Had je me vorig jaar gezegd, dat alles wat ik bezit in één koffer kon, dan had ik je eens goed uitgelachen. Dit had ik vorig jaar niet kunnen bedenken. Toen ging alles nog goed. Pap had me net een gitaar cadeau gedaan voor m'n zestiende verjaardag. Echt geweldig vond ik dat.

Pap had eindelijk zijn kinderdroom in vervulling zien gaan. Hij had zijn saaie job bij de bank, waar hij al meer dan twintig jaar werkte, ingeruild voor een job als muziekproducer. Hij was echt opgebloeid en veel gezelliger. Op zaterdagen ging ik hem vaak bezoeken op zijn werk en dan namen we wat demo's op. Pap zei dat ik een groot talent kon worden, daar zou hij wel voor zorgen.

Twee maanden later viel één van zijn opdrachten weg, en dat nieuwe project werd dan toch niet aan hem toegezegd. Het muziekhuis waarvoor hij werkte had zijn opdracht aan een ander gegeven. Pap zei wel dat alles goed kwam. Maar dat deed het niet. Hij verloor nog een opdracht en toen nog een. Hij kwam alsmaar later en later thuis. Ik hoorde mam en pap vaak ruzie maken 's avonds als hij weer eens zo laat de deur binnen strompelde. Dan zette ik mijn hoofdtelefoon op en speelde luide muziek. Maar mam kon luid roepen, dus helpen deed het niet echt. Eén ochtend toen ik beneden kwam, trof ik een grote ravage. De hele inhoud van de servieskast lag in scherven verspreid over de vloer. Ik wist gewoon dat het mam was geweest.

Pap sliep zijn roes uit op de zetel en mam was al de deur uit gegaan. Ze trok er zich duidelijk niet veel van aan. Dus ruimde ik alles maar op.

Mam zag ik bijna niet meer. Ze vertrok 's morgens heel vroeg. En als ik 's avonds van school terugkwam was ze er nagenoeg nooit. Ik kookte voor pap en mijzelf, deed de boodschappen en zorgde voor de was.

Ik denk wel dat ze nog thuis kwam slapen of toch nog in het begin. Maar daarna ook niet meer, want hun bed bleef onbeslapen. Helaas geraakte pap al een tijdje niet verder dan de zetel.

Toen kwam de dag dat er een aangetekende brief in de bus zat. Een brief van mams advocaat. Ze eiste de scheiding en haar helft van de waarde van het huis. Ik probeerde er met pap over te praten, maar de nuchtere momenten die hij had waren schaars. Dan vertelde hij hoe trots hij wel niet was om mij als dochter te hebben. Dan werd hij aanhankelijk en wou hij me de hele tijd knuffelen alsof ik terug een klein kind was. Ik was ondertussen al oud en wijs genoeg om zijn verhalen over hoe muzikaal ik wel niet was, te kunnen klasseren onder 'overdreven aanprijzen van je kinds talenten'. Ik had nu wel begrepen dat hij zelf die passie nooit had weten te realiseren, en dat hij het nu via mij probeerde. Maar ach, het waren de weinige heldere momenten die hij had. Nee, op zo'n momenten kon ik hem echt die papieren niet onder zijn neus duwen.

Dus deed ik wat ik moest doen. Ik zocht een advocaat voor pap, een notaris om ons huis te verkopen en ik ging op zoek naar een nieuwe plek voor pap en mij om te gaan wonen. Die eerste twee bleken nog redelijk gemakkelijk. Ze waren zelfs bereid een huisbezoek te doen zodat pap alles, half dronken, kon ondertekenen. Die nieuwe plek, dat ging moeilijker. Het huis was snel verkocht, maar met de opbrengst van een half huis, koop je echt geen nieuw. Eigenlijk was het zelfs niet de opbrengst van een half huis, want pap bleek ook nog schulden te hebben. Hij had al die tijd verzwegen ooit  te hebben geïnvesteerd in één of andere muziekband die redelijk snel gesplit was. En daar droeg hij nu tien jaar later nog steeds de financiële gevolgen van.

Om nog maar te zwijgen over de alimentatie voor mam. Omdat pap zoveel jaren een goed loon had gehad bij de bank, moest hij mam maandelijks best veel afstaan. Nadat ik een paar avonden na elkaar over de cijfers gebogen aan tafel zat, kwam ik tot de conclusie dat we zelfs die halve opbrengst van het huis helemaal kwijt waren.

Gelukkig bleek de notaris een meelevend persoon en wees hij me in de richting van het OCMW. Een vriendelijke dame stelde voor ons een systeem van schuldbeheer op en zette pap en mij op de lijst voor een sociale woning.

Omdat het snel moest gaan, hadden we niet veel keuze. De mooie wijk waar we tot nu toe altijd gewoond hadden, was geen optie meer, dat had ik niet anders verwacht. Maar toen bleek dat we zelfs niet meer in de stad konden wonen moest ik wel even slikken.

Ondanks alles, deed de vrouw echt wel haar best. Ik zou ze bedankt moeten hebben, maar daar voelde ik me op dat moment niet echt toe in staat.

Ze vond voor ons een huisje. Niet groot, maar groot genoeg voor ons twee. Ergens vond ik het niet erg dat het wel dertig kilometer verder was. Ik zou van school moeten veranderen. Maar sinds we geen geld meer hadden, en ik niet meer zo vaak mee ging shoppen met m'n vriendinnen, merkte ik dat ze me ook steeds meer links lieten liggen. Door heel dat gedoe en georganiseer had ik bovendien een paar weken school gemist. En het kon me ook niet veel meer schelen. De laatste weken op school zat ik vaak alleen 's middags omdat ik m'n boterhammen meestal al om tien uur op had als ik die ochtend weer niets kon vinden om te ontbijten.

Na de examens, en na de puntenuitreiking bleek bovendien dat ik m'n jaar opnieuw zou moeten doen. En als dat moest, dan nog liever op een ander school waar ik niemand kende en opnieuw kon beginnen.

De verhuis was er sneller dan ik had verwacht. Het OCMW had voor ons een verhuiswagen geregeld, al was er niet veel dat verhuisd moest worden. Helaas had mam een paar weken eerder haar deel laten ophalen. En dat deel bleek te bestaan uit het gehele eetkamermeubilair, de nieuwe sofa's die nog maar één jaar oud waren, de tuinset en zowat de gehele boekenkast. Ook de auto hoorde volgens de regeling tot haar deel, maar wat ik niet kon begrijpen was waarom ze ook mijn elektrische fiets als haar deel beschouwde. Daar ging mijn enige vorm van mobiliteit, mijn ontsnappingsmiddel voor wanneer pap weer uitgeteld in de zetel was gezakt, zomaar ingeladen en weggevoerd.

Ergens voelt het raar, maar toch ben ik opgelucht. Verhuizen blijkt niet zo erg als ik me had ingebeeld. het zijn nu pap en ik. Ik ben er zeker van dat het ons gaat lukken.

Van het huisje was best wat te maken. Wat bloemetjes in de voortuin. De muren binnen schilderen... Hadden we daar maar geld voor.