Ik klim,
ik klim op de steile rotsen.
Ik klim tot mijn handen bloeden mijn knieën knikken,
en de pijn me smeekt om te stoppen.
En zelfs dan ga ik door.
Maar af en toe kijk ik op,
en fantaseer ik.
Over de top van de berg
Over een uitzicht waar zelfs de wolken de lucht niet kunnen breken.

Ik fantaseer.
Over de zon die mij verwarmt en de wind die mij weer afkoelt.
En de maan die me zelfs in de donkerste nachten verlicht.
En ik hoef niet te denken aan de zorgen van beneden,
Alleen aan de stilte van daarboven.

Een stilte die er altijd is.
Een stilte zo sterk dat die nooit gebroken wordt door geschreeuw of gehuil.
Zo luid dat mijn oren beginnen te bloeden.
Zo verdovend dat ik  zou willen springen naar de rotsen om de warmte te ontsnappen.
Maar dat lukt niet,
want de diepte is gevuld met een leegte zo verstikkend dat ik begin te bidden dat een leger van duizend haaien mij komt verslinden.
Maar dat kan niet.
Het enige wat je kan doen is blijven zwemmen op zoek naar een rots om je omhoog te trekken.

En daarom droom ik.
omdat de waarheid me te veel zou schaden.