Woensdag 1 september

Nadat ik pap 's morgens van de shuttle ophaal en nog met hem samen ontbijt vertrek ik snel terug voor mijn eerste schooldag.

Vroeger was ik altijd enthousiast op 1 september. Want een nieuw schooljaar betekende ook mijn verjaardag. Nee, ik heb niet de pech om op 1 september jarig te zijn. Mijn verjaardag is volgende week.

De eerste van het schooljaar zijn om te verjaren, betekent dat er nog geen maat gezet is. In de lagere school ging die maatstaf over het cadeautje dat je uitdeelde op je verjaardag. Alles kon nog en er moest nog niemand overtroffen worden. Ik was nog maar het begin van de zogenaamde 'wedstrijd' tussen ouders. En bovendien moesten mijn ouders niets creatiefs verzinnen omdat alle voordehandliggende cadeautjes dat jaar al gepasseerd waren. Mijn moeder is nooit echt creatief geweest.

In het middelbaar gaat het over het feestje dat je geeft en hoeveel klasgenoten je uitnodigt. Je kan niet gaan bowlen als dat al een keer geweest was. En het is ook not done om maar vijf klasgenoten uit te nodigen als bij de vorige verjaardag iedereen een uitnodiging had gekregen.

Aan het begin van het schooljaar kan en mag nog alles.

En dat feit is nu in mijn voordeel. Niemand me kent en dus weet niemand dat mijn verjaardag al zo snel is. Het blijft mijn geheim. Niemand hoeft het te weten, en dan hoef ik geen schrik te hebben niet te voldoen aan het verwachtingspatroon.

Metdeze gedachte kijk ik de speelplaats rond. Ik voel me een buitenstaander hier. Ik zie studenten elkaar begroeten, lachen en knuffelen. Iedereen hoort wel bij een vriendengroepje en ik hoor nergens. Maarhet is ok. Ik hoef nergens echt bij horen.

Als de bel gaat, volg ik de stroom richting de turnzaal. Het is er een mega drukte. De deuren staan open en leerlingen staan op elkaar gedrukt in de zaal, maar helaas is die veel te klein. Dus moet ik zoals velen buiten blijven.

Ik zie niets, en ik hoor amper wat er vooraan gezegd wordt. Ik vermoed dat de directeur ons toespreekt. Maar er wordt zo veel gepraat rondom mij dat ik maar af en toe een woord kan opvangen. "Nieuwe jaar ... speelplaats ... controle ...". Ik weet niet wat dat zou moeten betekenen en eigenlijk kan het mij ook niet veel schelen. Ik laat het wel op me afkomen zoals het komt. Het heeft geen zin om aan de toekomst te denken want veel toekomst is er toch niet voor mij.

Alle leerlingen beginnen te applaudisseren en al snel zie ik iedereen andere richtingen uitgaan. Ik vang een gesprek op over het volgen van je klasleerklacht en ik ben blij dat ik dat toch al weet. Ik zie hem quasi meteen passeren met een horde leerlingen achter hem aan, dus ik sluit maar aan en volg de kudde.

De voormiddag is vrij saai. Meneer Verhaeren vraagt me gelukkig niet om mezelf voor te stellen voor de hele klas. We krijgen een hele hoop uitleg over de planning van het nieuwe jaar, een lessenrooster, nog eens een aanmaning om in te schrijven voor naschoolse activiteiten – wat ik niet van plan ben, want ik wil na school gewoon direct naar huis zodat ik pap elke dag toch even kan zien – en nog eens richtlijnen over de kledingvoorschriften. Dat was dus die 'controle' waar de directeur het over had.

Gelukkig is het woensdag en ik ben blij als het middag is en die eerste schooldag gedaan is.

Ik besluit om eerst nog langs het computerlokaal te passeren want ik heb nog een bundel papieren gekregen en moet me inloggen in het smartschool systeem en nog wat dingen registreren.

Voor ouders is er een aparte login om dingen op te volgen. Ik ben het al zo gewend om alles zelf te regelen, dat ik ook dit gewoon zelf doe. Ik registreer mijn eigen emailadres voor de nieuwsbrief en geef mezelf toestemming om tijdens de middagpauze de school te mogen verlaten.

Als ik het computerlokaal verlaat, is de school al leeg. Ik wandel de poort uit en zie tot mijn verbazing Felix aan de overkant van de straat staan. Hij heeft me al duidelijk gespot want hij zwaait uitbundig naar mij.

Als ik bij hem kom staat hij te glunderen. Ik ben ondertussen al wel gewend aan de drie kussen op mijn wang, dus zijn actie verrast me niet meer.

"Hoi Felix. Wat doe jij hier?" vraag ik hem lachend.

"Ik dacht dat we misschien samen een broodje konden gaan eten? Om de start van je nieuwe schooljaar te vieren? Maar ik had je telefoonnummer niet. Dus ik dacht, ik kom je gewoon ophalen."

Ik voel me gevleid. Ik wil best wel graag samen met Felix een broodje gaan eten.

Hij leidt me naar rechts en ik voel hoe hij zijn arm op mijn rug houdt en me zo de richting waarin we moeten wandelen toont.

