"The Heir"

A large mansion was exposed in front of me when Uncle opened the door of the car. A large mansion was covered by a beautiful ivy. It has an elegant portico and veranda. The texture of the house was a fine smooth made out of  sandstones and bricks. A bloated aristocratic mansion.

The mansion was not quite far from the Headquarters. It was surrounded by a tall pine trees and douglas fir. You could actually smell a therapeutic scent of  pines. The front of the mansion has a large space with bermuda grasses and a exquisitely compelling man sculptures.

“This is your home, Kylvin,” Uncle suddenly uttered.

“Y-You are not joking, r-right?” I stammered.

“Mukha ba akong nagpapatawa?” he said and gave me a wistful smile.

Nasa harap namin ngayon ang isang magarang pinto. A brown tall wooden door with a carved of letter ‘D’  stands for Diasque.

“We are one of the elites of Central City. Sa akin naiwan lahat ng ari-arian ng pamilya natin, Kylvin,” sabi nito habang binubuksan ang pinto.

Pumasok kami sa loob ng mansyon at halos malaglag ang panga ko sa pagkamangha nang masilayan ko ang kabuuan ng mansyon. Base sa aking mga nakikita ay talagang mayaman nga ang pamilya namin. Sa mga naglalakihang mga chandelier at sa mga figurines sa loob ay masasabi ko ma napakamahal at sensitibo iyon lahat.

“After you finish your one month training, you will going to settle here and live like a normal kid,” pagpapatuloy ni Uncle, “You are free to do whatever you want because it’s all yours, Kylvin.”

I’m out of words.

Parang maliligaw yata ako nito kapag dito ako titira. Mas komportable pa ako sa maliit at iisang bintana kong kuwarto doon sa HQ.

“Are you alright?” tanong nito sa akin nang mapansin niya na hindi pa rin ako natatauhan sa mga nakikita ko sa loob ng mansyon.

“Ha? I mean…” I coughed.  “Akin na ba talaga ito?”

“Yes. And if I’m too old the whole HQ will be yours also.”

“W-what? No! I can’t handle such a big responsibility.”

“I’m already 41. Dadating ang panahon na sa’yo talaga ibibigay ang buong ari-arian ng Diasque.”

I gave him a confusing look and he suddenly rubbed his palm on my head.

“What’s that look?”

“Wala ka bang anak o sariling pamilya, uncle?”

His expression changed as he heard my question. He took a deep breath and construct a good sentence to answer my question with full of confidence.

“I promise to myself that I will not hurt myself anymore,” he said and he tried to put a smile on his face.

It still left me in confuse…

We went to the garage and I saw a bunch of handsome cars that melted my eyes in surprise. The masculinity of all the cars enthused me in a different level. Maybe the reason why I felt that kind of feeling was because I have Y chromosomes. Maybe.

That was a joke…

Nakarating kami sa patio ng mansion at doon ay mayroong isang lalaking naghahanda ng tsaa para sa aming dalawa ni uncle.

“Kylvin, this is Mr. Seriff. Our family personal assistant. He served our family for almost 10 years, he is ready to serve you this time.”

Bumati ng ngiti si Mr. Seriff at gumanti naman ako. Sa kanyang postura at mukha ay masasabi ko na may katandaan na ito pero salunghat ang kanyang edad sa kanyang mga kilos. Mabilis ito at halatang magaling din sa pakikipaglaban. Iniwan kami ni Seriff at inalok ako ni uncle na umupo kasama niya.

“Your dad hid his true identity from his own son, which is you. Gusto kase niyang mamuhay ng normal kasama ng mom mo," pagsisimula ni Uncle sa kanyang kuwento.

I could taste the tea as sour and sweet to spicy and earthy. Honestly, I didn’t like the taste of it, but I sipped more as he continued to tell a story.

“Noong bata ka ay hindi mo nakita ang mukha ng iyong ina. At sa hindi inaasahang pangyayari ay binulabog kayo ng CRYPTIC at nawalan ka ng ala-ala,” sabi niya at uminom ng tsaa bago ipinagpatuloy ang kanyang kuwento,  “ang mom mo ay hindi sana namatay kapag naisugod agad siya sa ospital. Nang ipinanganak ka kase ay sinugod kayo ng mga grupo ng CRYPTIC at tinamaan ang iyong Ina ng bala sa kanyang kaliwang dibdib at nasa kritikal siyang kondisyon sa mga panahong iyon.”

