Als mijn hart gebroken was omdat ik iemand had verloren, dan was het oké om even tijd te nemen.

Als ik degene was dat mijn hart brak, dan was het mijn schuld. Dat besef ik wel. Maar dan was het plots niet oké om even stop te zeggen.

Ik snap het wel. Ik maak alles erger. Het is mijn schuld. Ik had beter hulp gezocht of mezelf moeten helpen.

Nee, ik was koppig. En ik heb alles nog veel erger gemaakt. Ik was teleurgesteld in mezelf. Anderen ook.

Maar ik kon het niet meer aan. Die haat, die teleurstelling, die pijn... Het is dezelfde pijn, weet je dat. Waarom is jouw reactie dan zo anders?

Omdat het mijn schuld is? Verdien ik het dan niet, een beetje rust? Weg van al die drukte. Mag het alleen als ik iemand anders buiten mezelf ben verloren? Mag ik dan wel even rust?

Het voelde alsof je me nog meer in de put duwde. Ik haatte mezelf nog meer, omdat je vertelde wat ik eraan kon doen en het gewoon niet deed. Ik kon het niet op dat moment . Ik kon het niet. Ik wou het niet. Ik wou me gewoon gesteund voelen. En dat voelde ik niet. Ik voelde dat niet...

- Knuffelhormoon (The Guilty One)