Léa

Léa was te voet onderweg naar huis omdat haar moeder Émil en Louis naar hun Judotraining bracht. Normaal werd ze eerst thuis afgezet en gingen Valérie en haar broers verder. Maar omdat haar mams een snellere weg ging nemen om daarna naar een meeting te kunnen gaan, was ze wel verplicht om te voet te gaan. Ze baalde ervan, want er hingen donkere boven haar hoofd. Het was de week na de paasvakantie dus het weer begon wat beter te worden, maar er was juist op die vrijdag onweer voorspeld dus ze moest opschieten voor het ging beginnen regenen.

"Oh hemeltje toch!"

Léa keek in de richting vanwaar het geluid kwam. Het was mvr. Berger, een oud vrouwtje die een kleine bloemen- en tuinwinkel open hield. De wind had een van haar tuinkabouters laten vallen en de scherfjes lagen overal op de grond.

"Hebt u uzelf bezeerd mvr. Berger?"
Léa wist niet wat ze moest doen, want ze wou thuis raken voor het begon te regen maar ze kende haar al lang en kwam altijd bij haar om nieuwe bloemen te kopen, dus ze kon haar moeilijk alles alleen laten opruimen.

"Het komt wel goed hoor, het is maar een kleine snijwonde. Een plakker zal het wel doen. En als je nu alstublieft de tijd zou willen nemen om me te helpen al die scherven op te ruimen, zou je mij een groot pleziertje doen. Ik moet dan ook nog al mijn spullen binnen brengen voor het onweer begint."
Dat ook nog! Omdat ze bijna smeekte om Léa's hulp, besloot ze om nog snel even te helpen.

"Zeker! Ik zou alles voor u kunnen doen. Ik ga alvast een veegborstel halen, doet u maar al een verband rond uw vinger."
Léa had het natuurlijk nooit over haar hart kunnen krijgen om haar alleen te laten, ze was  altijd al vriendelijk voor haar geweest. Ze moest wel opschieten want de wolken werden met de minuut maar grijzer.

"Wat ben je toch een schat. Na het opruimen heb ik nog een cadeautje voor je. Ik had het je eerder willen geven, maar ik vergat het telkens maar weer. Het was alsof het er toen nog geen tijd voor was."
Ze verdween in de winkel voordat Léa kon vragen wat.

Ze vond wat mvr. Berger zei echt vreemd, nog raarder dan wat ze gewoonlijk zei. Vroeger dacht ze dan natuurlijk ook dat ze een soort heks was ofzo, want achter haar winkeltje had ze een plek met veel rare planten. Ze beweerde dat ze vol met vitamines zaten die er voor zorgde dat je bijna nooit ziek wordt. Maar niemand kocht ooit de drankjes die ze ervan maakte omdat iemand zei dat ze hallucinerende effecten hadden. Daarom stopte ze met het te verkopen om de slechte reclame weg te houden.

Na alles te hebben opgeruimd kwam mvr. Berger aan met een rood, metalen karretje waarin een doos zat.

"Kijk maar, ze zijn allebei voor jou, en alles wat ze nodig hebben voor wel een maand heb ik er al bij gestoken."
Mvr. Berger gebaarde Léa dat ze moest komen kijken. Dat deed ze ook en toen ze de doos lichtjes opende zag ze twee grijze kittens met witte poten. Ze waren echt super schattig en Léa wou altijd al een kat maar dat mocht niet omdat haar ouders niet wisten of Billie dat wel zou accepteren.

"Uhm, ik vind ze echt super, maar wat gaat mam er wel niet van denken? Ze vindt het nooit leuk als ik dingen doe zonder haar te verwittigen, zo raak ik nog in de problemen..."
Ze kon hen onmogelijk meenemen. Zelf al zou haar moeder het goed vinden, het gaat bij haar steeds om het principe. Het zou haar ook meer tijd kosten om thuis te raken en aangezien ze nog niet eens halverwege was zou het zeker op haar gaan regenen.

"Alsjeblieft Léa, ik heb ze van mijn dochter gekregen omdat mijn kleinzoon allergisch is aan dierenvacht. Maar ik heb mijn handen al vol aan mijn winkeltje. En wat als ik er niet meer ben? Bij jonge mensen leven is het beste voor hen. Vergeet ook niet dat het een cadeau is en die mag je niet zomaar afwijzen..."
Ze ging verder met haar emotionele manipulatie tot Léa eindelijk toestemde. Nadat ze mvr. Berger bedankte en gedag had gezegd, ging ze zo snel mogelijk verder met het karretje.

Het enige waar ze nu aan kon denken was hoe ze zo snel mogelijk naar huis kon gaan, maar ze was gedwongen de weg langs de brug te nemen omdat de snelste weg nogal hobbelig was, wat niet zo fijn zou zijn voor die kittens. Toen ze bijna langs de brug was gelopen stond ze abrupt stil. Ze meende iemand te hebben zien die aan de andere kant van de omheining stond. En nee hoor, haar ogen logen niet. Er stond een jongen van ongeveer haar leeftijd te kijken naar het water terwijl de golven geleidelijk aan wilder tegen de brug kletsten.

"Serieus? Wat moet ik nú doen?"
Ze richte zich tot de doos met de kittens ookal wist ze dat zij haar situatie toch niet zouden kunnen begrijpen.

----------------------------------------------------
Hey hey, als jullie dit al goed vinden zal ik morgen 2 hoofdstukken plaatsen.
Aarzel dus niet om iets in de comments te zetten of om te stemmen! ;)

Lovely_dreamer✯