Nick

Ik deed het even wat rustig aan deze weken, iets wat ik wel even nodig had na voor een tijd uit elkaar te zijn. Alleen kon ik het niet laten me wat schuldig te voelen. Links en rechts waren leerlingen op stap om Querret te vinden of om die ene derdegraads demon, die de opperdemon kosten wat het kost terug de tussenwereld in wilde hebben, te pakken te krijgen. 

Iedereen had het druk, maar toen zelfs mijn meester zei dat het voor mij misschien slimmer zou zijn om in de kerkers te blijven bleek dat ik er niet veel over te zeggen had. Daarnaast was er altijd genoeg papierwerk om te doen en Aleron had me nog kunnen helpen een eerste stap te maken in het vinden van antwoorden over het witte licht. 

Het enige probleem was dat alle ongein ervoor gezorgd had dat Aleron me niet al te lang kon helpen, waardoor ik vaak in eenzaamheid zat. Een diepe zucht ontsnapte mij en ik luisterde naar de radio die in de woonkamer stond, kennelijk regende het vandaag. Ik dacht terug aan wat ik de afgelopen dagen had gevonden door het hele archief door te spitten. 

Ik vond niet de precieze oorzaak van waarom dat witte licht van maanden geleden ervoor gezorgd had dat ik door de politie opgepakt werd. Maar gelukkig was mijn zoektocht niet zonder zijn vruchten. Ik had nu bevestiging dat engelenmagie er iets mee te maken moest hebben. Of het een correlatie had met de andere dingen die gebeurd waren... Ik had geen idee. 

Het gaf me sowieso al te veel hoofdpijn om erover na te denken waarom een heks mij in het oog had. Zou het door die engel kunnen komen? Hoogstwaarschijnlijk niet en wegens ik momenteel alleen met mijn gedachten zat, was er ook niemand waar ik het aan vragen kon.

Ik zuchtte weer diep en ik sloot mijn ogen. De duisternis deed me enkel terug denken aan de tussenwereld en ze schoten meteen weer open. Vermoeid wreef ik een vinger over mijn wenkbrauwen. Sinds Yee me had verteld dat in het theater alle ondoden op mij gericht waren, wist ik eigenlijk niet meer zeker of ik nog wel missies wilde doen. 

De angst die ik toen voelde was bijna gelijk aan de angst die ik voelde toen ik de gevangen ziel tegen kwam. Een drukkende angst die me onderwater drukte en het onmogelijk maakte te ademen. Daarnaast was er iets aan dat kraaien van een raaf en dat kindergelach wat nog steeds als echo's in mijn hoofd spookten. Ik rilde onbewust en ademde diep in en uit. Ik leek iets te kalmeren, maar het was een deur die open ging wat mij van mijn gevoelens en gedachten afleidde.

De eerste die van de tuinen naar binnen stapte was een vloekende Killian op de voet gevolgd door een grimmige leerling die ik nooit eerder had gezien, een chagrijnige Rea en een terneergeslagen Aleron. Allemaal zaten ze van top tot teen onder het bloed. Het was me een gezicht.

'Hoe ging de missie?' vroeg ik en ik werd duidelijk pas op dat moment opgemerkt.

'Geweldig!' zei Killian sarcastic en gooide zijn handen in de lucht, bloedspetters schoten alle kanten op. 'Echt, ik heb nog nooit zo veel aan mijn demonen gehad.' Met dat liep hij de woonkamer uit en ik keek hem wat verbaasd achterna. Daarna ging mijn blik naar de andere drie verslagen uitziende leerlingen.

'Een missie gemaakt voor een douche,' zei de onbekende leerling met opeengeklemde kaken, maar toen hij oogcontact met mij maakte schoot een blik van herkenning door hem heen. Hierdoor begon ik me schuldig te voelen dat ik zijn naam niet wist, want ik was hem duidelijk bekend. 

In de hoop erachter te komen wie hij was, probeerde ik me voor te stellen hoe hij er onder al dat rood uit zou moeten zien. Zijn haar was lichtroze van het bloed wat me deed vermoeden dat het misschien net zo wit als dat van Aleron kon zijn. Maar voor ik beter zicht op hem kon krijgen liep hij al Killian achterna de woonkamer uit. Er was geen belletje bij me gaan rinkelen en ik liet mijn blik naar Rea gaan. Vragend naar waarom ze er allemaal zo belabberd uitzagen.

'Het was echt een regelrechte ramp,' zei ze en ze probeerde wat bloed uit haar ogen te halen, enkel hielpen haar rode handen daar niet mee. Ze zuchtte diep. 'Eeh en Mad hadden hun eigen plannen waardoor het originele plan in duigen viel.' Ik fronste wat verward.

