 'Iets wat je aan mij te danken hebt.' Ik probeerde hem zo goed als ik kon uit te leggen wat ik deed, wat de wereld van mij verwachtte. Dorian luisterde in stilte, maar ik zag dat hij het niet honderd procent begreep.

'Dus jij hebt één derde ziel? Waarom een derde?' Ik lachte.

'Door met twee demonen een contract te hebben gesloten,' zei ik en ik zag angst in zijn ogen verschijnen. 'Ik ben niet permanent bezeten, maak je geen zorgen.'

'Maar die zorgen ervoor dat je langer leeft?'

'Nee, dat doen de engelen.' Meer verwarring verscheen op Dorians gezicht. 'Ik zei niet dat het makkelijk te begrijpen was.'

'Maar leef ik dan ook langer?'

'Nee,' zei ik. 'Je bent enkel vervloekt monsters te zien.'

'Nou bedankt pap,' zei hij daarop sarcastisch.

'Geen probleem,' lachte ik.

'Maar, hoeveel monster ga ik nog zien?'

'Meer dan goed voor je is,' zei ik en ik sloot even mijn ogen. 'Maar er zijn plekken waar je er minder last van hebt. Veilige havens waar meer kinderen van leerlingen zitten.'

'Alleen moet mams dat wel goed vinden.' Ik knikte.

'Of je moet werk of een vervolgstudie in de buurt vinden. Dan kan je zonder al te veel moeite verhuizen. Ik kan je wel een lijstje geven met de huizen als je wil?' Dorian knikte en ik schreef alle plekken die ik in de buurt kende op. 'Je kan eventueel later een eigen huis opzetten, maar ik denk dat dat nu nog wat moeilijk is.'

'Heb je niet ergens een geheime spaarrekening van De Dood?' Ik lachte.

'Was het maar zo,' zei ik en haalde een hand door mijn haar. 'Nee, die plek moet jezelf regelen, maar ik wil je graag helpen beschermende zegels op te zetten.'

'En dat kan niet hier?'

'Ik denk niet dat je moeder heel blij gaat zijn als er continu leerlingen over de vloer komen om de zegels te controleren.'

'Nee, oké,' zei Dorian en hij zuchtte diep.

'Is er nog iets wat je wil weten?'

'Ik-' Hij hapte naar woorden en ik wachtte geduldig. 'Verdwijn je nu weer voor een jaar?' Ik sloot mijn ogen.

'Als je op een veilige haven zit, kan ik vaker langs komen,' zei ik. 'En ik had gezegd dat je altijd kon bellen.' Hij knikte, maar er lagen duidelijk nog wat vragen op zijn tong.

'Pap?'

'Ja?'

'Weet mama dat je een leerling van De Dood bent?'

'Nee.'

'Waarom?'

'Zou jij het geloofd hebben als je geen monsters uit je dromen had kruipen?'

'Ik-' Dorian zuchtte nog eens diep en zijn blik ging weer naar zijn handen. 'Is het niet naar? Dat bijna niemand het weet?' Ik haalde mijn schouders op.

'Er zijn genoeg die het wel weten,' zei ik. 'Het is niet dat ik de enige leerling op de hele wereld ben.'

'Hoeveel zijn er dan?'

'Veel,' zei ik. 'Hoe meer mensen, hoe meer Doods, hoe meer leerlingen. Zo simpel is het.'

'Dat klinkt inderdaad wel logisch,' zei Dorian en hij was even stil tot hij zijn volgende vraag stelde. 'Dus wat ga je nu doen? Moet je zielen verzamelen?'

'Dat moet altijd, maar soms ook monsters weghalen zoals je gemerkt hebt.' Hij knikte.

'Zou ik anders ook een leerling van De Dood kunnen worden?' Ik schudde mijn hoofd.

'En als je dat wel zou kunnen, zou ik het afraden.'

'Maar hoe word je er dan een?'

'Door de dood recht in de ogen aan te kijken,' zei ik, ik vermoedde namelijk dat hij de volledige waarheid geen leuke zou vinden. Daarnaast wist ik dat hij de zachte kant van Mara geërfd had, dus leek het mij sterk dat hij ooit iemand pijn zou kunnen doen al was het per ongeluk. Ook was ik het niet van plan te vertellen hoe ik een leerling was geworden. 

Naast leerlingen was de kans klein dat ik nog hetzelfde werd aangekeken na te vertellen dat ik er iemand voor had vermoord. Als ik geen leerling was geweest was ik waarschijnlijk al in de gevangenis beland of, in mijn tijd, aan de galg.

'Dat is heel vaag, pap,' zei Dorian.

'Het is een beroepsgeheim,' zei ik plagend en ik haalde een hand door zijn haar wat hij niet waardeerde, wegens hij mijn handen weg probeerde te halen. Daarna stond ik van de bank op. 'Ik vrees dat het tijd is voor mij om te gaan.' Dorian keek me voor een paar seconden aan en overviel me daarna met een stevige knuffel die ik beantwoordde.

'Tot snel.'

'Tot snel, Dorian.'

---------

Ik heb zo'n zin in volgend hoofdstuk je wil niet weten :3 Een van mijn favorieten

Zoals gewoonlijk houd wat voer voor m'n monsters over in de vorm van oranje sterren UwU