Büyümek acıtıyor canımı
Büyümek düşürüyor omuzlarımı
Odamın ortasında
Parmak uçlarımın üstünde etrafımda dönüyorum
Uzay boşluğu bakışlarım
Ve hiç kaymayacak hayallerim
Yüreğim sığmıyor
Titriyor, çok terliyor
İki tarafıma düşürdüğüm örgülerim çözülüyor
Yavaş yavaş
Kopa kopa köklerinden
Olmayan bir yeri düşlüyor aklım
Olmayan bir şarkıyı mırıldanıyorum
Ateşe attığım odunlar üstümde küllerini bırakıyorlar
Ben bin parça, tek bir duvar oluyorum
Temellerim yok, her an, her saniye
Bir çiçek gibi boyun büküyor, dökülüyorum
Şimdi ağzımda küfürler
Kalbimde hayatın kiri ile akan kanım
Topuklarıma vura vura kaçıp gidiyorum kendimden
Soğuk bir bardak suya
Tek bir yudum nefese muhtaç olmadan
Ormanlara koşuyorum
Topraklar son durağım