Ten dzień był jednym z najlepszych w moim życiu. Po treningu, na którym poznałam trenera kadry A, Stefana Horngachera, bardzo miłego człowieka, zawsze posiadającego w zanadrzu kilka żartów idealnie pasujących do sytuacji, razem z Ewą, skoczkami i całym sztabem pojechaliśmy do jednej z najlepszych restauracji w Zakopanem. Na co? Oczywiście na zapowiedzianą uroczystość!

Wszyscy zachowywali się tajemniczo, a ja dalej nie rozumiałam, o co chodzi i dlaczego tak dużo osób związanych ze skokami mi towarzyszyło. Kiedy podano późny obiad, bardzo smaczny, typowy góralski posiłek, Kamil wstał i delikatnie stuknął nożem w kieliszek. Zapadła cisza.

- Zebraliśmy się tutaj – rozpoczął przemówienie, a ja zorientowałam się, że to nie może być żadna błaha sprawa, skoro szef podchodził do niej z taką powagą – aby docenić jedną z projektantek z naszej, mojej i Ewy, firmy, Kamilandu. Otóż ta młoda, bardzo uzdolniona kobieta, Alissa Nell – tu spojrzał na mnie – zaprojektowała ostatnio czapki w naszych narodowych barwach z naszywką w kształcie skoczka narciarskiego. Projekt od razu nam się spodobał i postanowiliśmy, że to nie może być byle jaka czapka. Dlatego Kamiland podpisał kontrakt z Polskim Związkiem Narciarskim na ten sezon i stwierdziliśmy, że będziemy je nosić przez cały ten Puchar Świata. 

Wybałuszyłam oczy ze zdumienia. Wokół mnie rozległy się brawa. Przebiegłam oczami po zebranych i zauważyłam, że nawet Horngacher, który na pewno nic nie zrozumiał z polskich słów Stocha, klaszcze rzewnie w dłonie. Musiał wiedzieć o tym wcześniej. Uśmiechnęłam się i wstałam, próbując zachować trochę kultury i szykując w głowie również jakieś przemówienie w ramach podziękowania, tym bardziej nie mając pojęcia, skąd Stochowie wytrzasnęli ten projekt. Przecież rysowałam go w swoim zeszycie i stwierdziłam, że wyszło głupio, więc nikomu go nie pokazywałam. Jak ten projekt mógł ujrzeć światło dziennie?

- Ale to nie wszystko! - zawołał Kamil, przekrzykując żwawą brawurę. - Chciałbym też poinformować Alissę, że dostanie premię w ramach tego sukcesu. Tak piękny projekt zasługuje na jak największy rozgłos i wynagrodzenie. - Mężczyzna posłał mi boskie spojrzenie i uśmiech. Ten człowiek to był chodzący ideał. I zresztą nadal jest. Ewa to szczęściara. - A teraz niech zabierze głos sama Alissa, bo widzę, że ma na to ochotę. 

- Tak... - mruknęłam i odchrząknęłam. - Dziękuję za to ogromne wyróżnienie, to naprawdę dla mnie coś niesamowitego. Zdecydowanie pierwszy raz odnoszę tak wielki sukces. Wow – zaśmiałam się nieco nerwowo, dalej zastanawiając się, skąd projekt znalazł się w rękach szefostwa. - Naprawdę niezmiernie mi miło i... Nie wyobrażacie sobie, jak bardzo się cieszę, mimo że zapewne tego po mnie nie widać – oznajmiłam, kiedy uświadomiłam sobie, co znaczą słowa Stocha.

Premia oznaczała dodatkowe pieniądze na wyprowadzkę. A czapki noszone przez skoczków? Promocja Kamilandu, co dla mnie również było ważne. W końcu to mój drugi dom. Niemniej jednak musiałam dowiedzieć się, skąd o nich wiadomo.

- Dziękuję bardzo wam wszystkim, mimo że z większością poznałam się dopiero dzisiaj – zaśmiałam się, a zebrani zawtórowali mi. Ujrzałam kątem oka, jak Kuba tłumaczy Horngacherowi moje słowa. - Po prostu dziękuję – powiedziałam wzruszona już trochę ciszej.

- Zatem wznieśmy toast! - ryknął Kamil na całą restaurację, a reszta wstała i wzięła kieliszki napełnione szampanem w dłonie. - Za dobrą współpracę!

- Za dobrą współpracę! - odpowiedzieli skoczkowie i sztab.

A teraz siedziałam w aucie Kuby na siedzeniu pasażera z opartą głową na fotelu. On obok mnie jako kierowca. Podczas uroczystości wypił kieliszek szampana, ale i tak się uparł, że mnie odwiezie. Nie bałam się. Ufałam mu.

