VERLEDEN

Zijn voetstappen galmden door het lege huis. Er was niemand thuis. Met een zucht zakte Juan op de bank neer en legde zijn voeten op tafel. Hij knipte de tv aan en zapte langs de kanalen, maar niets kon zijn aandacht vasthouden. Hij voelde zich rotter over Junes afwijzing dan hij gedacht had. Hij dacht weer aan wat ze over zijn broer had gezegd. Dat hij meisjes wel vroeg, maar vervolgens niet kwam opdagen? Juan had hem daar nooit wat over horen zeggen en op school ging er zo veel onzin over zijn broer rond dat hij er al lang geen aandacht meer aan besteedde. Al moest hij toegeven dat hij dit Mateo inderdaad wel zag doen.

Maar niet bij iemand als June. Misschien bij haar aandachtzoekende vriendin Jordy of de onzekere Shawna, maar June... Iedereen zou in zijn handen mogen knijpen om met iemand als haar naar het Jubileumbal te gaan. Zelfs zijn broer. June was wel de laatste op school die voor zo'n prank gebruikt zou worden.

Een tijdlang zapte hij van kanaal naar kanaal terwijl het in zijn hoofd maar bleef malen. Moest hij nu iemand anders vragen? Hij had helemaal geen zin om met iemand anders te gaan, maar alleen gaan, dat zou ook een afgang zijn. Misschien kon hij die avond gewoon bij haar langsgaan, bewijzen dat hij het gemeend had. Een sprankje hoop kwam op bij de gedachte dat ze misschien wel íédereen afwees omdat ze te bang was gekwetst te worden. Misschien was het niets persoonlijks.

Kleine kans, Juan. Ze had het over jóúw broer.

Hij negeerde het stemmetje in zijn hoofd. Misschien kon hij op de een of andere manier achterhalen of ze een date had. Zo niet – dan kon hij het alsnog proberen. Maar als ze hem dan weer afwees, had ie helemaal niemand om te gaan. Dan kon hij beter iemand achter de hand hebben, iemand die hij op het laatste moment kon ditchen.

Juan schrok van zijn eigen gedachte. Hij twijfelde er niet aan dat hij dat echt had gedaan als June hem niet op dat gedrag gewezen had. Man, hij overwoog het zelfs nú nog. Een beetje beschaamd richtte hij zich weer op de televisie, zich afvragend of June hem beter had ingeschat dan hij zelf had gedaan.

Tot etenstijd bleef Juice voor de buis hangen terwijl hij naar wat afleveringen van American Hot Rod keek. Toen zijn maag begon te knorren liep hij naar de keuken om te zien wat ze nog in huis hadden. Even overwoog hij om zelf te gaan koken, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij een maaltijd had klaargemaakt zonder dat er iemand kwam opdagen. Voordat Luna ging studeren was zij er in elk geval altijd nog geweest, maar Mateo kwam en ging naar believen en zijn moeder deed niet veel anders. Met een zucht ging hij aan tafel zitten. Door het raam heen kon hij de overburen zien, die wel met elkaar aan tafel zaten. Hij kon zich niet eens meer herinneren wanneer ze met zijn vieren hadden gegeten. Meestal moest hij zelf wat maken en hoewel hij dat geen ramp vond, waren er momenten waarop hij het zich wel aantrok en de rest van de wereld benijdde, waar ouders hun kinderen wel na school opwachtten en vroegen hoe hun dag was geweest.

Na een uur gaf hij het wachten op. Zijn moeder en broer hadden besloten ergens anders te eten. Hij trok zijn telefoon uit zijn broekzak en stuurde een berichtje naar zijn beste vriend.

- Pizza?

Het duurde slechts een seconde voordat het toestel in zijn handen trilde.

- Ma heeft gekookt. Kom ook.

Juan glimlachte een beetje triest. Hij vond het fijn dat hij altijd zo warm onthaald werd bij de familie Sanchez, maar het riep tegenstrijdige gevoelens op. Daar werd hij altijd geconfronteerd met hetgeen wat hij zelf zo miste.

Hij trok zijn jas aan, stak de huissleutel in zijn zak en trok de deur achter zich dicht. Emilio woonde slechts twee straten verderop en Juan kon er zelfs met zijn ogen dicht de weg naartoe vinden. Al vanaf de kleuterklas waren ze vrienden geweest en in de jaren die volgden was dat nooit veranderd.

Vijf minuten later drukte hij op de bel. Iemand morrelde aan het slot en een ogenblik later zwaaide de deur open.

'Juan!' juichte de kleine Noa. De zesjarige sloeg haar armen om zijn benen en hij legde vertederd een hand op haar hoofd. 'Hé kleine.' Als vanzelf bogen zijn lippen in een glimlach.

Daarna wendde hij zich naar Michelle, Emilio's moeder. Ze begroette hem met een kus op zijn wang en streek even door zijn haar. 'Hé jongen. Wat gezellig dat je mee-eet.'

Ze glimlachte vriendelijk naar hem, maar in haar ogen zag hij de blik die ze altijd had als hij rond deze tijd aankwam. Ze had met hem te doen en wederom werd het hem onder de neus gewreven dat het niet normaal was dat een vijftienjarige jongen als hij geen eigen gezin had om mee aan tafel te zitten. En ondanks de vele jaren dat hij hier over de vloer kwam, voelde hij zich nog steeds een indringer in het gezin. Een uit het nest gevallen kuiken dat zich tevergeefs bij een andere familie probeerde aan te sluiten.