'Sinds wanneer doen die dat?' vroeg ik, Killian stond er namelijk bekend om om een van de weinigen te zijn die zijn demonen verdacht goed onder controle hield zonder een vertrouwens contract.

'Sinds ze kennelijk die derdegraads kende en er nog een appeltje mee te schillen hadden,' zei ze. 'Din had duidelijk ook moeite om ze niet achterna te gaan.' Ik keek nu naar Aleron.

'En die van jou?'

'Ik was geen uitzondering,' zei hij vermoeid. 'Ik dacht dat het een soort schijn missie was die we van de opperdemon hadden gekregen, maar kennelijk wordt deze demon in de hele tussenwereld gehaat.' Het was even stil.

'Nog nieuws gehoord over Querret?' vroeg Rea mij en ik schudde het hoofd.

'Jullie?' Zowel Rea als Aleron hadden dezelfde onwetendheid.

'Had je trouwens nog iets over het witte licht gevonden?' vroeg Aleron.

'Witte licht?' vroeg Rea voor ik kon antwoorden. Ik knikte.

'Van die ene keer dat ik door de politie opgepakt werd,' zei ik met een zucht en haar blik zei me dat ze zich dat wel herinnerde. 'Ik wilde toen het laatste lid van de familie doden, maar door een wit licht werd ik plots naar achteren gegooid en werd Yee zelfs mijn lichaam uitgerukt.'

'Dat klinkt niet best,' zei ze, ik schudde mijn hoofd in verslagenheid.

'Nee, maar ik vermoed dat er engelenmagie in het spel is,' zei ik.

'Zou het misschien een beschermengel kunnen zijn? Daar hadden we destijds nog niet naar gekeken.' zie Aleron plots. Ik keek hem met een frons aan.

'Een beschermengel? Als er een engel was, had ik Yee wel horen piepen.'

'Dat hoeft niet per se toch?' zei Rea. Aleron knikte.

'Van wat ik weet zijn beschermengelen niet van origine een engel,' zei hij. 'Dus dat kan eigenlijk alles verklaren. Misschien dat we kunnen controleren of mevrouw Marksen een miskraam heeft gehad of niet. Dan weten we het zeker.'

'Waar zou dat te vinden zijn?' vroeg ik.

'Bij je missie,' zei Aleron. 'Als het goed is tenminste, anders moet je De Dood even vragen.'

'Ah, oké,' zei ik en ik stond op. Mijn ledematen voelde wat stijf en ik rekte me nog wat uit. 'Dan ga ik het archief weer eens doorzoeken.' Maar voor ik de woonkamer verliet bedacht ik me dat ik nog iets wilde vragen. 'Wie was eigenlijk diegene die na Killian naar binnen liep?'

'Een zesde-eeuws waarvan ik dacht dat je hem wel kende,' zei Aleron met een lach.

'Denk je nu echt dat ik ieder gezicht in deze kerkers onthoud?' Rea schudde met een kleine glimlach haar hoofd.

'Na bijna zes eeuwen zou ik dat wel van je verwachten,' zei ze en ik haalde verslagen adem.

'Ik ga naar de archieven, misschien dat ik me het dan plots weer herinner.'

'Ik denk dat je meer geluk hebt als je op zoek gaat naar die miskraam dan naar zijn naam.'

'Behalve als jullie mij dat tweede vertellen.'

'Daar is niks leuk aan,' zei Aleron met een knipoog. 'We zien je graag lijden.'

'Nou dan ga ik maar,' zei ik terwijl ik mijn ogen rolde. 'Als jullie willen helpen hoor ik het graag.'

'Ik ga eerst douchen als je het niet erg vind,' zei Rea.

'We moeten sowieso in de archieven zijn later dus wie weet komen we je wel helpen,' vulde Aleron haar aan.

'Wordt gewaardeerd,' zei ik en ik ging eindelijk op weg naar de archieven.

In het archief zag ik Avi met de handen in haar haar zitten, terwijl ze met grote ogen naar het formulier onder haar keek.

'Alles goed daar?' vroeg ik.

'Nee,' zei ze met een diepe zucht. Langzaam zakte ze onderuit in haar stoel, haar ogen gingen naar mij.

'Ik waar ik je mee kan helpen?'

'Ooit iemand vermoord wie nog niet dood moest?' Het was even stil.

'Dat is echt pure tyfus.'

'Nee, echt,' zei ze in een sarcastische mekker en ze wreef over haar gezicht. 'Het is echt een heel reflectie formulier. Weet ik veel wat mijn mentale staat op die precieze seconde was? En hoe moet ik überhaupt weten of het eventueel is gekomen door een te grote hoeveelheid aan suiker inname als ik echt niet meer weet wat ik precies ervoor had gegeten.'

