- - - - -

Ik kan echt niet begrijpen hoe pap zo onverantwoord kan zijn. Dit is de tweede keer dat hij dit doet. Hij denkt gewoon niet na. Hij blijft maar de ene pint na de andere drinken.

Ik ben ook heel teleurgesteld in Tom. Ik dacht dat we een goede verstandhouding hadden. Dat hij er mee voor ging zorgen dat het niet meer ging gebeuren. Hoe kon ik ooit gedacht hebben dat er iets goed in hem schuilde? Hij praat niet tegen mij. Hij staart me alleen maar aan. Hij vernedert me. Hij denkt niet na. Hij heeft echt geen respect voor mij.

Ik heb me door hem laten doen.

Als het eropaan komt, heb ik me laten doen. Ik heb niet gezegd en gewoon het geld gegeven. Ik heb mijn zwakte getoond.

Pap is mijn zwakte.

Ik mag me niet laten wegzinken. Ik moet sterker zijn. Voor pap. Voor mezelf.

Geld maakt niet gelukkig. Maar zonder geld gaan we er ook niet komen. Ik moet vechten om gelukkig te zijn. En zal vechten tegen Tom. Ik zal hem laten zien dat ik het meen. En dat hij niet nog een keer moet proberen ons zoveel te laten betalen. Want volgende keer zal ik niet meer gewoon geld boven halen. Volgende keer zal ik hem eens goed laten voelen dat ik het niet zomaar pik.

Pap gaat nu door een moeilijke periode. En hij heeft mijn steun nodig. En als Tom werkelijk zijn vriend is, zoals pap overlaatst liet uitschijnen, dan moet hij zich daar ook naar gedragen.

Waarom kan Tom niet gewoon even vriendelijk zijn als Felix? Gewoon lachen en met mij praten. Ik voel me anders als ik met Felix ben. Hij doet me vergeten hoe moeilijk mijn leven momenteel is. Hij praat met me alsof er niets raars is aan mij. Alsof ik een gewoon doodnormaal meisje ben, met ouders die geld verdienen, met een gelukkig leven.

Ik wil gewoon gelukkig zijn.

En Felix maakt me minder verdrietig.

En ookal heb ik hem nu nog maar drie keer met hem gepraat, als ik bij Felix ben voel ik me even zorgeloos.

Ik denk aan de veranderingen van volgende week. Pap die vanaf maandagavond zal gaan werken. En ik vanaf woensdag school. Die veranderingen zullen ons goed doen. Wat routine in ons leven zal ons hopelijk onze problemen kunnen doen vergeten. Hopelijk kan pap zijn draai wat vinden op het werk en kan hij het drinken daardoor wat stoppen? Ik hoop het echt. Want op deze manier zal ik tegen half oktober niets gespaard hebben om de schoolboeken mee af te betalen.

Mijn hoofd blijft maar malen. De klok naast mijn bed zegt me ondertussen dat het al 3:18 is. En ik heb nog geen oog dicht kunnen doen. Het scherm van mijn gsm licht op en ik hoor een biep van een bericht dat binnenkomt.

               Tom: sorry

Wat wil hij nu? Denkt hij nu dat ik hem ga vergeven? Dat hij maar gewoon sorry kan zeggen en dat het dan opgelost is?

               Joke: je gaat nu toch niet denken dat

Ik begin te typen. Maar al snel wis ik mijn zin. Als ik nu terug antwoord, dan weet hij dat ik nog wakker ben. Dan weet hij dat ik niet kan slapen. Dan toon ik mijn zwakte. Ik moet doen alsof het me allemaal niet kan schelen en dat ik gewoon slaap.

Ik stuur niets terug. Ik ga me niet laten kennen. Hij moet maar wachten. Misschien morgenochtend. Of misschien pas morgenmiddag. Ik zie nog wel.

- - - - -

Zondag 29 augustus

8:39 en ik hoor pap zijn kamerdeur opengaan en even later de badkamerdeur ook. Ik moet toch iets geslapen hebben, maar veel zal het niet geweest zijn.

Als ik pap de trap naar beneden hoor afgaan, sta ik ook op. In de badkamer kijk ik naar mijn gezicht en naar de wallen onder mijn ogen. Ik verfris me aan de kraan, helaas nog altijd koud water.

Ik doe mijn kleren aan en ga naar beneden, waar ik naast pap in de keuken ga zitten en net zoals hij een kom frosted flakes met melk begin te eten.

