Paris

Toen Léa om de hoek verdwenen was begon Paris even te twijfelen over hoe hij verder moest. Hij zag best wel dat ze hem probeerde te helpen maar hij deed niet eens de moeite om iets tegen haar te zeggen. Zo was Paris eigenlijk niet, of... zo wou hij niet eindigen beter gezegd, als een gebroken persoon zonder respect. Hij ging dus op een bankje zitten om na te denken.
Het duurde ook niet lang voordat het begon te druppelen, en dat veranderde al snel in gietende regen. Toch bleef hij daar zitten met zijn kap op, verdiept in zijn gedachten.
Dan ringde opeens zijn gsm.

"Hallo?" Je kon aan zijn brommende stem horen dat hij niet bereikt wou worden, hij deed niet eens de moeite om zijn gewoonlijke slagzin te gebruiken.

"Ook een goeie namiddag, Paris. Wil je eens zo vriendelijk zijn je locatie te sturen aub..." Paris bleef stil. Hij wou helemaal niet naar huis.

"Ik moet je komen ophalen omdat jouw moeder weet dat je niet thuis bent, dus niet moeilijk doen oké?" Normaal was Idries een heel goed gezinde man, hij maakte altijd grappige opmerkingen enzo. Maar het was vandaag zeker ook niet zijn beste dag, hij klonk zakelijker en wat geïrriteerd, dus Paris deed gewoon wat hij zei en ging verder met nadenken terwijl hij wachtte.

Toen hij de zwarte Benz bemerkte ging hij alvast naar de straatkant. Idries wachtte tot hij was ingestapt, maar reed niet meteen door.

"Wat dacht je wel niet?" Hij keek Paris teleursteld aan. Hij wist namelijk van zijn moeder wat hij van plan was.
De kuisvrouw was langskomen omdat ze iets vergeten was. Ze ging dan ook even naar zijn kamer om te kijken hoe het met hem ging toen ze opeens de brief zag. Ze las het, ookal wist ze dat ze niet in zijn persoonlijke spullen mocht rondneuzen. Daarna aarzelde ze geen seconde om het te melden.

"Wat kan jou dat schelen. Kun je me niet gewoon naar huis brengen?" Paris was weer helemaal in zijn 'het kan me niet schelen modus' en was de dingen waarover hij op de brug nadacht al helemaal vergeten.

"Het feit dat je denkt dat je er helemaal alleen voor staat betekent nog niet dat het echt zo is. Je weet heel goed dat ik er altijd voor jouw wil zijn, net als Jean, maar we kunnen er gewoon niet altijd zijn. We hebben ook andere verantwoordelijkheid, weet je. Maar je duwt iedereen die nog iets goeds in je ziet helemaal weg wanneer je dat beseft... Hopelijk heb je iemand om het tegendeel te bewijzen aan jouw moeder. Een vriend van je eigen leeftijd dan wel, want ik en Jean tellen natuurlijk niet meer mee. Je bent deze keer echt over de lijn gegaan, daarom wilt ze jou naar Bel&Fort laten gaan." Idries kreeg het laatste bijna niet uit zijn mond, want hij wist heel goed wat dat betekende.

Paris kon zijn oren niet geloven, maar liet niet te veel van zijn emoties merken.
Hoe kon zijn moeder hem dat nou aandoen? Was Chantal als psycholoog hebben dan al niet genoeg? Niemand met een goed verstand stuurt zijn kind naar Bel&Fort. Het is een jongens instituut voor probleem jongeren en jongeren met een geestelijke ziekte. Jongens die daar terecht komen worden nooit meer gezien bij wijze van spreken. Bezoek is daar natuurlijk zo goed als verboden en na gedrild en gehersenspoeld te worden ben je jezelf niet meer. Velen beweren dat naar Bel&Fort gaan erger is dan de dood. Dus begon Paris toch wat te panikeren.

Het enige wat je kon horen in de auto was het irritante geluid van de zak waarop Paris zat. Idries had het daar gelegd zodat de leren zetels niet beschadigd konden worden door Paris' doorweekte kleren. Het was een van die ongemakkelijke stiltes want ze hadden bijde blijkbaar niets meer te zeggen. Paris deed dus de radio aan om wat afleiding te maken en beter na te kunnen denken door de muziek.

Het liedje 'Singing in the rain' speelde, wat niet echt hielp bij de situatie, daarna had de radio omroeper het over hoe slecht het weer was en dat je beter binnen kon blijven. Dat deed Paris aan Léa denken. En zijn ogen sprongen wijd open toen hij opeens wist wat hij kon doen.

"Keer terug! Nu!" Idries gaf geen reactie. "... alsjeblieft."

"Wat scheelt er toch met iedereen vandaag, altijd met mijn voeten spelen!" Hij keek hem aan met een mengeling van verwondering en ergernis voordat hij de auto heftig omkeerde. Paris wist wel dat het niet echt met hem te maken had, maar hij kon zich nu even niet met andermans problemen bezighouden.

--------------------------------------------------------
Hmmm, wat zou zijn plan nu kunnen zijn? En ocharme Léa, alleen in de regen met twee schattinge kittens.

Wel, ik weet wat jullie gaan zeggen: die is echt slecht met beloftes houden... En dat is op vlak van publiceren wel waar *sad*. Maar daar komt verandering in! Tot die tijd hoop ik dat jullie blijven verder lezen, want het wordt beter!

-Lovely_dreamer✯