VERLEDEN

De mac & cheese met gehaktballen die walmend uit de oven kwam, smaakte Juan goed. Zijn eigen moeder sloofde zich nooit uit in de keuken, het leek wel alsof elke minuut die ze daar moest doorbrengen er een te veel was en ergens vermoedde hij dat de keuken zijn vaders domein was geweest en ze er daardoor zo veel mogelijk uit de buurt bleef.

'Zo, hebben jullie al een meisje meegevraagd naar het Jubileumbal?'

Emilio's moeder haalde hem uit zijn gedachten voor ze konden afdwalen naar zijn vader. Al was dit niet een veel prettiger onderwerp. Hij voelde zijn wangen gloeien terwijl hij in zijn eten prikte. Hoe was het mogelijk dat ze daar uitgerekend vandaag naar vroeg? Het moest iets als moederlijke intuïtie zijn en hoewel hem dat normaal gesproken gevleid zou hebben, wenste hij nu dat ze het onderwerp nooit had aangesneden.

Hij keek schichtig naar zijn vriend, die verrast zijn wenkbrauwen optrok toen hun blikken elkaar kruisten.

'Wat zie jij opeens rood.' Emilio schoot in de lach. 'Is dat een ja? Holy shit, je hebt echt iemand gevraagd!' Hij sperde zijn ogen open.

Juan wenste dat hij ter plekke in de grond kon verdwijnen. Hij had gehoopt dat Emilio er nooit achter zou komen.

'Wie??'

Juan haalde zijn schouders op. Hij probeerde een zelfverzekerde grijns op te zetten, maar faalde daar keihard in. 'Je ziet het wel op de dag zelf,' antwoordde hij uiteindelijk.

'Ja doei.' Emilio stak zijn middelvinger op en negeerde de boze blik van zijn moeder. 'Kom op man. Wie is het?'

Toen Juan nog altijd zweeg, begon hij te lachen. 'Shit hé. Ben je verliefd ofzo?'

Het pesterige ondertoontje ergerde hem nu al. 'Nee man. Gewoon een meisje,' bromde hij.

'Van school? Of heeft je broer een chick voor je geregeld? Moet ie ook voor mij doen. Die wijven zijn veel heter dan die bij ons op school, man.' Hij grijnsde uitdagend naar zijn moeder, die hem opnieuw een waarschuwende blik zond.

Juan vond dat wel als een veilige uitweg klinken. 'Ja. Mateo regelt een lekkere chick. Ik zie die avond wel wie.'

Aan Emilio's blik zag hij dat zijn vriend er geen zak van geloofde, maar dat deed er niet zo veel toe. Nu June hem had afgewezen, kon hij inderdaad wel een vriendin van Mateo meenemen. Oud-leerlingen waren ook uitgenodigd voor het bal, dus hij twijfelde er niet aan dat zijn broer ook zou gaan, al was het alleen maar om de boel op stelten te zetten. De enige meisjes met wie Juan ooit had gezoend, waren ook op een van zijn broers feesten geweest. Hij zag niet in waarom hij niet met een van die meisjes zou gaan, die kon hij ook makkelijker ditchen zonder iemand ermee te kwetsen. Voor het geval June nog op haar besluit terugkomt.

Hij wist dat hij daar niet op moest hopen, maar toch kon hij het niet laten.

Tot een uur of negen bleef Juan bij de familie Sanchez hangen. Ze speelden FIFA op de playstation totdat Emilio's vader thuiskwam van zijn werk en sport wilde kijken terwijl hij de maaltijd van eerder op de avond in de magnetron opwarmde. Pas toen Juan weer onderweg was naar huis, dacht hij weer aan June en aan het feit dat het wel heel opvallend was dat Emilio niets meer over zijn date had gevraagd. Uiteindelijk haalde hij er zijn schouders maar over op. Misschien had zijn vriend hem toch geloofd.

Thuis brandde in ieder geval licht. Hij stak de sleutel in de deur en deed hem open. Een wietlucht dreef hem tegemoet en hij zette zodra hij de deur gesloten had meteen een raam open.

'Hé broertje,' grijnsde Mateo. Hij lag onderuitgezakt op de bank, met zijn voeten op tafel. Hij nam een trek van zijn joint. 'Waar was jij heen?'

'Bij Emilio,' antwoordde hij kortaf. Hij deed nog een raam open omdat het hier zo onderhand blauw zag.

