Chapter 1

I was reviewing the proposals from different internet providers when I was interrupted by a knock. I looked up to see Kaeda entering the office, holding an iPad.

"President, you have a meeting scheduled for 10 a.m. according to the notes left by your previous secretary," she said, looking at me.

"Who is it with?"

"It's with one of the board of directors, Mr. Josef Redston."

"That's my uncle," I said. "It's a personal meeting, so I don't need you to come with me to the boardroom."

Tumango siya at tipid na ngumiti. Napatitig ako sa mukha niya dahil sa ganda ng ngiting iyon.

Aalis na sana siya pero tumikhim ako. Muli niyang inikot ang sarili at tumingin sa akin. "Po?"

"Why did you gamble?" I was curious about what she gained from gambling besides wins and losses.

"I didn't know either, honestly."

Sumenyas ako na maupo siya sa upuan sa harapan ko. Sinunod niya ako at pinagsalikop niya ang mga kamay sa kandungan. Tumingin siya sa akin, deretso ang tingin sa mga mata ko.

"I want to get to know you better since you are my secretary," I said. "One of the skills I need to have is human skills. I should understand more about my employees and how I can support them. I realize it might be personal to ask you about this, but I was interested in your response earlier."

Matagal bago siya nagsalita.

"Nagsimula po akong magsugal noong mauso ang mga online casino," simula niya, nagpakawala siya nang malalim na buntonghininga. "Kung anu-ano po ang nilalaro ko hanggang sa nananalo ako ng malaking pera. Hindi ko namalayan na kung minsan ay malaki rin ang natatalo ko."

"Are you having trouble controlling your gambling activities?"

Marahan siyang tumango. "Ngayon lang na wala nang natira sa amin hindi ako makapaglaro."

"Did you seek help?" I asked.

She shook his head. "Psychiatrist?"

I nodded. She was smart, as she could understand what I was saying.

"Naubos ko lahat ng ipon. Kahit pampa-checkup wala na rin po kaya ako naghanap ng trabaho."

Magtatanong pa sana ako kung alam ng mga kasama niya sa bahay ang nangyayari sa kanya nang biglang nag-alarm ang phone niya. Tumayo siya at tiningnan ang oras sa wristwatch niya.

"May meeting na po kayo, President." Tumalikod siya at hindi ko na siya piniit pa.

She smiled at me again before leaving. She was so kind. I had never realized how kind she was because I never had the chance to know her before.

I stood up and retouched my makeup before heading to the boardroom.

As I entered the room, I saw my uncle sitting seriously, reading something on his laptop. He closed it as soon as he felt me watching him.

"Uncle Josef," I greeted him. "What brings you here?"

Umayos siya ng upo at seryoso ang mga matang tumingin sa akin. "There was a rumor that you were in a relationship with one of your previous secretaries, and she's a girl. For God's sake, Solana, who told you that you are allowed to have an office romance—"

"I didn't have a relationship with any of my previous secretaries, Uncle," I cut him off.

'Ni hindi man lang niya talaga ako hinintay makaupo. I sat across from him and tried to compose myself.

"Who told you that?"

"You don't need to know the source," he replied.

Pinagsalikop ko ang mga kamay sa mesa at tumingin nang diretso sa mga mata niya.

"You gave me this position, and now you're listening to rumors about me? Do you think I even wanted this job in the first place?"

"This isn't just a job, Solana. You are the president, and you have to act properly!"

"That's what I'm doing, Uncle."

Kahit yata anong paliwanag ko ay hindi niya ako papakinggan.

"And you're flirting with girls? Never dare to tarnish our reputation. Nakakahiya ka kapag sa babae ka pumatol."

Napatayo ako. Doon na nagpantig ang tainga ko. "I already told you I didn't flirt with them."

"I'm just making sure."

Iniwan ko siya, hindi na siya hinintay na magsalita pa ulit. Bastos na kung bastos pero mas bastos siya sa sinabi niya.

Bumalik ako sa office at kinalma ko ang sarili. Habang nagpapahinga ay may kumatok sa pinto.

"Come in," I said.

Kaeda walked in with a cup of coffee in her hand, placed it on the table, and looked at me. "I asked what you liked, and they said you love coffee."

Hindi ako nagsalita, nakatingin lang ako sa kape.

"I hope it eases your bad day, Ms. President," she said as she went out.

Kinuha ko ang kape at may sticky note na nakadikit dito. Napapikit ako at naalala ang sinabi ni Uncle Josef. Hindi ko alam kung sino sa mga empleyado rito ang nagsusumbong nang mali tungkol sa akin.

Nagmulat ako at tiningnan ang malaking smiley na naka-drawing sa sticky note na dilaw. Sa baba ay may nakasulat na from: tapos ay drawing na maple leaf.

Buong araw akong stressed kaya kahit nang uwian na ay hindi pa ako umuwi. Paglabas ko ng office ay muntik na akong mapatalon pagkakita na narito pa si Kaeda.

"Bakit nandito ka pa?" tanong ko. Kita sa loob ng office ang area niya pero dahil marami akong iniisip ay hindi ko siya napansin.

