Hallo beste lezer,

Onderweg naar huis kreeg ik op mijn fiets opeens inspiratie om aan een nieuw boek te beginnen. Ik hoop dat jullie het fijn zullen vinden, hier is alvast de inleiding:

Aah, Avignon, een zeer mooie stad in het zuiden van Frankrijk. Het drukke centrum vol toeristen en de historische gebouwen die zo hoog in de lucht rijken zijn zeer populair. Maar er is iets aan die brug dat toch wel speciaal is, ja dat zal wel zo zijn. Pont Saint-Bénézet of beter bekend als: le pont d'avignon. En hij zit vol met verhalen: onafgemaakte verhalen, historische verhalen, fabeltjes en niet te vergeten liefdesverhalen. Laten we dus gaan naar het kleine dorpje Antèse waar onze 2 'soon to be lovers' wonen.

Léa:
Hallo, ik ben Léa Poitier, wat jullie waarschijnlijk al weten. Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voorstellen maar ik zal mijn best doen: mijn verjaardag is op 22 juli, ik word dan eindelijk 16. Ik leef samen met mijn papa (Pièrre), stiefmama (Valérie) -die ik gewoon mam noem- en mijn halfbroers (Émil en Louis). We zijn zeer gehecht aan elkaar, we vertellen elkaar -meestal- alles en we zijn gewoon de gekste familie van het hele dorp. Sinds kort hebben ik en mijn broers een hond gekregen die Billie heet, hij brengt eerder rust dan activiteit. Ik zit op school in de stad zelf omdat mams daar werkt. Ze brengt mij en mijn broers dan altijd met de auto naar school. En soms, als het heel mooi weer is, wandel ik eerst het kwartiertje naar Émil & Louis' lagere school en neem dan de weg langs de brug want ookal is dat een vijftal minuten langer wandelen, het mooie zicht is het waard. Meer over mij zul je in het verhaal wel lezen zeker? Ik weet anders niet wat ik nog meer moet vertellen.

Paris:
Hallo, ik ben Paris De Lîle, je hoeft niet lang te zoeken naar de betekenis van mijn naam want het is simpel. Ik ben vernoemd naar de hoofdstad van Frankrijk omdat ik daar -per ongeluk natuurlijk- gemaakt ben. Mijn vader en moeder werken samen als een soort van ingenieurs voor grote bedrijven waardoor ze altijd druk bezig zijn op hun bureau. Ik heb geen broers of zussen -aangezien ze in de eerste plaats al geen kinderen wouden- dus ben ik meestal altijd alleen.
Ik volg sinds een paar jaar thuis les, het was dat of blijven zitten omdat school me niet meer zo veel interesseert enzo. Mijn ouders sturen me sindsdien ook nog naar een rare psycholoog die het meer over haar mislukte leven heeft dan over mij. En volgens haar zoek ik aandacht van mijn ouders door te doen alsof niets er nog toe doet. Maar aangezien ze er dan zoals altijd niets aan doen kan het me niet meer schelen...