Staliśmy przed moim domem i nie chcieliśmy się rozstać. Czułam na sobie błagający wzrok przyjaciela. Prosił mnie, abym skoczyła po swoje najpotrzebniejsze rzeczy i pojechała do niego. I nie pojawiła się w rodzinnym mieszkaniu już nigdy. Jednak ja wciąż się na to nie godziłam. Zapadła cisza, którą ja przerwałam.

- Wciąż zastanawiam się, skąd Ewa i Kamil wiedzieli o tej cholernej czapce, skoro na pewno nie mogli jej zobaczyć – powiedziałam. - Ten projekt znajdował się w moim zeszycie, gdzie zwykle coś sobie tam rysowałam. - To było moją pasją. - I to tak z nudów. Nawet nie zamierzałam tego nikomu pokazywać. Powstało to tak od siebie, kiedy pewnego dnia zgubiłeś czapkę i wieczorem wyszedł taki rysunek, z którego mogłoby być nakrycie głowy specjalnie dla ciebie. Ale stwierdziłam, że to głupie i zostawiłam. Więc dlaczego?

Znów milczenie. Irytujące. Zamknęłam oczy, myśląc o całej tej sytuacji. Kiedy je otworzyłam, nie mogąc znieść ciszy, odwróciłam głowę w stronę Kuby, na którego kolanach coś leżało, a on to delikatnie gładził. Przyjrzałam się przedmiotowi uważniej. Rozpoznałam w nim mój zeszyt. Zszokowana natychmiastowo wyrwałam kajet przyjacielowi i przydusiłam go do piersi, patrząc na Kubę z otwartymi ze zdziwienia ustami. Ten ze smutkiem wymalowanym na twarzy wpatrywał się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się moja własność.

- Skąd go masz? - krzyknęłam z pretensją w głosie. Jak mógł go zabrać? Tam skrywały się moje rysunki, ale zarazem wiele tajemnic. 

Kubie zadrżała dolna warga i ukrył twarz w dłoniach. Automatycznie coś ukłuło mnie w sercu. Spojrzałam na zeszyt, który wciąż tuliłam i rzuciłam go na deskę rozdzielczą. W tym momencie był nieważny. Człowiek liczył się bardziej od jakiegoś przedmiotu. Przesunęłam się na fotelu bliżej Kuby i objęłam tak, że swoją głowę oparłam o jego. Poczułam zapach męskiego szamponu.

- Przepraszam, Kuba – wyszeptałam. 

Po chwili poczułam, jak on też mnie obejmuje. Mój najlepszy przyjaciel.

Mimowolnie zerknęłam na zeszyt. Przedmiot, w którym rysowałam wszystko to, na co miałam wenę i kiedy byłam rozemocjonowana. Od pełnych bólu obrazków do szczęśliwych. Od natury po człowieka. Po człowieka, który był dla mnie najważniejszy. Którego właśnie przytulałam. 

- To nie ty powinnaś przepraszać – odezwał się Kuba, rysując kciukiem na moich plecach jakieś szlaczki. - Przecież to ja go wziąłem.

- Ale po co? - dociekałam, będąc całkowicie spokojną. Słyszałam miarowe bicie serca chłopaka. Coś cudownego. Kochałam mieć go tak blisko siebie.

- Pamiętasz po jednym z... - Głos mu się zawiesił. Ścisnęłam mu dłoń, dając znać, że wiem, o co chodzi. O ojca. - Kiedy uciekłaś i dzwoniłaś do mnie, żebym przyjechał. Powiedziałem, żebyś wzięła najpotrzebniejsze rzeczy. Podjechałem tu po ciebie, a ty stałaś na zimnie i drżałaś, nawet nie wiem, czy z zimna, czy ze strachu. Wsiadłaś z rozpiętym plecakiem, w którym miałaś ten właśnie zeszyt i ołówek. To właśnie wychwyciłem szczególnie. Najważniejsze rzeczy i zeszyt w jednym? Zastanowiło mnie to, więc kiedy poszłaś u mnie wziąć prysznic, zabrałem go. I zostawiłem u siebie, gdy chciałaś jechać do domu. Wtedy go przejrzałem. Nie wiedziałem, że masz aż taki talent. - Poczułam, jak się uśmiecha. Mnie też kąciki ust podeszły do góry. - Szczególnie mnie narysowałaś przepięknie – przyznał, a ja zaśmiałam się, odrywając się od niego i ściskając dłonie chłopaka. Patrzeliśmy sobie w oczy. Ja w jego brązowe, on w moje niebieskie. - Najpiękniejsze jakie w życiu widziałem – wyszeptał. - Lepsze od Picasso czy da Vinci – dodał, a ja znów się roześmiałam.

- Dowcipniś – powiedziałam.

- Taka jest prawda – odrzekł i starł łzę lecącą po moim policzku ze wzruszenia spowodowanego jego słowami.

