Clip "Zondag" van Rob de Nijs voor de sfeer:

https://youtu.be/QDhO5Lm00NU

* opgedragen aan @Keira-007: Dank je wel voor de mooie cover*

* Zeven jaar later*

"Nog even", denk ik bij mezelf. En dan sta ik op.

Half slaapdronken, zoek ik naar het lichaam naast me in bed. Ik voel met mijn arm maar vind niet wat ik zoek. Naast mij is het bed koud. En ik ben plots klaarwakker. Ik ga rechtop zitten en knip het nachtlampje aan. Ze is er niet!

In paniek sla ik de lakens van me af en loop ik de woonkamer in. Op het keukeneiland staat een verse pot thee. Het kopje ernaast is gebruikt, maar wel leeg.

"Joke?" zeg ik zacht. Waar zit ze toch? Ze heeft de laatste tijd wel meer last van slapeloosheid. Maar tot nu toe bleef ze dan in bed en las ze een boek.

Dan zie ik dat de deur naar de traphal op een kier staat, en ik haast me er naartoe. Ik zie al allerlei rampscenario's voor me. Misschien is ze van de trap naar beneden gevallen. Of misschien is ze naar buiten gegaan zonder een sleutel mee te nemen. Ik probeer de gedachte te onderdrukken dat ze me verlaten heeft. Dat blijft, ondanks alles, mijn grootste angst. Dat ik dan weer helemaal alleen zou zijn.

In de hal gekomen, zie ik dat het zolderluik open is en de zoldertrap helemaal uitgetrokken is.

"Joke, ben je daar?" roep ik naar boven.

"Tom, je bent wakker?" klinkt het van ver. "Kom eens naar boven. Deze doos is wat te zwaar."

Ik haast me de zoldertrap op. En daar tref ik Joke in kleermakerszit aan, omringd door half uitgeladen dozen.

"Wat ben je in godsnaam aan het doen?" vraag ik bezorgd.

"Ik zoek de kerstboom." antwoord ze, alsof het de dood normaalste zaak van de wereld is.

Zuchtend ga ik naast haar zitten. Het is zelfs nog geen Sinterklaas geweest. "En dat moet nu?"

"Binnen een paar weken kan ik het niet meer. En ik wil trouwens dat ie er staat als pap straks komt."

Ik leg mijn handen op haar buik. "Zoiets kan je toch gewoon aan mij vragen? Ik wil niet dat je de zoldertrap op gaat. Wie weet val je. En ik wil jullie niet kwijt."

Ze rolt haar ogen "Ik ben zwanger. Niet gehandicapt hoor." bijt ze me toe.

"Sorry. Dat weet ik wel." Mompel ik.

"Dus, wat moet er dan allemaal naar beneden?"

"Deze vijf." zegt ze, terwijl ze wat dozen aanwijst. "En de boom."

Ongerust kijk ik toe hoe ze achterwaarts de zoldertrap weer afdaalt. En na een paar keer over en weer heb ik alle dozen die ze nodig heeft in de woonkamer geplaatst.

Ik durf helemaal niet voor te stellen dat ik het wel allemaal zal doen, en dat ze maar in de zetel moet toekijken. Dus hou ik geduldig de ladder vast terwijl zij de piek op de kerstboom plaatst.

De ballen, de slingers en de lichtjes doen we samen. We lachen als ze twee mini kerstmannetjes met het lusje aan mijn oren hangt. En nadat ik haar met een zilveren slinger versierd heb, trek ik haar dicht tegen me aan en plant ik een kus op haar voorhoofd. Ze is mijn alles. Ze is mijn leven. Zonder haar zou ik in een zwart gat zijn beland. Zonder haar zou ik zijn weggevlucht en was ik nooit meer teruggekomen. Ik doe alles voor haar.

- - - - -

Ik geef haar een zachte tik op haar hand als ze met haar vinger in één van de potjes met de nog warme pudding op het aanrecht gaat. Ze steekt haar tong uit en kijkt me onschuldig aan.

"Ik maak er morgen wel weer nieuwe." zeg ik haar. Het is al weken haar craving. Vanillepudding met veel hagelslag, het liefste nog wat warm. Maar nu zal ze toch nog even moeten wachten.

Als de bel gaat, springt ze recht en haast ze zich naar beneden. Ik haal de alcoholvrije cider uit de koelkast en giet alvast drie glaasjes vol.

"Haai David" begroet ik Jokes vader als hij bovenkomt.

Terwijl Joke zijn jas gaat weghangen, wijst hij naar de kerstboom achter zich. "Da's vroeg" lacht hij.

Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. "Tja, als ze iets wil ...".

Hij knikt begrijpend. Maar dan zegt hij spottend "In goede en kwade dagen he." Terwijl hij me een schouderklopje geeft.

Ik knik. Maar eigenlijk is het niet waar. Er zijn geen kwade dagen. Iets minder goede momenten zo nu en dan. Maar die vallen in het niets.

Als Joke terug is heffen we samen ons glas. "Op je promotie pap!" zegt ze. En ik herhaal haar woorden.

David heeft een enorme evolutie doorgemaakt de afgelopen jaren. Die ene terugval van zes jaar geleden buiten beschouwing gelaten, is hij nu al zeven jaar en drie maanden nuchter. Vijf jaar geleden werd hij ploegbaas. En sinds vorige week mag hij zich productielijn manager noemen. Nog maar twee jaar, en dan zijn al zijn schulden afbetaald.

Hij zegt dat hij het aan mij te danken heeft. Maar daar is niets van waar. Hij heeft het allemaal zelf gedaan. Het enige aandeel dat ik heb in dit alles, is dat ik geweigerd heb hem alcohol te schenken op de momenten die het moeilijkst waren. Liters koffie heeft hij bij mij gedronken. Uren heb ik naar zijn verhalen geluisterd. Maar dat is gewoon mijn job als barman.

Ik haal de schaal uit de oven terwijl Joke en haar vader de tafel dekken. Het zijn gegrilde wintergroenten, zoete aardappel en spek.

Ze houdt van alles wat ik maak, zegt ze. Behalve lasagne. Dat heb ik na die ene keer dan ook nooit meer gemaakt. Ik zag de angst in haar ogen en ze werd lijkbleek. Ze heeft me er nooit over willen vertellen, en ik heb er dan ook niet meer achter gevraagd. Ooit zal ze dat wel doen als ze dat nodig vindt.

Ze was er ook tegen dat we de lasagne weg zouden gooien. Dus uiteindelijk hebben we er met de "too good to go"-app nog anderen gelukkig mee gemaakt. Zo is ze.

- - - - -

Die avond kruip ik dicht tegen haar aan in bed. "Ik zie je graag" fluister ik in haar oor.

"Ik jou ook" antwoord ze zacht.

Ik voel hoe haar buik beweegt onder mijn hand. "Ik vind Vera nog altijd niet goed passen bij een baby." zeg ik luidop.

"Jawel het moet." ze neemt mijn hand en geeft me trage kusjes op de palm.

Als zij het zo wil, dan zal het zo zijn.

- - - - -