We komen bij een broodjeszaak en nemen plaats aan een vrij tafeltje achteraan. Als ik de prijslijst zie, weet ik dat ik dit niet regelmatig mag doen. Ik hoop dat Felix me niet te vaak zal meevragen want ik heb wederom vrees dat ons budget dat nooit zal halen. Ik besluit dus een eenvoudig broodje kaas te bestellen en wimpel Felix zijn opmerking af met "Ik hou gewoon van eenvoud".

"Je kwam zo laat buiten. Ik had al schrik dat ik je gemist had." Ik voel mijn palmen zweten. O jee, is dit het moment waarop ik over mezelf zal moeten praten?

"Ik moest nog wat administratie in orde brengen. Dus ik ben nog even gebleven." Zo'n vaag mogelijk antwoord geven Joke, zeg ik tegen mijzelf.

"En is alles dan geregeld?" vraagt Felix verder.

"Ja, alles ok nu," glimlach ik terug.

Gelukkig begint Felix over zijn dag te vertellen. Dat hij bijvoorbeeld speciaal vandaag heeft gekozen om van thuis uit te werken zodat hij met mij kon lunchen. Felix is zo lief. Hij lijkt altijd met mij rekening te houden, geeft me aandacht. En dat voelt gewoon heel erg fijn momenteel.

"Hier," zegt Felix terwijl hij me zijn telefoon geeft. Ik kijk hem vragend aan. "Zet je telefoonnummer er maar in. Dan overval ik je volgende keer niet zo."

Terwijl ik zijn telefoon aanneem kijk ik hem aan en voel ik me blozen. Ik weet dat ik zenuwachtig ben, maar ik had niet gedacht dat dit zo duidelijk was.

Felix geeft me een kneepje in mijn hand en dat voelt heel geruststellend. Ik weet dat hij me op mijn gemak wil stellen en ook dat is weer heel attent van hem.

Hij staat recht en zegt dat hij gaat betalen. Enerzijds wil ik hem tegenhouden en zeggen dat hij dat echt niet hoeft te doen. Maar aan de andere kant zou het financieel wel heel wat dingen gemakkelijker maken.

Als we terug buiten staan wandelt hij nog met mij mee naar de bushalte. En dan verontschuldigt hij zich dat hij terug aan het werk moet.

Ik voel me wat overdonderd door dit onverwachte bezoekje. Ik ben blij dat het afgelopen is, maar ik ben niet blij dat Felix weg is.

Eigenlijk heb ik geen enkele reden om me zenuwachtig te voelen bij Felix. Ik wil liever niet over mijzelf praten, maar hij heeft me nog nooit dingen laten zeggen die ik niet wil. Hij heeft me nog nooit uitgehoord of details gevraagd. Hij is gewoon heel lief en heeft me elke keer op mijn gemak gesteld.

Als ik op de bus naar huis zit, krijg ik een smsje van Felix.

               Felix: Ik vond het heel leuk met jou. Mag ik volgende week woensdag weer met je lunchen?

Ik voel dat mijn gezicht rood wordt, maar gelukkig zit er niet veel volk op de bus die het kan opmerken. Ik zou er niet mee inzitten om elke week samen met hem tijd door te brengen.

               Joke: Het was inderdaad leuk. En ja, dat mag zeker nog eens 😊

Ik besluit een emoji toe te voegen. Dat maakt het iets luchtiger denk ik? Ondanks mijn, tot nu toe, beperkte ervaring met jongens weet ik maar al te goed dat Felix met me aan het flirten is. En ookal is hij al wat ouder, hij is gewoon heel lief. Dus er is toch niets verkeerd om af te wachten en te zien naar waar het leidt? Behalve de drie beleefde kussen op mijn wang, en dat hij mijn hand al een paar keer heeft vastgenomen, heeft hij nog geen concrete avances gemaakt en lijkt me alle tijd te willen geven. Alsof hij echt wacht tot ik de volgende stap neem. Die wil ik gerust nemen, maar nu nog niet. Ik wil niets overhaast doen. Ik wil het nemen zoals het komt en gewoon van dag tot dag zien waar ik aan toe ben.

- - - - -

Ik neem de rest van de namiddag tijd om naar de winkel te gaan, wat thuis op te ruimen en alvast het avondeten voor te bereiden. Ik wacht s' avonds pap weer op aan het cafe als hij van het werk komt. Even hebben we een discussie over naar cafe gaan. Maar omdat ik het eten al bijna klaar heb, geeft hij toch toe om met me mee naar huis te gaan.

- - - - -

Vrijdag 3 september

De rest van de week verloopt heel gewoon. Ik heb ondertussen met veel van mijn klasgenoten kennis gemaakt. Ik sluit elke middag aan bij hetzelfde kliekje. Niet dat ik ze vrienden zou noemen. Maar het voelt fijn om geaccepteerd te worden.

Ik krijg regelmatig tijdens de dag smsjes van Felix. En natuurlijk weet hij al snel dat ik nu op vrijdag en zaterdag vast zal helpen in het cafe. Hij heeft me al een paar keer getext dat hij heel enthousiast is om me daar terug te zien.

En als ik op vrijdagavond pap uitzwaai als hij op de shuttle stapt, wandel ik met bonzend hart het cafe binnen.

- - - - -