Σε ειδα
Μεσα στη σκοτοδινη
Παροδικα μεσ των ματιων την περιρεουσα οδυνη
Που εκρυβαν το βλεμμα μου στο απλανες

Ησουν ακομα αστρολουσμενη
Με δακρυα στα ματια
Με ενα κομπο στο λαιμο
Αορατο μα παλι υπαρκτο

Ναυαγησαν δυο πλοια μεσ τις γνωστες  ξερες
Που βαφτισα σπιτι
Καποιο δειλινο
Κρατω ακομα τη σκονη απο το κομητη
Ενθυμιο μιας αλλης εποχης

Ειμαστε μαλλον δυο λοφοι απο χαλκο γιατι το αυτοανοσο μας νοσησε
Η νοσησε το ιδιο
Και απλα μεσα στη σκουρια φθειρομαστε
Οδευοντας στη ληθη
Δεν ξερω τι να ειναι πιο καλο να ελπισω να συμβαινει
Καθως τα χειλη μου ολοενα σφραγιζει η σιωπη