Βράδι γεμάτο κενό
Το αίμα μου γίνεται ενθύμιο που ξεχνιέται
Καθώς χύνεται
Άλλη μια φορά
Μικρός σεισμός ο παλμός που συνεχώς αυξάνεται
Βλέπω την ρωγμή στο είναι σου
Στα καθησυχαστικα σου λόγια
Στο χαμόγελο που μοιάζει περισσότερο με μουδιασμενο μειδίαμα κάτω από το φωτισμό ενός φεγγαριού που δεν γέμισε
Ενός αναπτήρα που χάνει αέριο
Συγνώμη για απόψε

Κουβάλησα καιρό την κόλαση όπου πήγαινα σε δύο κουβέντες
Στα μέρη που γύρισα
Στα βράδια που το ξημέρωμα φαινόταν θολό άχρωμο
Όταν ο θάνατος γινόταν παλιοφιλος
Ψιθυρίζοντας μου ιστορίες
Ανοίγοντας διάπλατα την ζεστή αγκαλιά του
Τα αστέρια λάμπουν διαφορετικά όταν σε βλέπω
Ο ουρανός γίνεται μπλε
Κι εγώ ξεχνάω το πόσο γρήγορα φθειρομαι
Ελπίζοντας
Ονειρεύομαι στιγμές
Μένοντας στο τωρινό ανεκπλήρωτο.