Napahinto ako sa pag-inom ng tsaa nang masabi iyon ni uncle. Kahit wala akong maalala na kahit ano ay nararamdaman ng puso ko ang matinding kalungkutan at poot sa nangyari sa akin noon. Hindi ko maipaliwanag kung gaano kasaklap ang buhay ko noon.

“Dahil gustong-gusto ng dad mo na makaganti sa grupo ay tinanggap niya ang misyon.” Pagpapatuloy nito.  “Kay Siyaszo ipinamana ang lahat ng ari-arian ng dad. Siya kase ang may kakayahang gamitin iyon sa kaayusan. Wala naman akong pagkainggit sa kanya dahil…”
bigla siyang tumigil sa kanyang pagsasalita nang may mistulang may bumagabag sa kanyang isipan.

“Dahil…?” tanong ko sa kanya.

“Mayroon na akong kasintahan noon. Walang saysay ang mga ari-arian ng pamilya natin kapag hindi ko kapiling ang babaeng minamahal ko noon. Kaya nang si Siayszo ang nagmana lahat ay laking tuwa ko na mamumuhay kami ng kasintahan ko ng matiwasay.”

“Anong nangyari?”

“Lihim kase ang aming pag-iibigan noon kaya wala sa kaisipan ng aming ama na mayroon na akong minamahal. Nang malaman ng aming ama ang tungkol sa relasyon ni Siyaszo sa mom mo ay agarang ibinigay sa akin ang ari-arian ng pamilya,” pagpapatuloy nito. “Mayroon kaseng galit ang aming ama kay Siyaszo dahil sa kanyang ginawa. Mas pinili pa niyang piliin ang iyong ina kaysa pangunahan ang buong Headquarters kaya ang ama namin ang nagbigay ng mga rules na sinabi ko sa iyo, partikular na ang ika-sampu.”

Napakunot ako ng noo sa sinabi ni Uncle.

“Your telling me that I should follow that tradition for the sake of leadership of the Headquarters?” I asked him.

“Indeed,” sabi nito at agad na uminom ng tsaa, “Kahit na bumalik si Siyaszo sa Headquarters ay ako pa rin ang naging general nang namatay siya sa kamay ng mga CRYPTIC. Our enemies will utilize your weak spot for able to defeat you. So, set aside your childish feeling of being in love in your young age. The enemies can also use your close friends around you to put you inside their trap. Stay focus on your mission, Kylvin. Look what happened to your dad. He lost everything. His life, his wife, and you.”

I didn’t argue. If for the sake for the justice of my Dad. I would obey the rule no matter how hard it would be.

“What happened to your girl, uncle?” I asked when I remember her past relationship.

“She’s gone.”

“I-I’m sorry.” I apologized quickly when I heard his words.

“She was killed by CRYPTIC. She saved me. She caught all the bullets for able to save me,” he said while holding back his tears, “And the name of the  person who is responsible for the death of my lady was Kino-Tivan.”

***

“YOU have one month to train at the HQ and after that you can settle here. Treat this house as your own,” sabi nito habang palabas kami ng mansyon, “ Pagkatapos no'n ay papasok ka sa school.”

“For real?”

“Sa iyo na nga nanggaling na bata ka pa. You are seventeen-year-old. You need to graduate.  You need to experience a life being a teen,” sagot nito sa akin at binati si Seriff gamit ng paggalaw ng kanyang mga kilay pataas, "besides, you are doing your mission being an undercover agent of HQ, remember?"

He wanted me to go to school to feel how to be a seventeen-year-old kid, but I was forbidden to have a girlfriend, and to socialize with my friends. I would not treat it as an unfair life situation. I would treat it as a tools to take back our stolen justice.

I heard the bird’s chirping when we came out from the mansion. They were circling around the trees and their sounds they made were giving me peace of mind.

“Mayroon pa akong ipapakita sa iyo,” biglang sabi ni uncle habang binubuksan niya ang pinto ng kotse.

“Another surprise?” tanong ko sa kanya habang nagpapaalam kay Mr. Seriff.

“No,” sagot nito at mabilis na pumasok sa loob ng kotse.

Masyadong masukal ang kagubatang tinatahak namin ngayon. Hindi naman gaanong mabilis ang pagpapatakbo ni uncle ng kotse kaya nakikita ko ng maayos ang mga magagandang tanawin sa labas ng kotse.

Kapag hindi mo kabisado ang buong kagubatan ay paniguradong maliligaw ka na wala sa oras. Nang makita ko ang maliit na liwanag sa bunganga ng kagubatan ay agad na nagsalita si uncle.

“Here we are. We can’t go any further than this,” sabi nito at binuksan ang pinto ng kotse at lumabas.