Vroeger dronk ik quasi nooit koffie. Maar sinds we naar hier zijn verhuisd, lijkt ik het elke dag nodig te hebben. En zeker op een ochtend zoals deze, kan ik die cafeïne fix wel gebruiken.

We blijven de hele zondag binnen. We zeggen niet veel. Pap deed wel een poging om erover te praten. Maar ik heb hem afgewimpeld. Het enige wat ik heb gezegd is dat hij volgende keer wat beter moest tellen. En daarmee moet hij het maar doen.

's Avonds als ik naar bed ga, zie ik vier ongelezen berichten op mijn gsm. Die is de hele dag op mijn nachtkastje blijven liggen. Ik weet dat ik dat deed omdat ik zo niet herinnert zou worden aan Tom zijn bericht van de vorige nacht.

Natuurlijk zijn alle vier de berichten van Tom.

               9:22 Tom: Het spijt me dat ik David zoveel heb laten drinken. Het zal niet meer gebeuren.

               11:16 Tom: Ik meen het echt.

               13:09 Tom: Waarom reageer je niet? Heb ik het zo hard verpest?

               18:56 Tom: Kunnen we er alsjeblieft over praten?

Enerzijds wil ik niet antwoorden. Maar anderzijds wil ik hem ook niet helemaal afwijzen. Ik wil dat hij begrijpt dat het gewoon niet haalbaar is op deze manier. Dat als hij niet mee kan werken, dat ik dan niet weet hoe ik het moet aanpakken. Dat ik dit niet alleen aan kan.

Maar ik kan hem dat allemaal zo niet zeggen.

Hoeveel zou pap hem eigenlijk gezegd hebben?

Als ik zijn hulp nodig heb, dan zal ik toch iets moeten sturen.

               22.54 Joke: Geef me nog wat tijd. Ik ben nu nog te boos om te praten.

Dat lijkt me redelijk toch? Ik wil er niet meer over nadenken of dit wel het juiste is om te schrijven. Dus ik druk maar snel op 'versturen' zodat ik er vanaf ben.

               22.55 Tom: Klinkt fair. Je weet me te vinden. Ik ga niet weg.

Ik twijfel nog een paar minuten lang of ik nog iets terug zal sturen. Maar elke zin die ik begin te typen klinkt zo belachelijk. Ik schreef dan ook de waarheid. Ik ben echt nog te boos om te kunnen praten. Dus ook nog te boos om berichtjes te kunnen sturen alsof er niets meer aan de hand is.

Ik leg mijn telefoon weg en draai me om in bed. Gelukkig ben ik zo moe dat ik deze keer wel gemakkelijk in slaap val.

- - - - -

Maandag 30 augustus

Maandag gaat voorbij net zoals zondag. Alleen zal pap vanavond voor de eerste keer naar zijn nieuwe werk gaan.

En na het avondeten wandelen we samen naar het cafe. Want natuurlijk is daar de dichtstbijzijnde halte van de shuttlebus naar zijn nieuwe werk.

Ik zwaai pap na als hij op de shuttle stapt. En als ik daar alleen sta, achtergelaten op de parking naast het cafe, zinkt de moed me in de schoenen. Ik kan het nog niet. Ik voel me nog niet sterk genoeg om met Tom te gaan praten.

Ik wandel terug naar huis.

Ik zal blij zijn als de school begonnen is. Dan kan ik huiswerk maken en zal ik 's avonds tenminste iets te doen hebben. Nu zit ik daar, alleen in dit huis zonder iets om handen.

Ik deed al de afwas, ruimde de woonkamer op, ik kuiste de badkamer. En toen ik niets meer kon verzinnen, ben ik maar gaan slapen, met mijn wekker op morgenvroeg zodat ik pap aan het café terug kan gaan ophalen.

Het duurt lang, maar uiteindelijk val ik toch in slaap.

- - - - -

Dinsdag 31 augustus

Dinsdagavond, nadat ik weer met pap ben meegewandeld en hij op de shuttle is gestapt, besluit ik dat ik het niet nog een dag kan uitstellen.

Ik zucht diep en stap het cafe binnen. Er zijn een 5tal mensen aanwezig in het cafe. Maar er zit niemand aan de toog.

Tom kijkt meteen op als ik de deur achter me toe doe. Ik kijk hem aan. Komaan Joke. Je kan dit, moedig ik mezelf aan. En ik stap op hem af.

Tom komt van achter de toog vandaag, me tegemoet. En daar staan we dan elkaar aan te kijken. Tom zegt niets.

