Τα όνειρα στεγνώνουν στην μπουγάδα
Πλύθηκαν χρόνια
Στης Στυγός τα νερά
Τώρα πια κανείς δεν θυμάται την ύπαρξη τους
Μπαλάντες νεκρών εραστών
Για κάτι που χάθηκε πριν το γευτούν
Ηχούν σε επανάληψη
Από όπου μπορούν να ηχήσουν
Πνίγονται όλα σε ένα ποτήρι
Γιατί στεναχωριεσαι που μαραινεσαι;
Όσα μένουν ανείπωτα
Ξέρεις ποιον καταλήγουν να πληγώνουν
Δες ωστόσο τις πληγές σου
Αναλογήσου για τον αντίκτυπο στο σύνολο
Για τον αντίκτυπο σε εσένα
Κοίτα πως γίνεσαι ο Μινώταυρος στον ίδιο σου τον λαβύρινθο
Μετράς τα δάκρυα στο σχηματισμό τους
Μετράς ανάσες στην μέση του λαβυρίνθου
Ξέρεις καλά πως θα παραδοθεις
Το αλισβερίσι θανάτου θα λάβει τέλος
Περιμένοντας κάποιον Ιάσωνα να κόψει βίαια το νήμα της ζωής σου
Κουβαλώντας τρόπαιο
Το σκότος των τελευταίων σου στιγμών
Σε μια αίθουσα που αποθεώνει τον ήρωα γεμάτη χαμόγελα λουλούδια υλική ευδαιμονία
Γιατί δεν συμφέρει συνήθως να ασχολείται κανείς με ένα κτήνος νεκρό.