Ginaya ko rin ang ginawa niya at nakita kong naglalakad siya papunta sa bunganga ng kagubatan. Sinundan ko siya at nang malapit na kami sa labasan nito ay isang malakas na hangin ang biglang sumalubong sa aming dalawa.

Nasa itaas kami ng bangin at nasa baba nito ang napakagandang siyudad. Tanaw ko rin sa kalayuan ang matatayog na pader na mayroong electric bars sa itaas nito. Kaya nilagyan ng eletric bars ang itaas ng pader ay para walang makalapit na ano mang mga aircraft sa nasabing pader. Kapag mayroong aircraft ang magtangkang lumabas sa Central City ay agad itong magpapakawala ng electric shock para patayin ang makina ng ano mang mga aircraft.

“That is the backbone of the Central City. Marvelous isn’t?” sabi nito habang pinakikinggan ko ang mahihinang mga tunog ng mga kotse sa ibaba.

Namangha ako sa ganda ng tanawin mula rito. Hindi ko alam kung nakita ko na ang siyudad na ito noon pero dahil nga nagkaroon ako ng amnesia ay hindi ko mapigilang mamangha sa mga nagtataasang mga gusaling nasa ibaba.

“It’s been a while since I saw this City,” Uncle said and he yawned, “kapag natapos na ang isang buwan mo sa HQ ay makikita mo na ng mas malapitan ang buong siyudad.”

“Talaga ba na ang buong siyudad na iyan ay nababalutan ng kasamaan ng CRYPTIC?”

“Masasagot mo iyan kapag nasa loob ka na ng siyudad,” sagot nito at agad na naglakad pabalik sa kotse. Hindi pa  niya nabubuksan ang pinto ng kotse nang muli akong nagtanong sa kanya.

“Uncle…” pagsisimula ko. Napalingon naman ito at hinintay ang aking sasabihin, “ipalagay natin na nahanap natin ang sekretong base ng CRYPTIC, papatayin ba natin silang lahat? Is that the right Justice we want?”

Nilapitan niya ako at tinignan sa aking mga mata. Ipinatong niya ang kanyang kaliwang kamay sa aking kanang balikat at sinimulang magsalita.

“We are not like them," marahang sabi nito, “Exile. They deserve exile.”

***

I woke up in morning with a cuddling weather. I immediately put my shirt on before I could catch a cold. I went outside for my breakfast. I’d been here in HQ for almost three weeks. Sabay kami palagi ni Uncle na mag-umagahan sa kanyang opisina. Pagkatapos kumain ay didiretso na ako sa Training Center para sa pagsasanay.

Ngayong linggong ito ay tinuturuan ako ni Tobias ng paghawak ng iba’t ibang klase ng baril. Long guns and handguns. Tinuruan niya ako paano gamitin ang mga rifles, pistol, revolver, shotgun, machine gun, carbin, semi-automatic firearms, semi-automatic pistol and all different kinds of weapons. Some of these guns have lights, lasers, rifle scopes, bipods, and other accessories linked with it to identify a target or aiming them.

He also trained me how to used some sharp weapon. Sa loob ng tatlong araw ay marunong na akong humawak ng hatchet (hammer and claw hatchet), cutlass, swords, fighting knives and dagger, polearms with axe-like blades, pole arms with spikes and hammer, spears, blunt staves, and all sharp weapon that I could see inside the Training Center.

I also tried the one of the best section in T.C., it had an obstacle courses that would measure how strong you are. I tried six vault; wall hanger, swinger, low wire, balancing logs, reverse climb and others like such. Agent Kinoto taught me all of those. It was hard to admit but he was like my older brother than I never had, same goes with Tobias. They were like acting brothers when I’m  around them, although they taught me some deadly combats, but still they were nice to me.

Agent Kinoto was kind of the second child, the jocular kid that always have a weirdest idea that could piss someone. A joke that he was the only one could afford to laugh. A funny guy but a loving brother to his youngest sibling. Agent Tobias, in the other hand, was the oldest brother among us. He was  the serious type of person, but has a soft heart for family. Always the target of all the jokes from Kinoto. The more matured one. Playing big brother, protecting his youngest siblings. I was pretty sure that I was safe around them. I felt like the harm from CRYPTIC would never have a chance to penetrate inside of me because of them.

I had bruises in my arms, legs, and back. My veins were visible on my hand and arms. Even though I felt so much pain from intense training, I could actually feel that my body was changing.

“Next week will be your last training, Kylvin,” Tobias said after I took a break from the training.

