Rea

Het was tijden geleden dat ik een nieuw contract in wording had gezien en ik was vergeten hoe angstwekkend het was. Elk deel van mijn lichaam zei me weg te kijken, maar mijn hoofd dwong me mijn ogen op Avi te houden. Het leek eeuwen te duren dat ze beweegloos daar lag. Haar ledematen stonden in vreemde posities, waarvan ik steeds weer hoopte dat die normaal kwamen te liggen. 

Meer tijd verstreek en ik voelde dat meer leerlingen om mij heen wat onrustig werden. Nick voornamelijk. Ik haalde mijn ogen van beneden om hem aan te kijken en ik zag dat mijn bezorgde blik op zijn gezicht was gespiegeld. Het kalmeerde me wat om te weten dat ik niet de enige was die zich zorgen over dit contract in wording maakte. 

Enkel toen ik weer terug naar het pentagram keek werden mijn zorgen groter. Bloed begon uit Avi's lichaam te vloeien, het pentagram in. Bekende wonden begonnen over haar zichtbare lichaamsdelen verschijnen. Het was duidelijk dat haar demon zich niet inhield en hen was wat enthousiast in hun bloedbetaling.

De vijf kaarsen brandden feller op en ik beet in spanning op mijn lip. Ik was bang dat dit de laatste druppel voor haar zou zijn. Dat ze zoals veel andere leerlingen hierna ervoor zou kiezen het contract te verscheuren en zich aan de dood over te laten. Iets wat alleen de eerste week na het contract nog mogelijk was, de volgende mogelijkheid was pas na tien eeuwen een Dood te zijn geweest. Ondanks dat het natuurlijk haar keuze zou zijn, wilde ik dat ze bleef. 

De korte tijd dat ze er was, was gezellig geweest en ze leek zich steeds meer thuis te voelen. Een demon zou haar niet naar beneden moeten trekken en ik hoopte dat ze daar ook zo over dacht. Het pentagram begon nu op te lichten en Avi's lichaam begon er steeds uitgemergelder uit te zien. Ik zette mijn nagels in de muis van mijn hand. 

De kaarsen van het pentagram gingen uit, die eromheen weer aan. Met kloppend hart keek ik toe, wachtend op een beweging. Onbewust had ik Nicks hand vastgepakt, maar het gaf me enkel de illusie van een houvast te hebben.

'Rea, Nick,' zei De Dood en ik liet uit reactie Nicks hand weer los. Hij leek het niet gemerkt te hebben dat ik zijn hand überhaupt vast had gepakt. 'Controleer hoe ze er voor staat.' We knikten en na wat oogcontact met elkaar gingen we in gedeelde stilte naar beneden. Onze uitgewisselde, bezorgde blikken zeiden meer dan woorden ooit konden zeggen. Eenmaal beneden knielden we gezamen bij Avi neer. Mijn ogen vielen op haar ketting die glinsterde in het kaarslicht.

'Niet de wasbeer,' zei ik zacht met pijn in mijn hart toen ik zag dat de ketting in een skelet veranderd was.

'Ik kan me niet herinneren dat Din zo agressief bij jou was,' zei Nick in een fluistering, zijn ogen dof en zijn gedachten duidelijk ergens anders.

'Je denkt toch niet dat ze- Zoals Killian?' Nicks eerst licht aanwezige frons werd dieper en deed mijn hart in mijn borstkas zakken. 

Als ik iemand geen twee demonen gunde, dan was het Avi wel. Ik keek weer naar haar gezicht en ik controleerde haar ademhaling. Het was oppervlakkig, maar aanwezig en dat was voor ons leerlingen goed genoeg. Lange momenten leken voorbij te gaan voor ze eindelijk haar ogen open deed. Bruine ogen verschenen achter donkere wimpers.

'Avi? Alles oké?' Met te weinig energie keek ze ons beide aan. Uit reflex hielp ik haar te zitten.

'Denk je te kunnen lopen?' vroeg ik haar, bereid haar te dragen als het moest. Ze fronste en ze leek wat van de wereld.

'Kunnen jullie me,' zei ze langzaam, 'omhoog helpen?' We knikten en voorzichtig hielpen we haar op haar benen, maar ze stond niet stevig.

'Voorzichtig,' zei Nick terwijl ze haar gewicht op ons liet leunen wat voorkwam dat ze viel. Hij keek achterom naar onze meester die vanaf het balkon een bemoedigend knikje gaf.

'Kom, Avi,' zei Nick en gedrieën liepen we naar de rand van de pentagramkamer, waar Avi op een bankje kon zitten.