'Aah. Ik zag Michelle gisteren nog. Ze mag dan wel in de vijftig zijn, maar ik wil haar best een keertje doen.'

Juan ging daar wijselijk niet op in, liep naar de keuken en schonk een glas sap in. Daarna zakte hij naast zijn broer neer en wierp een blik op de tv-serie. Het was zo te zien een of andere politieserie.

'Hier.' Mateo hield hem een tweede joint voor.

'Nee bedankt,' mompelde hij.

Mateo duwde zijn knie tegen die van Juan. 'Niet zo janken jij. Kom op. Even wat bro time.'

'Mam schopt je het huis uit als ze thuiskomt en die wiet ruikt.'

Mateo snoof. 'Dacht het niet. Ik dok de helft van de huur. Als ik wegga moet ze in een hoerenkast gaan wonen. Niet dat ze dat erg zal vinden.'

Juan keek zijn broer van opzij aan. Betaalde hij echt hun huur? Waarvan dan? De pizzeria waarvoor hij koerier was betaalde vast geen al te best salaris.

'Wat? Wist je dat niet?' Hij schoot in de lach. 'Grow up, jochie. Al het geld dat ze opzijzet is voor onze lieve zus, zodat die kan studeren. Denk maar niet dat jij daar ooit een cent van te zien krijgt hoor. Als jij straks je diploma hebt, smeert ze je ook een baan aan en dan mag je al je poen inleveren. Ik snap wel dat die pa van ons d'r vandoor is gegaan.'

Juan pakte de joint aan toen Mateo die weer voor zijn gezicht hield en liet zich zuchtend naar achteren in de bank zakken. Ma zou toch wel flippen, of hij er nu zelf een opstak of niet. Zijn broer was chiller als ie zijn zin kreeg en hij had geen zin in meer gedoe.

Een lange tijd staarde Juan naar het plafond. Met een zwaar gevoel in zijn borst dacht hij aan June. Aan haar lieve glimlach, haar zachte, melodieuze stem die hij al zo vaak gehoord had maar vandaag pas voor het eerst rechtstreeks tegen hem.

'Ik heb een meisje meegevraagd naar het Jubileumbal,' vertelde hij zijn broer zonder zijn hoofd opzij te draaien. Hij nam een nieuwe trek. 'Ze is echt heel knap. En lief. Maar ze wilde niet.' Hij slaakte een zucht en volgde met zijn ogen hoe een spinnetje het plafond doorkruiste. 'Door jou, weet je. Omdat jij mijn broer bent. En ik vind haar echt leuk.'

Naast hem hoorde hij Mateo grinniken. 'Ze wil liever met mij? Sorry broertje. Ik kan er ook niks aan doen dat ik een chick magnet ben.'

'Ze vindt je een eikel. Zegt dat je meisjes dumpt op prom night.'

Door het kraken van de versleten leren bank hoorde hij dat zijn broer zijn schouders ophaalde. 'Alleen als ze lelijk zijn.'

'Ze is mooi.' Hij glimlachte een beetje dromerig. Daarna werd zijn gezicht weer somber. 'Maar ze wil me niet.'

Plots voelde hij priemende vingers in zijn kin. Ruw draaide Mateo zijn gezicht opzij. 'Stop met dat gezanik. Ik schaam me dood voor je. Wil je haar? Zorg dan dat je haar krijgt. Heb ik je dan niks geleerd in al die jaren? Als je iets wil, moet je het pakken. Niemand gaat het je geven.' Hij liet Juans gezicht weer los, maar bleef hem met een brandende blik aankijken. 'Ik meen het, Juan Carlos. Als je haar wilt neuken, moet je het doen.' Hij grijnsde. 'En aangezien we dezelfde genen delen, wil ze dat heus wel. Sommige dametjes hebben gewoon ietsje meer volharding nodig. Maar uiteindelijk willen ze het heus.'

Mateo gaf hem een knipoog, haalde een flesje bier uit de koelkast en zette er ook voor Juan neer. Met een hoofd vol verwarring pakte hij het aan en nam een slok, Mateo's woorden overwegend. Hij wilde meer van June dan haar gewoon een keer neuken. Maar kon zijn broer nog steeds gelijk hebben?

Dat zijn moeder waarschijnlijk nog woester zou worden als ze haar minderjarige zoon ook nog met alcohol aantrof, deed hem niet veel. Dan kreeg hij tenminste nog een beetje aandacht van haar, dacht hij wrang.