Ara sokaklardan yavaşca ilerliyor etrafındaki insanları süzüyordu. Bir adam elinde ki telefon ile hararetle tartışıyor başka biri ise sakince şarkı dinliyordu kısaca herkes kendi halindeydi.

Ruzgar saçlarını yavaşca karırştırarak geçti. Ellerini gözlüğüne attı ve tek seferde cıkardı. Adımları sakin ve yavaştı ama ruhu öyle değil az önce tüm hayatının bir yalandan ibaret olduğunu öğrenmişti haklıydı yani bunda ama yinede ruhu ona çok fazla yüklenmiyor muydu?

Gece kadar soğuktu ona sanki ondan ayrılmak kurtulmak istiyordu aslında o da buna memnun olurdu herhalde ölmek o kadar sevimli gelmişti ki o an gözüne belki boynuna bir ip geçirmek yada sonsuz gibi gelen denize kucak açmak aslında en mantıklısı kendi bileklerini kesmek olacaktı çünkü biliyordu çırpınacaktı kurtulmaya çalışacaktı çünkü öldürmek istediği kendisi değildi beslediği o kin ve nefretiydi

Ama yapmıyordu kurtulamıyor du ve tek kurtuluş yolu ölümmüş gibi hissediyordu ruhu ona baskı yaptıkca dahada kararıyordu içi giyotin ile kesiyordu ışıgını ve zorluyordu onu

Gözlerini yavaşca kapadı kulaklığını taktı arka planda Moonlight çalarken tekrar daldı hayallere ve her birinin sonunda ölüyordu bitiyordu hayatı son veriyordu acınası yaşamına ama gerçek hayat hayalleri gibi değildi oyun değildi yaşamak ve o kadar kolay değildi hiçbirşey

Vazgeçemiyordu hayatından ve birkez daha açtı gözlerini acı gerçekler ile yürümeye devam etti nereye gittiğini bilmeden devam etti acınası hayatına hayal kırıklakları ile

Okuduğunuz için teşekkürler

Sizleri seviyorum 🖤

~Gumiho~