'Ik zal wat water voor je pakken,' zei hij toen ze eenmaal zat, Avi knikte afwezig. Ze zag eruit alsof ze elk moment uit elkaar kon vallen en ik bleef dichtbij haar, dan kon ik haar stukjes weer bij elkaar rapen als het nodig was.

'Avi?' vroeg ik toen ze weg leek te zakken. Ze keek vermoeid op. 'Gaat het nog?' Ze zuchtte, een pijnlijke blik verscheen in haar ogen. Ik keek haar enigszins bezorgd aan. 'Alles oké?' Ze schudde haar hoofd. 'Is er iets wat ik voor je kan doen?' Weer schudde ze haar hoofd.

'Ik wil gewoon slapen,' zei ze zacht. 'Alles doet pijn.'

'Dat snap ik,' zei ik en ik legde voorzichtig mijn hand op haar schouder. Ze leek wat door de aanraking te ontspannen. 'Als je niet kan slapen om wat voor reden dan ook, mag je me op zoeken. Ik kan mijn missie van morgen makkelijk later beginnen.' Avi keek me nu aan.

'Dat hoeft echt niet,' zei ze wat beschaamd. Ik gaf haar een warme glimlach.

'Ik doe het graag,' zei ik. 'Wie weet heb je het nodig. Zo niet, is dat ook goed.' Nu knikte ze.

'Bedankt, Rea,' zei ze met de kleinste glimlach verborgen op haar lippen.

Die avond was ik bezig mijn kamer wat op orde te brengen, de afgelopen tijd was druk geweest. Mijn kleren lagen op plekken waar ze niet hoorden en ik vond boeken weggestopt in mijn klerenkast. 

Waar ik tijdens missies altijd precies wist waar alles was en hoe alles moest, was ik in mijn eigen kamer altijd alles kwijt. Ik gooide een op de grond gegooide trui in de wasmand en keek op toen ik een zacht geklopt hoorde. Hoe zacht het ook was, ik was zeker dat ik het me niet ingebeeld had en opende de deur waar een verslagen Avi achter stond.

'Slapen niet gelukt?' vroeg ik.

'Alles doet pijn,' antwoordde ze. Ik gebaarde naar binnen, alles was al bijna opgeruimd, maar ze schudde haar hoofd. 'Kunnen we ergens buiten zitten?'

'Natuurlijk,' zei ik en ik leidde haar naar boven waar ik voorstelde op het bankje in de bovengrondse tuin te zitten. De hele weg ernaartoe zag ik dat haar blik steeds naar de grond was. Ik zag dat elke stap die ze zette veel energie van haar vroeg. 

Buiten was de nacht helder en een beetje fris, maar de frisse lucht deed me goed. Te lang in een klamme kelder zitten was nooit een best idee, zelfs niet voor leerlingen. We zaten in stilte naast elkaar. Ik gaf haar een afwachtende blik, wachtend op het moment dat ze zou willen praten. Maar als ze stil zou blijven, zou dat ook geen probleem zijn. 

Ik had zelf vaak genoeg anderen opgezocht om enkel naast ze te kunnen zitten en niks meer. Ik keek weer naar de lucht, de sterren stonden helder aan de hemel. Ik begon sterrenbeelden te volgen die ik nog steeds niet al te goed kende en ik herinnerde dat ik Dendra, de leerling die ik begeleidde, er nog eens naar moest vragen. Voor mijn gedachten verder konden gaan, sprak Avi. Haar stem zacht en onvast.

'Hoe had jij het ervaren?' vroeg ze, maar ze had zelf al snel door dat die vraag niet al te veel context gaf. 'Het aangaan van het contract?' Toen ze aanklopte, had ik het vermoeden gehad dat ze hierover zou willen praten en ik was bereid dat te doen. 

Mijn contract was misschien vele jaren geleden gemaakt, maar het was nog vers. Ik kon Dins kou altijd in mijn dromen voelen. Hun woorden als ik hen opriep hielpen vaak maar weinig mee. Het leek mij dat het voor elke leerling zo moest zijn. Elke interactie met een demon was er een waarbij je op glasscherven leek te lopen.

'Ik was bang,' zei ik en een opluchting verscheen op Avi's gezicht.

'Ik ook,' zei ze, plots met energie in haar stem. 'Hen was zo drukkend. Ik weet niet-' Ze keek weg, haar ademhaling werd wat heeser.

'Het plaagt je,' zei ik zachtjes, terugdenkend aan mijn eigen contract met een gevoel dat te vergelijken was met het verslagen gezicht dat Avi had. Ze knikte.

'Het lijkt steeds moeilijker te vergeten,' zei ze. 'Elke keer wanneer ik denk het achter me te kunnen laten, komt het weer terug.'

