● fee·ble
Atrophy isn't on hold anymore. Expect more of Kyungsoo from now on. Salamat sa mga naghintay pa rin, kung meron man. Comment ka dito. Mention kita next chapter, dali. 😂 Love you all.
●●●
fee·ble
\ˈfē-bəl\
adjective
: very weak
●●●
He was pissed.
No. Pissed was an understatement. It was more like a ticking time bomb, and there's not much time left.
Nakahiga sya sa kama, Luhan's on the bed with him, talking to him, but really, who wanted to talk right the fuck now? Luhan seems to notice the change in the atmosphere but still decided to act like there's nothing lurking in the air.
Fuck the tension.
Nasa kusina si Baekhyun, making a soup daw. Luhan was munching on a slice of pizza, talking about some Chinese movie he doesn't even have any idea about, while he himself lay on the bed, motionless but distressed.
Pinainom sya ng gamot nung dalawa, he can feel his head clearing afterwards. Pero after ilang oras, umiikot na ulit ang paningin nya.
Baekhyun got on the room with the soup. Tapos lumabas ito ulit, para daw punasan sya para bumaba ang lagnat nya. Really? Fuck it. He's getting frustrated as hell.
Hindi nya hinihingi kay Baekhyun ang binibigay nito, and he knew that what Baekhyun's giving him right now will be a big debt in the future. Ayaw nya non. After sya nitong i-reject ng paulit-ulit, akala mo kung sinong dadating sa bahay nya para gawan sya ng mabuti.
And he can't even tell the guy off so he felt stupid. Hypocrite. Yung naiinis ka pero wala ka paring magawa kundi dumepende sakanya.
Then the bomb exploded.
Hot tears started to stream down his face. Hot angry tears. Yung hindi ka makagalaw, hindi ka makapagsalita, hindi ka makapag isip ng maayos. Everything is just too much.
"Kyungsoo? Okay ka lang? May masakit ba sayo? Bakit ka umiiyak." Luhan was getting hysterical. "Fuck it, I'm calling 911."
"Luhan, stop being stupid." Baekhyun countered.
"Look at him. Look at him Baekhyun." Luhan was hysterycally watching him. As if he's dying.
He wished he's dying.
●●●
Nakatulog din si Kyungsoo pagkatapos nitong umiyak ng umiyak. Baekhyun was beside him, with Luhan glaring at the guy.
"Baekhyun, I was about to die." Luhan muttered.
"And I'm about to kick you for that. You're suppose to go to the hospital if you're dying, not if you're crying."
"Fuck you."
"Sorry, I'm a married man."
Umayos ng upo si Luhan, bago nya ibato kay Baekhyun ang unan na nasa likuran nya. Really, the bitch.
"Asan si Chanyeol? Bakit hindi ka yata tinatawagan?"
"He's busy with work. Nakakulong na maghapon sa studio nya."
"Kung alam ko lang, hindi mo binanggit na may sakit si Kyungsoo. Such a selfish husband."
Napairap nalang si Baekhyun sa pinagsasabi ni Luhan.
"Kyungsoo is a part of Chanyeol's life. I'm a part of Chanyeol's life. Maybe it's time to try for my husband. Kyungsoo is bad, but I think Chanyeol is more important, him and his life is what matters. Not my anger, nor my insecurities."
"I hate you. Gusto ko na rin mag-asawa." Bulong ni Luhan, sapat para marinig ni Baekhyun.
"Chase the guy. Buy that ring again."
"If that's that easy, edi sana dati ko pa ginawa."
That made Baekhyun silent for a moment. Kinuha nya nalang ang thermometer para icheck kung mataas pa ang lagnat ng lalaki.
Mababa na ito kumpra sa nauna nyang check.
"It's midnight. Wala ka pang balak matulog?" Tanong ulit ni Luhan.
"I'll call his manager, tapos uuwi na ko."
"Alright. I'm gonna stay here for the guy."
Lumabas lang si Baekhyun sandali para tawagan si Jongdae, saka ulit ito pumasok para basain ang tuwalya sa noo ni Kyungsoo. Luhan was sleeping on the single sofa ng makarating si Jongdae at magpaalam si Baekhyun na uuwi na.
