Με μια καρδια πιο ελαφρια απο το πουπουλο του ιερου ζυγου
Με μια φωνη μεθυστικη
Καμωνεσαι πως ταχα εισαι ατελης ελλιπης υπαρξη.
Στο πεπερατο σου. οπως συχνα τονιζεις αποψε θα χαθω πριν στο μαυρο μου καθρεφτη να γερασω.
Ω ναι ολα τα ιδια μενουν πριν το σημαδι του χρονου πεσει ανελεητα πανω τους.
Αλλη μια μερα αφησε ανεξιτηλο μα κρυφο το αγγιγμα της στη σαρκα στο μυαλο και τις αισθησεις μου.
Εκτος απο εσενα μικρη φτερωτη υπαρξη.
Εσυ φορας των αστρων στεμα στα λυτα απλωμενα στους ωμους σου μαλλια.
Αγνη κιας φοβασαι τη καταδικη.
Τονιζεις την ατελεια σου σε βαθμο να χανεις το τελειο της ουσιας σου.
Εσυ απο το χρονο εισαι ανεπηρρεαστη.
Δεν εισαι η Σαπφω η καποια σειρηνα που ξεμεινε σε καποιο στενο η ευρυ δρομο του 21 ου αιωνα.
Εισαι απλα μια υπαρξη
Απειρως πεπερατη
Ελαφρια τελεια.
Που ποιητες δεν υμνησαν
Μοναχα ενας νεος που αδυνατει να ξερει τι του ξημερωνει σε εξυμνει οπως σου αξιζει.
Προσωπικη του μουσα
Οι επαινοι ειναι λιγοι.