Van jou mocht ik niet rusten. Niet stilzitten. Ik moest vechten. Ik kon het nog halen zei je.

Ik had al verloren, geloofde ik. Er was niets om voor te vechten die dag. En die andere dagen.

Die dagen, ik haat ze. Ik word er stil van. Zo stil en zo leeg dat ik echt niets meer te zeggen heb.

Ik had geen energie meer om te vechten, om te praten, om te begrijpen wat ik voelde, om het uit te leggen.

Ik keek de wereld toe, in stilte, in 't donker, alleen. Ik wou alleen zijn.

Ik wil niet dat je nog iets te weten komt over mijn donkere wereld. Ik wil niet alles uitleggen en me nog slechter voelen. Dit is mijn grens. Ik hou het wel voor mezelf.

- Knuffelhormoon (die een mes uit haar rug haalt)