'Volgens mij maakt dat niet al te veel uit, ze willen enkel proberen vast te stellen wat de fout zou kunnen hebben veroorzaakt,' zei ik. 'Ik heb een keer als conclusie gekregen dat ik gewoon dom was.' Avi lachte.

'Wat een liefde in deze kerkers zeg,' zei ze.

'Enkel in de donkere hoekjes te vinden,' zei ik wat weer een grinnik opleverde. Plots voelde ik iets langs mijn been gaan en ik keek naar beneden om te zien dat een kat vond dat mijn broek een stel kattenharen nodig had. Ik ging door mijn knieën om het beest wat aandacht te geven, maar keek op toen Avi sprak.

'Kan ik jou anders niet met iets helpen? Misschien dat even pauze van deze onzin me helpt betere antwoorden te bedenken,' stelde ze voor.

'Ik moet een missie terug vinden van januari,' zei ik. 'Dus hulp daarvoor is nooit verkeerd.'

'Uit januari? Hoe dat zo?'

'Laat ik maar zeggen dat er iets mis ging wat ik niet in de hand had.'

'Dat moet ook een leuk formulier zijn geweest.'

'Beter dan wanneer je een ziel te veel heb, maar het verschilt niet veel.'

'Enig idee waar je moet zoeken?'

'Rond de plek waar onafgeronde opdrachten eindigen,' zei ik en ik besefte me dat dat best een grote hoop kon zijn. Niet dat er veel leerlingen waren die door beschermengelen geplaagd werden, maar het gebeurde meer dan vaak dat bepaalde zielen niet op de genoemde locatie aanwezig waren en plots buiten de zone van onze Dood viel. 

Hierdoor moesten die missies aan andere kerkers doorgegeven worden. Gelukkig waren dat vaak de zielen die niet al te veel spoed hadden, want die dat wel hebben worden linea recta door De Dood zelf verwerkt. Mijn opdracht was dat duidelijk niet, want anders had ik dat wel gehoord. Een van de weinige dingen die ik altijd wel goed te horen kreeg in deze kerkers.

'Oké, in welk deel van de archieven moeten we dan zoeken?' vroeg Avi.

'Als je me volgt,' zei ik met een lach en ik leidde de weg naar bekende kasten. Onderweg kwamen we wonderbaarlijk Moyra tegen die met haar hoofd tegen een kast geleund stond.

'Alles goed daar?' vroeg ik wat bezorgd en ik voelde hoe Avi wat verbaasd langs me keek. Moyra keek vermoeid naar ons op.

'Ziet het eruit of alles goed gaat?' zei ze en ze legde een hand met pijnlijk gezicht op haar neusbrug. 'Ik heb het gevoel alsof de vreemde gebeurtenissen elke dag in tienvoud toenemen.'

'Wie zegt dat dat niet gebeurd,' zei Avi als een realist. Moyra zuchtte diep en liet haar arm naar haar zijde vallen.

'Daar heb je een goed punt,' zei ze. 'Maar laat je vooral niet door mij tegen houden, ik red het wel.' Ik knikte, maar bedacht me iets.

'Moyra?' Ze keek me even aan als uitnodiging door te praten. 'Zou ik je iets, vreemde gebeurtenissen gerelateerd, kunnen vragen?'

'Ik heb al zoveel aan mijn hoofd, dus dat kan er ook wel bij,' zei ze met een glimlach.

'Hoeveel weet je over beschermengelen?'

'Oh nee, hebben we daar nu ook last van?'

'Niet helemaal, alleen dat ik daardoor nog een ziel mis in een opdracht van -euhm- misschien een paar dikke maanden geleden?'

'Is dit de missie waar Aleron het laatst over had?' zei ze bedenkelijk.

'Zou kunnen?' zei ik. 'Ik weet niet precies waar Aleron over heeft gesproken, maar ik had hem wel over deze opdracht verteld en dat ik je toen al een tijdje niet kon vinden.' Wat beschaamd legde ik bij dat laatste mijn hand in mijn nek. 'En wanneer ik je wel tegenkwam voelde het niet helemaal als het goede moment.'

'Ik moet zeggen dat niks meer een goed moment is,' zei Moyra met een zucht. 'Maar als er een beschermengel in het spel is, wordt het moeilijk die ziel te verzamelen.'

'Zeg mij wat, Yee werd mijn lichaam uit gedwongen.'

'Kan je die engel dan niet gewoon vermoorden?' vroeg Avi.

'Als het zo makkelijk was,' zei Moyra. 'Nee, dan hebben we grotere problemen dan de demonen.'

'Vergeet dan dat ik iets gezegd heb.'

'Maar hoe ga ik die ziel dan nog kunnen verzamelen? Of moet ik het gewoon laten gaan?' vroeg ik.

'Daar zou je missie wat meer informatie over moeten geven,' zei Moyra, ik knikte.