'Dat zijn jammer genoeg demonen voor je,' zei ik, niet helemaal zeker weten waar ze naar verwees, maar ik had mijn vermoedens dat het specifieke herinneringen konden zijn. Din had mij laten herinneren hoe ik een opdracht grandioos verpest had, dat ik nooit zou kunnen zijn wat ik zou moeten zijn. 

Soms had ik nog steeds diezelfde droom, maar die droom wist Nick altijd te vervormen. In plaats van dat hij de schuld voor mijn fout op zich nam zoals destijds gebeurd was, keek hij op mij neer, verafschuwde hij mij en werd hij bijna zelf een demon.

'Dus het houdt nooit op?' vroeg Avi bijna smekend. Ik was even stil en ik keek haar aan. De angst voor het antwoord was in haar ogen af te lezen.

'Nee,' zei ik spijtig. 'Maar je weet er mee te leven.'

'Net zoals je gisteren zei.' Ik gaf haar een kleine glimlach.

'Over de jaren wordt het beter te verdragen.' Het was weer stil tussen ons. 'Welk contract is het uiteindelijk geworden?'

'Snelheid,' zei ze wat haperend. 'Ik weet niet of ik dat aankan.' Ik was verbaasd door haar opmerking. Het was een contract wat bij haar paste, ze was overal altijd op tijd bij.

'Waarom niet?'

'Ik-' Ze zuchtte diep en beet wat verslagen op haar lip. 'Ik denk niet een derdegraads aan te kunnen.' Ze keek me hopeloos aan. 'Wat moet ik doen, Rea? Ik ben bang dat ik aan hen ten onder ga.' Een traan liep haar oog uit die ze verwoed wegveegde. 'Het deed al zoveel pijn, hoeveel meer pijn gaat het doen? Ik weet niet of ik het aankan.' Ze slaakte een gefrustreerde zucht en wreef meer tranen weg. Ik was stil.

'Ik stel me zeker aan,' zei ze en ze keek weg.

'Avi,' zei ik rustig. 'Je stelt je alles behalve aan. Dit is heel normaal.' Ze deed me een beetje aan Dendra denken toen ik net haar begeleider was geworden. Zij had ook de neiging te zeggen dat ze zich te veel aanstelde als ze iets niet fijn vond. Bij beide kon ik zeggen dat dat niet het geval was, voor mij stelde niemand zich ooit aan. Al kon Nick vaak wel in de buurt komen.

'Weet je het zeker? Ik heb niet het gevoel dat jullie je zoveel aantrekken van de pijn die jullie van jullie demonen krijgen,' zei ze, de frustratie duidelijk in haar stem. 'Het wordt beter over de jaren heen, maar wat als dat niet gebeurt? Wat als dat alleen voor tweedegraads demonen geld?' Meer tranen liepen nu over haar wangen en ik trok haar in een knuffel waardoor ze snikkend tegen me aan lag. 'Het is gewoon niet eerlijk. Waarom moet ik nu een snelheidscontract hebben?'

'Hé,' zei ik en ik wreef gerustellend over haar rug. 'Je bent niet de enige met zo'n contract, Avi. Misschien heb je gelijk, misschien is het minder erg met een tweedegraads demon, maar dat betekent niet dat je dat niet aan zou kunnen. Je hebt het contract voor een reden. Een die je nu nog niet ziet en nu nog niet gelooft.' Ik was even stil terwijl ik haar verder liet huilen. 'Maar bedenk je dit: als je het niet aan zou kunnen zou je demon nooit een contract met je willen.'

'Dat is vreemd gerustellend.' Er ging een diepe zucht door haar lichaam heen. 'De pijn zorgt er wel echt voor dat ik niet honderd procent van deze knuffel kan genieten.' Ik lachte zachtjes.

'En ik doe nog zo voorzichtig,' zei ik en ik liet haar uit mijn knuffel los.

'Zal ik anders, wanneer je wat uitgeruster bent en alles niet meer zo pijn doet, met je op zoek gaan naar een leerling die ook eenzelfde contract heeft als jij?' Ze wist nu ook een glimlach te produceren en ze knikte. Nu was het aan mij om een goed voorbeeld te vinden.

-----
Go Rea, ik geloof in je!!!

Eens een update op vrijdag want ja kerst en zo "^^

Ik wens iedereen alvast een goed nieuw jaar en fijne feestdagen :D

Mijn doel voor 2023 is om alles geeditet te hebben, want met het volgend hoofdstuk zijn we al op de helft!! Nog 50k woorden te gaan
ヾ(ﾟ∀ﾟゞ)