Βράδυ χωρίς αστέρια
Ένα μπουκάλι κρασί εξαντλήθηκε
Μεθώ τους δαίμονες μου
Σε μια αγκαλιά απόσταση
Τα λουλούδια μαραίνονται σε ξένα χώματα
Το νερό βασανίζει
Η απόσταση μεγαλώνει το βράδυ
Κάθε όνειρο
Αντανάκλαση ζωής που εγκαταλείπεται
Ξεχνιέται το επόμενο πρωι
Ηλιοβασίλεμα
Περίμενα καιρό γι'αυτό που εξαφανίστηκε
Για το φως
Για την ζωή
Αλκυονίδες μέρες
Χάνονται σαν ευχές
Σταμάτησα να μετράω πεφταστέρια
Τα πάντα γυρίζουν
Τα πάντα έχουν την γοητεία τους
Τα πάντα σκοτώνουν χωρίς να ξέρεις πότε η αν αναστηθεις
Ζεις την πτώση σαν μεγάλη βδομάδα σε επανάληψη.
Δύο αναστάσεις το χρόνο
Δύο κηδείες σε άδειο κενοτάφιο
Η καρδιά ακόμα παλλόμενη
Μέσα στην ίδια βιτρίνα της
Περιμένει