Βραδι κενό
Από ζωή,από συναίσθημα
Πνίγεται στην ομίχλη απροετοίμαστο
Άγονη γη
Καμμένες ελπίδες
Ακίνητες στο ίδιο σημείο
Κοντά στην είσοδο
Ναυαγισμενα όνειρα μαζί με ότι μπόρεσε ή πρόλαβε να πραγματοποιηθεί κάτω από το ίδιο μπλέ βαθύ ηλιοβασίλεμα με το λευκό μαρμάρινο ήλιο
Τριανταφυλλιές με προτεταμένα αγκάθια  σε αλλιωτικο ρομάντζο που σε ισοπεδώνει πριν ευοδωθεί αν ευοδωθεί
Αρώματα μεθυστικά που πνίγουν με αυτά που θεωρήθηκαν ξεχασμένα αλλά δεν σταμάτησαν να μένουν κρυμμένα από την λήθη
Καλωσορίζουν τους ξένους
Αυτούς που κατάφεραν να εγκλωβιστούν
Αυτό το βράδυ
Κάθε βράδυ
Στην προσωπική κόλαση πραγματικότητας
Ταξιδεύοντας σκεφτοντας τη λύση
Μην γυρεύεις σωτηρία σε αυτό το τόπο
Ο κάθε μικρόκοσμος με διαφορετική κλειδαριά έχει το τρόπο του να σε στραγγίζει από τα πάντα ενώ σε φυλακίζει σε κλουβί ορατό η αόρατο
Χαρούμενο η θλιμμένο
Όταν πια ανοίξει η πόρτα δεν θα θελήσεις να βγεις
Ίσως ζητήσεις να κλείσει η πόρτα
Τα κλειδιά της φυλακής σου στην ζωή σου που εγκαταλείπει την σάρκα
Μπορείς να πεις ότι θες στο χρόνο που απομένει
Μέσα σε φλας μπακ εικόνων σε τίτλους τέλους χωρίς στολίδια
Χωρίς λήψη κοντινή, μακρινή
Μέχρι να σταματήσεις να κινείσαι
Αφεσου στην ίδια την φθορά σου
Ως τελευταία σωτηρία.