Πεθαίνουν οι σκιές
Εκεί που ελπίδες αναγεννούνται
Σε θαλάμους νοσοκομείου
Σε πολύχρωμα μυαλά μελλοθανάτων
Σε πέταλα λουλουδιών που δεν σκόρπισαν του Αγίου Βαλεντίνου
Βροχή σιδερένια χτυπάει τα κεραμίδια
Σαν βήματα δεσμοφύλακα πριν την εκτέλεση του κατάδικου
Μαυροντυμενες γυναίκες χτυπάνε την πόρτα μοιράζοντας φυλλάδια
Λουλούδια ανθίζουν σε σκονισμένα ερείπια επίγειου παραδείσου
Κάτω από το λευκό φως του μαρμάρινου ηλίου
Άσπρες καρδιές
Σε σαρκική αδιαφανη βιτρίνα
Αφού τραγούδησαν το κύκνειο άσμα
Με το παλμό τους
Σταμάτησαν
Μάτια ψυχρά κοιτάνε το κενό
Με τη ψυχή να πετάει ελεύθερη μέσα από την ίριδα
Τίποτα δεν θα τους αναστήσει
Οι αναμνήσεις μονάχα
Θα τους κρατήσουν
Μια γεύση από ουίσκι σε χείλη που πάντοτε στεγνώνουν
Λέξεις εγκλωβίζονται
Άυπνοι υποψήφιοι εραστές σχηματίζουν ουρά στο χωλ αναμονής
Στο νεοκλασσικό της οδού ονείρων