Léa

Er kwam iemand uit de auto met een grote paraplu. Hij liep naar het portier die het dichtst bij het bushokje was en deed die open terwijl hij de paraplu tussen de auto en het bushokje hield. Léa keek hem vragend aan, deels omdat ze zich afvroeg wat hij daar deed en deels omdat ze het niet vertrouwde.

"Rijd je met me mee of blijf je daar liever in de regen en kou zitten?" Er zat dus nog iemand in de auto, geweldig, een of andere psycho kwam haar ontvoeren ofzo. Ze stond al klaar om haar gsm te pakken en weg te lopen toen ze de jongen van de brug kletsnat in de auto zag zitten. Hoe had hij haar gevonden? Waarom deed hij dit? Ging hij nu opeens vriendelijk tegen haar doen ofzo? Ze begreep er echt niets meer van, maar ze had geen betere optie op dat moment.

"Oké dan, maar dat is alleen omdat ik het koud heb niet omdat je daarnet zo vriendelijk tegen me was." Léa stapte in de auto zonder hem zelfs nog aan te kijken of iets te zeggen Ze had eigenlijk echt zin om hem te vragen of hij toch in het water was gespongen, maar dat leek haar nogal ongepast.

De chauffeur sluitte haar portier en ging de kittens halen. Hij stak ze in de koffer en ging dan terug aan het stuur zitten om te vertrekken. Het verwonderde haar dat de jongen een persoonlijke chauffeur had en nog meer dat hij haar was komen helpen. Toch wou ze hem blijven negeren dus keek ze uit het raam naar de weg.

Pas na het tweede kruispunt besefte ze dat ze niet op weg naar haar huis waren. Ookal was het wel logisch aangezien ze niet wisten waar ze woonde. Het maakte de rit er niet aangenamer van.

"Waar gaan we eigenlijk naartoe?" Léa had opeens spijt dat ze zomaar met hem mee was gegaan. Wie weet wat hij wel niet van plan is met haar.

"Rustig maar, ik ga je niet ontvoeren ofzo. We gaan naar mijn huis aangezien ik niet weet waar je woont." De jongen zijn stem gaf haar een warm en rustgevend gevoel maar dat was niet genoeg voor haar om hem te kunnen vertrouwen.

"Hoe verwacht je dat ik je ga vertrouwen als ik jou niet eens ken? Ik kon je ook gewoon mijn adres hebben geven hoor." Ze keek hem deze keer wel weer aan en hij keek terug.

"Dus je wilt me leren kennen als ik het goed begrijp?" Léa voelde dat ze warmer werd nadat hij dat zei. Ze wou er iets op tegen zeggen, maar vond de juiste woorden niet.

"We zijn trouwens al." Hij wees naar zijn huis door het raam. Léa kon haar ogen niet geloven toen ze het grote huis zag. Het was waarschijnlijk een oud landhuis dat helemaal gerenoveerd was naar de moderne stijl. De muren waren in een niet te felle witte tint geverfd en het dak in het zwart. Er waren veel grote ramen met luiken die zo donkerblauw waren dat ze bijna zwart leken. De voordeur was mooi versierd met ingekerfde planten en had dezelfde kleur als de luiken. Het huis werd omringd door een grote tuin, maar daar kon Léa vanuit haar positie niet veel van zien. De hagen beperketen haar zicht tot da voortuin met een uniek standbeeld.

Het was geen lange rit geweest, dus vermoedde Léa dat ze zich nog in de stad bevond.
Haar portier ging open en ze werd door de chauffeur naar de ingang geleid met een paraplu boven haar hoofd. De jongen liep gewoon naast hun door de regen en terwijl hij de voordeur open deed zei hij: "Welkom in mijn huis Léa, ik ben Paris."

-------------------------------------------------------------
Laten we zeggen, nu kan het echt beginnen ;)

Nu zal ik ook wat regelmatiger publiceren (echt waar!) En het zal minstens 1 keer per week op vrijdagavond.
Zelf zou ik het heel fijn vinden moesten jullie een stem of een reactie geven.

Nog veel leesplezier!
-Lovely_dreamer✯