'Dan lopen we even wat door.' Nu was het haar beurt om te knikken.

'Als je het niet kan vinden, kan ik op zich wel bij onze meester vragen of hij het heeft.' Ik keek haar vol dank aan.

'Als je dat zou willen doen,' zei ik. 'Ik denk niet dat hij al te blij zou zijn als ik er opeens mee aankom... Ik heb het echt te lang laten liggen.'

'Nee, komt goed,' zei Moyra. 'Het is vast makkelijker te vinden dan wat ik nu probeer te zoeken.'

'Ik weet niet wat je zoekt, maar ik kan kijken of we het tegen komen?'

'Als je een missie van november 2000 tegenkomt die met een enorme eerstegraads demonen invasie te maken had, dan mag je die meenemen. Er was ook gebruik gemaakt van een deur van verlangen dus misschien dat je het daarop kan vinden.'

'Ik zal m'n ogen open houden,' zei ik en zei haar daarna gedag om dieper de archieven in te duiken.

'Hoe kunnen we het best op zoek gaan naar je missie?' vroeg Avi toen we bij de juiste sectie aangekomen waren. Ik moest toegeven dat het een grotere sectie was dan ik zou willen.

'Het was een groene map, dus daar moet je naar op zoek,' antwoordde ik en ik zag jammer genoeg dat daarvan de meeste waren. Ik snapte niet waarom ik daar verbaasd over was. Bij beschermende magie gerelateerde missies ging er altijd een hoop mis, wegens het hele doel was degene die dat soort magie gebruikte te beschermen kosten wat het kost. 'Als er op die map mijn naam staat heb je waarschijnlijk de goede.' Ze knikte en we namen beide een ander deel van de kast op ons. Avi besloot met een trap de bovenkant langs te gaan, terwijl ik de onderste langzaam afwerkte.

'Wow, er is er hier een van Killian,' zei Avi plots verbaasd en ik keek naar haar op. 'Was hij juist niet degene die al zijn missies perfect deed?'

'Laat eens zien,' zei ik, maar zag al snel hoe het kwam en zuchtte. 'Als je de naam eronder leest, zou dat genoeg moeten verklaren.'

'Ah, dat is kut,' zei ze, maar zette de map niet meteen terug. 'De missie die ik van je zoek, was niet samen met iemand toch?'

'Nee, dus je kan die terugzetten.' Meer tijd ging voorbij en ik vroeg me af of ik ooit mijn missie terug zou vinden. Ik bekeek een nieuwe groene map en ik werd verrast door mijn eigen naam. Wat zenuwachtig haalde ik de map de kast uit en ik werd al snel geconfronteerd met een bekende stempel die zei dat er een ziel miste.

'Ik denk dat ik hem gevonden heb,' zei ik en sloeg de map open. 'Of dit is een ander die ik helemaal vergeten ben.'

'En?' vroeg Avi na ik een tijdje stil was geweest.

'Dit is hem,' zei ik wat afwezig. Het was alsof ik de missie voor het eerst zag, maar achterin mijn hoofd zei mij iets dat dit de missie was die ik zocht. 'Oké, het had erger gekund.'

'Hoeveel erger?' vroeg Avi en was nu naar beneden gekomen.

'Ik had ook haar ziel gister kunnen moeten halen, maar ik heb duidelijk nog wel wat jaren,' zei ik. 'Wat betekent dat ik misschien met een plan zou kunnen komen om van die beschermengel af te kunnen komen.'

'Of een plan bedenken uitstellen tot het jaar waarin het moet.' Ik lachte.

'Die kans is ook groot,' zei ik en ik stopte de map terug in de kast. 'Maar ik weet nu tenminste waar die staat.'

'Wilde je ook nog naar die map voor Moyra zoeken?'

'Waarom ook niet, we hebben toch de tijd,' zei ik en keek Avi aan. 'Moet jij niet nog een reflectieverslag afschrijven?'

'Welk reflectieverslag? Geen idee waar je het over hebt,' zei ze sarcastisch en ik schudde lachend mijn hoofd.

---

Een beetje wat kalmer hoofdstuk, maar dat mag ook weer eens voor ik Nick weer in de problemen gooi muhahahahaha >:3

Also dit hoofdstuk confronteerde me weer met dat de tijdlijn nog steeds niet honderd procent is aaaaaaah, maar het is beter dan eerst. Er zijn gewoon wat timeskips die ~ergens~ moeten zijn, maar gewoon niet beschreven worden lol. Als in er is echt een unit van een timeskip aan het einde van het verhaal, maar het voelt zo gek die daar te hebben :,) Dus ja dat moet nog gefikst worden

Laat vooral weer een stem achter, zo kan ik mijn stermonster huisdieren weer voeren UwU