"Pauwi na rin po ako. And besides wala pa naman po kayong sinasabi na pwede na akong umuwi," paliwanag niya.

Pinigil ko ang ngiti. "You can go home now, Kaeda."

Pinanood ko ang pag-aayos niya ng gamit. Pumasada ang tingin ko sa kanya mula ulo hanggang paa. She looked hot in her gray pencil-cut skirt and white long-sleeve top.

"Thank you, President. Ingat po pag-uwi." Lumabas na siya ng office at sinundan ko siya ng tingin.

Bumalik na ako sa loob ng office ko at tinawagan sina Amihan at Yan.

"What?" Yan said, her voice filled with irritation. "I really hate your uncle."

I waited for Amihan to react, but there was no response about the earlier event I shared.

"Amihan?" I called.

My eyes widened when I heard the sound of kissing. I was sure that Yan and I had the same reaction.

"Rain, stop. They might hear us," she whispered.

Mas lalong nanlaki ang mga mata ko, hindi makapaniwala.

"Amihan," tawag ko ulit.

"Sol," humihingal niyang sabi. "Sorry, may pusa lang na tumalon sa lap ko."

"Are you busy?" Yan asked. "We can call you later if you're not free today."

"Hindi ako busy."

Biglang nag-text si Yan sa akin.

Yan:
It seems they got back together.

Me:
Oo. Naghahalikan na, e. 🤣

"Ano nga pala ang sinasabi mo, Sol?" tanong ni Amihan.

"Nako, 'yong tito kong pinaglihi yata sa sama ng loob at hirap na hirap ngumiti, sinabihan ako na huwag daw akong papatol sa babae."

"Anong sabi mo?" tanong pa niya, siguradong nahihiya sa pinaggagawa nila ni Rain kung sa tingin niya ay narinig namin sila.

"Hindi ako nag-comment diyan. Ang akin lang nakakairita siya. Wala na yata siyang ginawa sa buhay kundi panoorin ako. Ano ba 'ko? Teleserye?"

"You should control yourself around him and be mindful of what you say to him," Yan advised.

"That's exactly what I did, Yan."

Umikot ang usapan namin sa Uncle Josef ko hanggang sa tumikhim si Amihan. Natahimik kami ni Yan dahil doon.

"Rain and I are engaged," Amihan announced.

I rose from my swivel chair, and Yan swore silently.

"Are you serious?" I asked.

"Yes, we got back together last night, and she proposed to me this morning."

"Oh my God!" Yan exclaimed. "Congrats, Amihan and Rain!"

"Congratulations! I'm so happy for both of you," I exclaimed, unable to contain my joy upon hearing the news.

They finally got back together after being separated for five long years and enduring many weeks of anticipation.

The next day, I arrived at work early and went to the restroom, where I heard someone crying. Tumingin ako sa palibot at nakita ko na iisang cubicle lamang ang sarado.

"Ang tanga-tanga mo kasi, Kaeda! Ang tanga-tanga mo!" paulit-ulit niyang sabi. "Ano bang ginawa mo sa buhay mo?"

Napalunok ako at napasandal sa pader, hindi makapaniwala sa naririnig. Kung titingnan ay parang malakas ang loob ni Kaeda. Mukha siyang matapang at hindi basta-basta iiyak. Ngayong naririnig ko siya ay nagkamali ako.

"Bakit ka ba nagpatalo nang ganoon kalaki? Sinira mo ang buhay ng mga kapatid mo! Tangina ka!"

Pinakinggan ko ang pag-iyak niya hanggang sa matapos siya. Bago pa siya makalabas ay umalis na ako at bumalik sa office.

Pinalipas ko ang tatlumpung minuto bago ko siya tawagan. "Kaeda, can you please come into my office?"

"Yes, President."

Pinanonood ko lang siya sa labas na magtrabaho. Pumasok siya at nang tingnan ko siya ay parang walang nangyari. It did not seem like she had cried, there was no indication of it.

"Come with me to Fortress," I said. "I need to find a venue for the CEO's birthday."

Parating si Papa galing Singapore bukas. Sa isang buwan naman ang birthday niya at bilang masunurin na anak, kailangan kong sundin ang utos ng mga kapatid niya na mag-prepare ng birthday party.

"My dad is turning 60 next month, and we wanted to make it a grand celebration."

"Alright, President," she said.

Pinauna niya akong lumabas at pinakiramdaman ko siya sa likod ko. Pagpasok ko ng elevator ay hindi agad siya nakasakay. Piniit ko ang pagsara nito at pumasok siya.

Tahimik kami sa elevator hanggang sa hindi ko na napigil ang sarili.

"Are you okay?"

Tumingin siya sa akin at tumango. "Oo naman po. Bakit po, President?"

Marahan akong umiling. "Nothing."

May pumasok na mga estudyante at nagkasiksikan kami sa loob.

"Good morning, President," sabay-sabay nilang bati nang napansin na ako ang nakasakay rito.

"Good morning," ganting bati ko.

Naiipit si Kaeda kaya hinigit ko siya palapit sa akin at nasubsob siya sa dibdib ko. Nagtama ang mga mata namin at nakaramdam ako ng kaba.

Agad akong umayos ng tayo at ganoon din siya.