God, ik heb de voorbije twee dagen verschillende scenario's in mijn hoofd afgespeeld, en heb alles wat ik wil zeggen goed voorbereid. Maar nu ik hier voor hem sta, kan ik me precies niets meer herinneren!

"ik ...," zeggen we op exact het zelfde moment.

"Sorry. Zeg jij maar eerst," reageert Tom. En terwijl ik hem blijf aankijken, kijkt hij ineens naar de grond. Zou hij zich nu ook zo voelen zoals ik toen? Beschaamd?

"Ik weet niet wat pap al allemaal verteld heeft ...," begin ik. Hij kijkt me nog steeds niet aan. Dus ga ik verder, "... wij hebben het gewoon niet breed. En met heel die schuldbeheersituatie moeten we echt alles sparen wat we kunnen. En ik kan het gewoon niet veroorloven dat wij elke week al ons budget op doen en niets over houden. Want ik weet niet wat ik nog ga moeten betalen op school en er is nu al ...". Ik ratel maar door. Maar hou me in op het moment dat ik over de schoolboeken wil beginnen. Tom hoeft nu ook niet alle details te weten. "... Het is gewoon even moeilijk nu." Besluit ik mijn monoloog.

Ik blijf Tom aanstaren. En traag zie ik Tom terug omhoog kijken. Met onze ogen op elkaar gericht en zonder verder te bewegen staan we daar, naast de toog in zijn cafe waar alles altijd lijkt mis te lopen.

Ik voel zijn blik weer tot in mijn ziel kijken. Maar ik durf het nu aan en kijk niet weg.

Ik weet dat Tom niet veel zal zeggen. Maar zijn ogen vertellen me voldoende. Zonder woorden, en met louter naar mij te kijken, vertelt Tom dat het niet zijn bedoeling was en dat hij aan mijn kant staat. Ik weet nog altijd niet wat hij allemaal over pap en mij weet. En waarschijnlijk vraag ik dat ook beter aan pap dan dat ik het van Tom zal horen. Ik vertrouw er maar op dat hij het niet gaat rondbazuinen.

"Sorry," zegt hij. En meer hoef ik niet te horen. Voor ik er goed over nadenk, doe ik een stap naar voren en sla ik mijn armen om hem heen. En enkele seconden later voel ik hoe hij zacht zijn armen rond me slaat en me dichter bij hem neemt.

"Als ...," zegt Tom zacht in mijn oor, terwijl we daar zo in elkaars armen staan. "Ik wil iets voorstellen. Enkel als je zin hebt natuurlijk. Maar misschien wil je wel in het cafe werken? Ik kan wel hulp gebruiken op vrijdag- en zaterdagavond."

Dit had ik niet zien aankomen. Wil ik dat? Misschien wel. Maar zou het ons financieel iets helpen? Niet echt. Want als ik goed naar de budgetbeheerder heb geluisterd dan ...

"Als je 't niet ziet zitten begrijp ik dat. Het was een stom idee, sorry," hoor ik Tom mompelen.

"Dat is het niet," reageer ik snel. En laat hem los, waarop hij me ook los laat.

Ik kijk men terug aan en zijn ogen fixeren zich ook terug op de mijne. "Al onze inkomsten gaan per direct naar de budgetbeheerder. Het zou niets uitmaken of ik een job zou hebben of niet. Het zou hooguit betekenen dat we één of twee maanden sneller uit budgetbeheer kunnen."

"Oh" is alles wat hij zegt.

"Maar ik kan wel helpen. Maar dan niks officieels?" zeg ik vervolgens. Is het verkeerd van mij om te hopen dat ik zo toch nog extra geld zou kunnen verdienen? Een beetje extra cash om wat extra te sparen. Ik denk aan mijn schoolboeken en weet dat we elk cent gaan kunnen gebruiken.

"Ja dat kan wel werken," zegt Tom zacht. En ik voel me even zeer opgelucht.

"Ja ik denk het ook," reageer ik. En ik denk dat ik een kleine glimlach op zijn gezicht zie.

"Euh, ik kan iets na zeven hier zijn. Dan neemt pap de shuttle naar het werk."

"Klinkt prima."

Dus zo zal het zijn. Ik zal vrijdagavond en zaterdagavond in het cafe mee helpen. Ik zal hopelijk voldoende bijeen kunnen sparen om mijn schoolboeken te betalen. En misschien nog iets meer om sneller die boiler terug aan de gang te krijgen? "Kleine stapjes," bedenk ik me. Maar ook met kleine stapjes geraak je vooruit.

- - - - -