Pinasalamatan ito ni Jongdae atsaka pumasok sa kwarto while calling for a doctor in charge.
●●●
Nagising si Kyungsoo ng may nakakabit sakanyang IV drop at may nakagay sa noo nyang tuwalya. Luhan and Baekhyun was nowhere to be found. Si Jongdae nalang ang nakita nya sa gilid ng kama nya na tulog.
Nung gumalaw sya para bumangon, nagising din ito agad.
"Iihi ka?"
"No, I'm gonna drink some water."
"Stay still. Dadalan na lang kita dyan."
Jongdae went out and came back with a bottle of water and a glass.
"Your friend's in the kitchen making breakfast."
Tumango lang sya, still in a daze about what happened last night. Actually, that was crazy. Baekhyun stepping inside this house is plain crazy, sana lang hindi na-misunderstood ng lalaki ang pagiyak nya.
It wasn't because he's pitying himself. It was because he's frustrated.
Pagkatapos uminom, nabalot sila ng katahimikan ni Jongdae.
"Kyung—"
"Sorry." He murmured, cutting Jongdae's nagging, was it supposed to be a nag anyway? Hindi nya alam. Ang alam nya lang kailangan nyang mag apologize sa kakulitan nya sa manager.
Tumango si Jongdae, saka tumayo para sana ilabas ang basong ininuman nya.
"I cried in infront of Baekhyun." Napatigil ito sa narinig saka lumingon sakanya. As if looking for some discomfort in him. There's none.
"And? Did you feel less about yourself?" Natawa sya sa awkward na tanong ni Jongdae. This guy is so weird really. But feel less about himself?
"Hindi eh." He stopped mid sentence to collect all his messed up thoughts saka ulit nag patuloy. "Funny right? I did feel light but not in the context of being less."
Right. Magaan sa pakiramdam. Pagmulat nya kanina, naisip nya agad yung nangyari, but it was different. It didn't gave him the sudden uneasy feeling. Kabaligtaran actually. It didn't bother his mind at all.
"Kyung?" Luhan suddenly entered the room with a tray of food in his hands. Lumapit naman si Jongdae para sana tulungan ang lalaki pero tinanggihan ito ni Luhan, saying he can manage.
Which made the atmosphere suddenly tense. Ewan nya, Luhan seems to have some grudge on his manager. Maybe because of that Minseok guy.
"Akala ko umuwi ka na." Sabi niya dito pero umiling lang si Luhan.
"How can I go home knowing that it's this time of the year? Next week na diba, I know you always get sick when your parents de—" He held Luhan's arms to stop the guy. Tumaas ang mga tingin nito sakanya, saka napatingin sa kasama nilang manager.
Jongdae doesn't know that. Hindi naman sa ayaw nyang sabihin kay Jongdae, it's just, it's a touchy and too private topic to adress.
Ayaw nyang binubuksan ang topic na yon lalo ma sa mga taong ngayon lang malalaman. It's really really hard. Alam nya kasing kapag nagumpisa ang topic na yon, he will be relieving all the memories and feelings, and he hates that. Lalo na yung look of pity na binabato sakanya ng taong kausap.
Siguro sa susunod nya nalang sasabihin sa manager pero hindi ngayon.
"Lalabas na ko. Ayos ka lang dito? May aasikasuhin pa ko." Tumango sya kay Jongdae, saka ito nagpaalam at tumuloy na palabas. He was apologetic, but what can he do, it's not like he can talk about it.
"It was a slip of the tongue okay? Wag mo kong tignan ng masama." Sagot ni Luhan sa mga tingin nya, he's so done with this guy. "Fine, sorry na. Hindi ko naman inakala na sakin ka lang pala loyal."
Luhan will always be Luhan.
Kinain nya ang bigay na pagkain ni Luhan saka nagpahinga ulit. He knew this sickness will last for atleast a week.
Sanay na sya, every year, before his parents' death anniversary, his health will always weaken. Kahit na paghandaan nya ang darating na petsa, it will always eat him up, even if he tried to avert his attention into different matters. Even if he cried his eyes out all day. Even if he busy himself with things, interact with other people, get drunk, have sex, isolate himself. It always happens.
All the time.
That's how it consumes him.
●●●
sehubo
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top