I took off my towel that covering my head, and I lifted my head to look at Tobias' face. He was in front of me, and he was wearing his serious face.

“Base sa mga linggong nakalipas ay malaki ang pinagbago mo. You have that gift and because of that training, you can now use that gift properly,” sabi nito sa akin at umupo sa tabi ko. “After you finish here, Go to Kelly because you need some observation.”

I sighed.

Nang natapos na ako sa pagsasanay ay pumunta agad ako sa Lab ng HQ. Doon ay nakita ko si Kelly na mayroong ginagawa na hindi ko naman alam kung ano ang tawag doon. Tumigil siya sa kanyang mga ginagawa nang mapansin niya akong pumasok sa loob ng Lab.

“Ang aga mo yata ah?” Bungad niya sa akin at tinignan ako mula ulo hanggang paa. “Sandali,” sabi niya at pinaupo ako sa isang sofa malapit sa pinto ng Lab.

“Bakit?”

“Pupunta ka rito ng pawisan? Hindi ka manlang muna nagpalit?” mataray nitong tanong sa akin at nginitian ko lang siya.

“Mamaya na. Diba papasok ulit ako sa capsule na mayroong malagkit na berdeng likido kaya kapag natapos ang test ay isahan nalang ang pagbabanlaw ko.” Pagpapaliwanag ko sa kanya at agad na hinubad ang damit ko pang-itaas.

Nang makita niya ang mga pasa at sugat sa katawan ko ay napahinto ito saglit at agad na mayroong hinahanp sa kanyang lamesa.

“This is the HQ-Tech-Med.” Pagpapakilala nito sa akin at agad na binuksan ang takip nito at kumuha ng kaunti sa sinabi niya gamot at pinahid sa mga sugat ko.

Napaliyad ako sa sakit nang maramdaman ko ang epekto ng gamot.

“After 5 minutes ay gagaling na ang mga sugat at pasa mo sa katawan,” pagdagdag niya sa kanyang pagpapaliwanag. “Oh, siya sige, simulan na natin ang test mo,” sabi nito at binigyan ako ng matamis na ngiti.

Pumasok ako sa loob ng capsule at dahan-dahang lumabas ang berdeng likido sa loob ng capsules at nang mapuno na ang buong capsule ay mayroong lumitaw na isang oxygen tube. Nang mailagay ko na iyon sa mukha ko ay dahan-dahan akong nawalan ng malay.

Nang matapos na ang isinagawang tests ni Kelly ay tumungo na ako sa opisina ni uncle. Nasa 7:23 na ng gabi at hindi pa rin nauubusan ng mga tao ang buong HQ. Naririnig ko pa rin ang mga ingay nila hanggang sa 4th floor ng HQ. Kaya raw abala ang lahat ng HQ's engineers at scientists ay dahil walang tigil sila sa kakaisip ng mga bagay na maaring magamit ng mga agents, armies, at spy. Sila rin ang gumagawa ng mga divisions sa buong HQ. Ang mga HQ's doctors and scientist naman ang nag-eembento ng mga gamot. Ang HQ repair team naman ang nagbibigay ng maintenance sa mga nasirang sasakyan ng mga agents at ng buong building ng HQ.

“Good evening, uncle,” pagbabati ko sa kanya nang makapasok na ako sa kanyang Opisina.

Nasa kanang bahagi kase ng kanyang opisina ay isang pinto na papunta sa kanyang dining room. Doon nakapuwesto ang mahabang lamesa. Kasabay niya minsan kumain ang mga directors at mga armies at Agents na mayroong matataas na posisiyon.

“Good evening, Kylvin. Medyo nagkaroon kase ng problema ang buong HQ kaya hindi kita ngayon masasamahan sa pagkain. Kumain ka nalang muna mag-isa,” sabi ni uncle at agad siyang nagmadaling lumabas ng opisina.

Naiwan akong mag-isa sa kanyang dining room. Naka handa sa hapag ang iba’t ibang klase ng pagkain. Hindi ko alam kung ano ang mga tawag sa ibang mga pagkain na nasa hapag pero may iilan akong alam. Mayroong Egg with mushroom soup, Chicken Galantina, Confit de canard, Ratatouille, Bouillabaisse, Escargot, Carrot Soup, at marami pang iba. Hindi ko alam kung papaano ko iyon uubusin lahat ng wala rito si uncle.

Hindi ko na pinilit isipin kung ano ang importanteng gagawin ni uncle. Ang mahalaga sa aking isipan ngayon ay ang makakain ng masarap na pagkain pagkatapos ng nakakapagod na training dito sa HQ.

Thanks for reading. :)