- Nie wiem, jakbym sobie bez ciebie poradziła – wyznałam. - Jesteś najlepszym, co mogło mnie spotkać w tym gównianym życiu.

- Nie mów tak – szepnął Wolny i oparł swoje czoło o moje.

Cisza.

Ukochana cisza.

Z ukochaną osobą. 

- Zbliża się dwudziesta druga – przerwał milczenie Jakub. - Lepiej już idź, bo jeszcze coś ci zrobi. A tego sobie nie wybaczę.

- Nie musisz się o mnie tak martwić – odpowiedziałam.

- Wiem, ale... - zawahał się. - Ale inaczej nie mogę.

- Dobrze – szepnęłam i znowu ścisnęłam chłopaka za dłoń. - Do zobaczenia.

- Trzymaj się, słonko – odpowiedział i wykonał ten sam gest co ja przed chwilą.

Zabrawszy swoje rzeczy, wysiadłam z auta i pomachałam przyjacielowi na pożegnanie, kiedy odjeżdżał. Następnie spojrzałam w okna domu. Ciemno. Czyżby rodzice poszli już spać?Niemożliwe. Westchnęłam i weszłam po schodach ku drzwiom. Przekręciłam klucz i weszłam do domu. Kiedy zamknęłam wrota i odwróciłam się, aby zapalić światło, dostałam cios w policzek. 

Zwaliło mnie z nóg. Dosłownie. Uderzyłam głową o ścianę. Zasyczałam z bólu. Uniosłam rękę, żeby pomasować pulsujące miejsce, ale nie zdążyłam tego zrobić.

Kopnięcie w brzuch.

Zawyłam i zwinęłam się w kłębek. Po moim policzku spłynęła łza. Jedna, samotna łza. Taka jak ja w tym momencie.

Znów mnie kopnął. 

Kopał bez końca.

A ja nie potrafiłam wydać z siebie żadnego głosu.

Już nawet nie krzyczałam.

- Pieprzona suko – usłyszałam ojca. - Gdzie znowu byłaś, dziwko? Pewnie się puszczałaś. Żeby chociaż z tego jakaś kasa była. Z kim tym razem? Znalazłaś sobie takiego, który by cię chciał? - Zaprzestał wymierzania ciosów. Jednak zaraz poczułam ostre szarpnięcie za włosy. Zacisnęłam mocno zęby. - Jesteś moja, słyszysz? - Splunął mi w twarz. - Tak cię zeszkaradzę, że już nikt nawet cię palcem nie dotknie. Chociażby do zwykłego pieprzenia się. 

Znów uderzył mnie w policzek, ale ja już nic nie czułam. Ból sparaliżował mnie do szpiku kości. Nie mogłam się poruszyć.

- Teraz idziesz ze mną – warknął.

Zaczęłam się rzucać, bo wiedziałam, co to znaczy. Ojciec złapał mnie za ręce i zaciągnął do swojej sypialni. Podniósł mnie wyrywającą się i rzucił na łóżko.

Potem stało się to.

Znowu.

Jeszcze gorsze niż poprzednie.

Leżałam naga na tym napiętnowanym łóżku, patrząc się tępo w ścianę i oddychając głęboko, a zarazem dławiąc się łzami.

Ojciec gdzieś poszedł.

Wstałam, mimo że każdą część ciała przeszywał ból. Zachowując resztki sił, podniosłam z podłogi swoje porwane ubranie. Ubrałam się w nie, nie chcąc patrzeć na świeże siniaki i blizny. Wyszłam z pokoju i wpadłam na matkę. Spojrzała się na mnie obojętnym wzrokiem. Jedyne, co w tym momencie zrobiła, to podanie mi torebki, która została na korytarzu po tym, jak ojciec mnie wywlókł.

Wzięłam torebkę i ruszyłam schodami na górę, do swojego pokoju. Tam, zamknąwszy drzwi, osunęłam się na podłogę. Wpatrując się w okno, za którym widniały góry, wiedziałam, że to koniec.

Musiałam uciec. Nie dam rady więcej wytrzymać.

Sięgnęłam po torbę i wyjęłam z niej telefon. Wybrałam numer do Kuby. Odebrał niemal od razu.

- Co się dzieje, moja Picasso? - spytał. - Zbliża się północ, kochana.

- Przyjedź po mnie – wyszeptałam zduszonym głosem.

Cisza.

- Zaraz będę – padła odpowiedź i chłopak rozłączył się. 

Jeden z najlepszych dni w moim życiu? Nie chwali się dnia przed zachodem słońca. 

__________
Dzisiaj troszkę krótszy rozdział od poprzedniego i zrobiło się grubo... Co myślicie? Jak dalej to wszystko się ułoży? Ja podpowiem Wam, że meh, troszkę na Stephanka trzeba będzie poczekać. Przepraszam. Ale dajcie znać, jak się podoba!

Ala