Βήματα νωχελικα κάτω από το φως
Στο τέλος της βάρδιας
Σε άλλο προορισμό οδηγούν
Από αυτόν που έπρεπε να πάνε
Μια στιγμή
Μια στιγμή είναι αρκετή για το τέλος
Έχει κίνηση απόψε
Στη γέφυρα
Πάνω από το στραγγισμενο ποτάμι
Με τις όχθες του γεμάτες τσιμέντο
Εδώ δεν στεριώνει ζωή χωρίς φθορά
Πως να μείνει κάτι ολόκληρο
Ο ουρανός γεμάτος αστέρια
Φοβάμαι μην κάνω ευχή
Και τα αστέρια ξηλωθούν από το μαύρο του Κόσμου βελούδο
Κάψουν την γη έκπτωτα
Κάψουν την τελευταία αιτία ζωής
Το τελευταίο θνητό ήλιο ενός προσωπικού ηλιακού συστήματος
Μακαριζω το οχταλεπτο
Βλέποντας ζωντανό ότι έχει γίνει σκόνη πριν καιρό
Για λίγα δευτερόλεπτα θέας στο άπειρο
Η παράσταση είναι υπέροχη

Είμαι μόνος
Όπως τόσα βράδια
Βράδια αργά περιμένοντας ξημερώματα
Σε κατάσταση μέθης
Η σε κατάσταση αϋπνίας με επώδυνη νηφαλιότητα υπεραναλυσης
Βράδια που έπαψες να ψάχνεις η να ενδιαφέρεσαι
Για το αν ζω η απλά αναπνέω η γιατί
Αν κάποτε γυρεύεις κάποιον δίπλα σου
Ελπίζω να μπορεί να το ανταποδώσει
Πονάει η απόρριψη
Πονάει γιατί κάτι που κράτησες για αθάνατο σε έχει θνητό
Κάποιες φορές σε έχει ως τίποτα
Γίνεσαι όνομα ανεπιθύμητο
Γίνεσαι μια φευγαλέα σκιά σε ένα μυαλό που σε εξόρισε
Στην γη της λήθης

Με αγάπη στέλνω ότι απέμεινε από το τι ένιωσα για σένα
Ξημερώματα Θεσσαλονίκη
Σε ένα απαλό νοτιά
Στην θάλασσα που σε ηρεμεί
Περισσότερο από το να σε τρομάζει
Με την απεραντοσύνη της

Τα φιλιά μου στο χάος
Και σε εσένα αν τα θες ακόμα και αν δεν τα ζήτησες καιρό τώρα
Άλεξ