Het is grijs, de witte muren, de marmeren vloer, de storm buiten het raam, mijn masker, en hij.

De man met duizend gezicht streelt door mijn haar, alsof ik een pop ben, gemaakt om bespeeld te worden en om alles te kunnen zijn wat hij wilt.

Ik haat het

en dat mag hij niet zien.

Maar bij iedere strook, bij iedere aanraking voel ik hoe het maskers steeds verder en verder barst.

Ik kijk naar de storm buiten het raam en droom.

Ik droom dat het raam open breekt.

Ik droom dat hij de kamer transformeerd in een draaikolk van chaos en dat het mij meesleurt naarbuiten.

Te samen met de man van duizend blikken.

En als we vallen zou mijn masker breken, en als mijn masker breekt zou ik krijsen schoppen en steken tot de eerste kleuren terug beginnen te keren in de vorm van rode druppels.

En ik Ken geen genade want die kende jij ook niet. En ik ken geen vrede want jij hebt dat nooit gewild.

Dus lach ik harder en harder wanneer de grond dichter en dichter komt. Want ik kan eindelijk de gretige armen zien die rijzen vanuit de grond om jou op te eisen.

Dus probeer maar te vliegen met jou vleugels van vuur, dus probeer maar te vechten met jou tanden zo scherp.

Want als je ook maar denkt aan verzet dan zal ik mijn tranen die ik zo lang heb opgespaart smeden tot mijn wapens, want ik heb er genoeg om duizend zwaren te creëren.

En ik zou ze allemaal gebruien.

Ik zal iedere kop afschscharte, totdat het laatste gezicht verdwenen is, totdat de zon mijn bloed bedekt gezicht terug wil omarmen

Dat is wat ik droom, en dat is wat het zal blijven, want jouw touwen zijn te dik om door te snijden, en het glas is te sterk om in scherven te breken.

Dus zucht Ik maar wanneer Ik duktape op de barsten plaats.