26
Kitten

Każdy chichot i szept, który docierał do moich uszu, gdy szedłem korytarzem następnego ranka, był jak kolejny gwóźdź wbity w moją trumnę. Zrozumiałem, że było lepiej, gdy nie potrafiłem wychwycić słów, ponieważ każda sylaba przylegająca do mojego umysłu łamała moją psychikę. 

Moim jedynym źródłem pocieszenia były ciepłe palce splecione z moimi. 

Nic dziwnego, że nie ma żadnych przyjaciół.

Wiedziałem to od samego początku.

Idzie nasz mały gejus.

Co za pedał.

Ścisnęłam mocniej dłoń Jordana czując ciężar w piersi. Oddychanie stawało się coraz trudniejsze i czułem początki nadchodzącej paniki. 

Naprędce skręciłem w lewo i pociągnąłem za sobą Jordana w stronę gabinetu pielęgniarki. Po tym jak wszedłem przez drzwi i usiadłem na najbliższym plastikowym krześle, wplotłem palce we włosy, jąkając słabo. – Ni-nie dam rady. 

Jordan nie marnując ani chwili, uklęknął przede mną, kładąc dłonie na moich kolanach, po czym spojrzał mi prosto w oczy. – Idzie ci świetnie Eli. Spójrz. Jestem tutaj i nie mam zamiaru cię zostawiać, rozumiesz? Mam gdzieś co każdy z nich ma na ten temat do powiedzenia. Wciąż jesteś tym silnym, odważnym i niewiarygodnie uroczym chłopakiem w którym się zakochałem. 

M-miłość? On się we mnie zakochał? 

W tym momencie mogłem jedynie na niego patrzeć, miałem uchylone wargi z zamiarem wypowiedzenia słów, których nigdy nie wypowiem. Czułem jak do oczu napływają mi łzy, gdy patrzyłem we własne Karaibskie Morze trzymane w jego oczach. 

Jordan zaoferował mi mały uśmiech, żartując. – Nie próbuje mi tu teraz płakać, Eli. 

Odpychając wilgoci z oczu, skrzyżowałem ramiona jak uparciuch i odparłem. – Nie miałem zamiaru płakać. I wcale nie jestem uroczy. 

– Elliot. — posłał mi to spojrzenie, które mówi "naprawde?" – Jesteś najbardziej uroczym chłopakiem jakiego w życiu spotkałem. 

Krzywiąc się, spojrzałem w bok, zauważyłem że nikogo innego nie ma w gabinecie pielęgniarki. Pielęgniarka musi wędrować po różnych zakątkach szkoły, lub prawdopodobnie jeszcze nie dotarła. W każdym razie, byłem wdzięczny za chwilę prywatności. – Trudno mi w to uwierzyć. 

Jordan spojrzał na mnie z uśmiechem, wpatrując się jak w obrazek, przez co czułem, jak po mału topnieje. – Ponieważ nie dostrzegasz tego co ja w tobie widzę. 

– A co takiego we mnie widzisz? — zapytałem ciekaw, przyglądając mu się ostrożnie. 

Jordan uśmiechnął się i powiódł opuszkiem palca po mojej kości policzkowej, po czym, wplótł palce w moje włosy. 

– Wiedzę lwią grzywę; miękką, złotawą i dziką. Widzę odwagę. Cudowność. Dostrzegam, że wewnątrz lwa kryje się dzikość kociaka. Uparty, sarkastyczny i niewiarygodnie błyskotliwy kociak. Widzę te oczy, coś pomiędzy promieniami porannego słońca, a kawałkami mlecznej czekolady. Wiedzę w niech morze bursztynowych fal, całe safari i wszystkie zwierzęta zamieszkujące te tereny. Widzę przygodę. Obietnicę. Widzę ciebie. 

Nie potrafiłem wydobyć z siebie ani słowa, gdy skończył swój monolog. Nie zdawałem sobie sprawę, że spędza, aż tyle czasu na rozmyślaniu o mnie. Cholera, ja ledwo przebrnąłem przez te oczy niczym karaibskie morze i miękkie, jak pióra, włosy. 

– Ja..— w końcu zdołałem z siebie wydusić. — Myślę, że miałeś na myśli Sawannę. Nie Safari. 

– Co poradzić? — wzruszył lekko ramionami. – Jestem dobry z Nauk Ścisłych, nie Geografii. 

– Myślę, że Geografia to też Nauk.. — przerwał mi całusem w usta, i odsuwając się, wziął moje dłonie w swoje. 

– Eli. Wiem, że to nieodpowiedni moment, ale wiem co czuję i wiem również, że nie chcę cię stracić. Chcę móc trzymać cię w ramionach i całować i dawać do zrozumienia, że jesteś mój, gdy tylko mam ku temu okazję. Chcę cię chronić i pomagać i kochać tak długo jak tylko dam radę. Chcę być twoim chłopakiem, i chcę byś ty był moim. Co ty na to? 

Siedziałem skamieniały patrząc w jego pełną nadziei twarz. Jego słowa krążyły w moim umyśle i miałem trudności z zapamiętaniem jak prawidłowo się oddycha. 

– Ja.. — wziąłem głęboki wdech, spoglądając w jego hipnotyzujące oczy. – Nie wiem jak ktokolwiek mógłby ci odmówić, po tym, co powiedziałeś. 

Jordan zachichotał łagodnie i ścisnął lekko moje dłonie. – Mam rozumieć, że to oznacza "tak"? 

Patrząc na niego, mały uśmiech wkradł się na moje usta, ciągnąć w górę kąciki warg. 

– Tak. 

Z wielkim uśmiechem, który od razu rozświetlił jego twarz, Jordan podskoczył i wziął mnie w objęcia. 

– Jestem taki szczęśliwy! — praktycznie wykrzyczał mi do ucha, podnosząc mnie odrobinę i okręcając wokół. 

– Tak szczęśliwy, jak wtedy, gdy dowiedziałeś się, że jestem gejem? — zapytałem z zaczepnym uśmieszkiem. 

– Nawet bardziej, niż wtedy. — wzdychając, postawił mnie na ziemi i dał mi małego całusa w czoło, chwytając za dłoń. – A teraz, zbieraj się kotku. Musimy być w klasie przed dzwonkiem. 

– Oo nie — ostrzegłem, gdy znów ciągnął mnie w stronę korytarza. – Nie będziesz mnie tak nazywał. 

– Nazywał, jak? — zapytał z szerokim uśmiechem, choć dobrze wiedział o co mi chodzi. Uniosłem brew na niego w oskarżycielskim wyrazie, jednak ten tylko zachichotał, mówiąc; – Nie mam pojęcia o czym mówisz. 

Nadymając się z frustracji, pozwoliłem mu się zaciągnąć do naszych szafek i na moją pierwszą godzinę lekcyjną. Zaraz po tym, jak puścił moją dłoń i zapewnił, że wróci po lekcji, zdałem sobie z czegoś sprawę.

Jordan sprawił, że mój atak paniki ustąpił, a rozproszył mnie tak dobrze, że kompletnie zapomniałem o tych oceniających spojrzeniach i szeptach, które były powodem mojej paniki. Właściwie, to ledwo zauważyłem cokolwiek, gdy ciągnął mnie za sobą po korytarzach. 

No i mam teraz chłopaka, a to sprawia, że czuję się szczęśliwy, dzięki czemu nie obchodzą mnie te niezręczne spojrzenia i szepty, które ciągnęły się za mną, gdy szedłem w stronę swojej ławki.

Mam Jordan, i to wszystko czego teraz potrzebuję.