Ik hou het vast.

Met beide handen

Ik klem het tegen mij aan.

Maar ik kan het niet stoppen.

Het glijd weg,

als water tussen mijn vingers.

Het verdwijnt.

Subtiel verlaat het het feest,

De liefde tussen het dansend koppel,

De vete tussen beste vrienden

De lach om die ene grap waar jij altijd op de grond van lag.

Het verdwijnt,

En komt nooit meer terug

Het laat ons alleen met vage schrammen die nu onkruid huizen.

En landen,

waar naar we nog nooit geweest zijn,

maar die we ooit zullen bereiken

En het lacht ons na,

in kleine souvenirs geborgen in het heden.

En ook al is het slechts het begin van morgen,

Ik kan nog steeds niets vergeten van die zon van gisteren